Τι είν’ η πατρίδα μας; Η προ πολλών δεκαετιών απάντηση του Ιωάννη Πολέμη φαίνεται πια εξαιρετικά περίπλοκη, και επιπλέον μετριοπαθής, σε ορισμένους φωστήρες του πολιτικού μας βίου και της ραδιοτηλεοπτικής μας καθημερινότητας. Σε πρόσωπα που βρέθηκαν να κατέχουν εξουσιαστικό πηδάλιο, μάλλον παρ’ αξίαν, επειδή έτσι το θέλησαν οι συγκυρίες, οι ίντριγκες, η διαπλοκή, οι αλληλοεξυπηρετήσεις που πάνε ταίρι με τους αλληλοεκβιασμούς, τα στυγνά προσωπικά συμφέροντα που εξισώνονται με τα κομματικά, τα οποία με τη σειρά τους ταυτίζονται με τα εθνικά.
Πώς βρέθηκε μια φορά κι έναν καιρό να συγκυβερνά ο Πάνος Καμμένος, ακυρώνοντας εν τη γενέσει του το εγχείρημα της «πρώτης φοράς Αριστερά»; Και πώς συνάρχει χρόνια τώρα το καρατζαφέρειο ΛΑΟΣ, προσωποποιημένο από τον Αδωνι Γεωργιάδη, τον Μάκη Βορίδη και τον Θάνο Πλεύρη; Μια τριανδρία που, γελοιοποιώντας κάθε είδους πολιτική γεωμετρία και γεωγραφία, ανέλαβε να μας πείσει ότι ο συντομότερος και ασφαλέστερος δρόμος προς το Κέντρο –αυτό που ονειρεύεται αδιαλείπτως ο πρωθυπουργός μας, σύμφωνα τουλάχιστον με τους εναπομείναντες αγιογράφους του– είναι από τα ακροδεξιά.
Τι είν’ η πατρίδα μας, λοιπόν; «Μα η πιο ωραία χώρα του κόσμου». «Ενα θαύμα». Δεν είναι η πρώτη φορά που το ακούμε αυτό. Πιθανόν όμως είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται με τη μορφή χυδαίου κατηγορητηρίου εναντίον όσων δεν συμφωνούν με τις κυβερνητικές θέσεις και κινήσεις. Εναντίον όσων δεν ενθουσιάζονται με τη φτιασιδωμένη αυτοεικόνα που πλασάρουν οι κυβερνώντες σαν αφήγημα δήθεν καλά απαρτισμένο και βεβαίως «αληθινό».
Εν συνόψει, και με δικά μου λόγια: «Μα καλά, δεν ντρέπεστε; Δεν έχετε τσίπα; Ζείτε στην πιο όμορφη χώρα της οικουμένης, σε ένα θαύμα θαυμάτων, και παραπονιέστε; Είστε ευλογημένοι από τα ουράνια, το Δωδεκάθεο πρώτα κι έπειτα τον τριαδικό Θεό, και συνεχίζετε να γκρινιάζετε; Τι παραπάνω θέλετε, επιτέλους; Πού θα πάει μ’ αυτήν την καρμιριά; Εδώ κυριαρχεί το φως κι εσείς επιμένετε να τα βρίσκετε όλα μαύρα κι άραχλα; Μέχρι πότε θα είστε αιχμάλωτοι του μιζεραμπιλισμού; Μέχρι πότε θα τρώγεστε με τα ρούχα σας; Η Ελλάδα είναι ζάχαρη. Ελεος πια».
Για να μην κατηγορηθώ για λογοκλοπή, σπεύδω να σημειώσω ότι το δόγμα «Η Ελλάδα είναι ζάχαρη» έχει πατέρα και ιδιοκτήτη: Τον Αδωνι Γεωργιάδη, υπουργό Υγείας και αντιπρόεδρο της Ν.Δ. Τον πιο αδολέσχη παραγωγό «ιδεολογίας» στη «δεξιά πολυκατοικία». Τον υπουργό που, μυστηριωδώς, απολαύει της πρωθυπουργικής στήριξης περισσότερο από κάθε άλλον. Υποτίθεται πως οι σχέσεις των δύο ανδρών πέρασαν μια κάποια κρίση προ μηνών, έπειτα από μια κάποια εκτροπή του τύποις υφισταμένου, σε μια κάποια από τις απειράριθμες «παρεμβάσεις» του στα ερτζιανά και στην τηλεόραση. Μπα. Επικοινωνιακές αστειότητες επιπέδου Παύλου Μαρινάκη.
Η Eurostat
Μας ξαναμαστίγωσε, λοιπόν, αυγουστιάτικα ο άρχων της Υγείας. Αφορμή μια έρευνα της Eurostat, της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας δηλαδή, όχι της Κομιντέρν ή κάποιου ιδεοληπτικού γκρουπούσκουλου. Τα ευρήματά της πιστοποιούν αριθμητικά ό,τι γνωρίζουμε όσοι εμπιστευόμαστε τα μάτια και τ’ αυτιά μας και αδιαφορούμε προσβεβλημένοι για τις φαιδρές ζωγραφιές που κατασκευάζει η αχαλίνωτη κυβερνητική αυτοκολακεία. Το 2024 το 3,6% των Ευρωπαίων πολιτών που χρειάστηκαν ιατρική φροντίδα δεν μπόρεσε να έχει τις αντίστοιχες υπηρεσίες. Οι αιτίες: οικονομικοί λόγοι, μακρά λίστα αναμονής, μεγάλη απόσταση από κάποιο ιατρείο. Απέναντι στον ευρωπαϊκό μέσο όρο του 3,6% η Ελλάδα αντιτάσσει αγέρωχη το δικό της 21,9%, που της δίνει άνετα τα πρωτεία. Αριστεύσαμε λοιπόν και στη δημόσια υγεία. Απ’ την ανάποδη όμως.
Πώς προέκυψε το εξαιρετικά δυσάρεστο 21,9%; Μα είναι φως φανάρι. Η μανία του γκρινιάρη και η λαγνεία της μιζέριας, αυτοί είναι οι γεννήτορές του. Δεν είναι απόρροια της πραγματικότητας, η οποία, καταπώς διαδίδεται, είναι πολύ καλή και, τώρα πια που διαθέτουμε και βραχιολάκια βελτιώνεται κάθε μέρα που περνάει. Προς αυτοϋποστήριξή του, ο υπουργός Θορύβου και Αμετροέπειας παρατήρησε ότι οι Ελληνες πρωτεύουν πανευρωπαϊκά ή και παγκοσμίως σε κάθε λίστα δυστυχίας και κακομοιριάς, διότι αρέσκονται να δηλώνουν καζαντζιδικά «είν’ όλα μαύρα», οτιδήποτε κι αν ερωτηθούν: αν ζουν αξιοπρεπώς, αν εργάζονται σε ασφαλές και φιλόνομο περιβάλλον, αν είναι ικανοποιημένοι από την αντιμετώπιση των πυρκαγιών ή την «αντικειμενικότητα» της ΕΡΤ κτλ. «Γιατί δηλώνουμε οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι στην πιο ωραία χώρα του κόσμου, είναι ένα ερώτημα» απεφάνθη σαν πλανόδιος εθνικός παραψυχίατρος ο κ. Γεωργιάδης.
«Τι παραπάνω θέλετε, επιτέλους; Πού θα πάει μ’ αυτήν την καρμιριά; Εδώ κυριαρχεί το φως κι εσείς επιμένετε να τα βρίσκετε όλα μαύρα κι άραχλα; Μέχρι πότε θα είστε αιχμάλωτοι του μιζεραμπιλισμού; Μέχρι πότε θα τρώγεστε με τα ρούχα σας; Η Ελλάδα είναι ζάχαρη. Ελεος πια».
Ε, δεν μπορεί. Για να επιμένουμε στον Καζαντζίδη μονότονα, μονομανιακά μάλλον, κάτι κακό τρέχει στις φλέβες μας, στις ίδιες πάντως όπου τρέχει ο ιχώρ των Ολύμπιων θεών, το «ελληνικό φιλότιμο» και η «πατροπαράδοτη φιλοξενία» (ρωτήστε και τον ασύδοτο τραμπορμπανιστή Θάνο Πλεύρη). Τι το βλαμμένο και βλαπτικό κυκλοφορεί εκεί; Μα, τα κακομοιροσφαίρια. Ερυθρά βεβαίως, λόγω της πασίδηλης «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς».
Ισως το πιο θαυμαστό γνώρισμα του κ. Γεωργιάδη είναι η ιδεολογική του σταθερότητα. Βράχος σωστός. Τα πάμπολλα φιλμάκια που τον εμφανίζουν να κατακεραυνώνει τη Ν.Δ και απαξάπαν το Μητσοτακαίικο δεν μπορούν ούτε να τον γρατσουνίσουν. Ο,τι είπε προ ημερών, το είπε και στην αρχή του χρόνου: «Ζούμε σε αυτό το θαύμα του κόσμου και δηλώνουμε δυστυχισμένοι. Δεν είναι περίεργο;» αναρωτήθηκε στις 22 Αυγούστου, με αφορμή την Παγκόσμια Εκθεση Ευτυχίας, όπου κατατασσόμαστε 81οι. Και στις 24 Ιανουαρίου: «Ολο γκρίνια και φασαρία. Η ζωή είναι ωραία. Ζούμε σε μια φανταστική χώρα. Πόσοι άνθρωποι στον πλανήτη απολαμβάνουν αυτά που απολαμβάνουν οι Ελληνες; Ξυπνάς το πρωί, βλέπεις ωραίο καιρό, θάλασσα μπροστά σου. Πας όπου θέλεις. Ξέρετε πόσο τυχεροί είμαστε;».
Θα συμφωνούσαμε πως είμαστε τυχεροί, αν ίσχυε όντως το «πας όπου θέλεις», και μάλιστα ακινδύνως και με προσιτές τιμές. Παρατήρησε κανείς εκεί στα υψηλά ότι το «ελληνικό καλοκαίρι» καταντάει όλο και λιγότερο ελληνικό, διότι συμπεριλαμβάνει όλο και λιγότερους Ελληνες, ικανούς να απολαύσουν ένα πανάκριβο πλέον προϊόν; Ο οξυδερκής κ. Σκέρτσος πάντως το διαπίστωσε, γι’ αυτό και φρόντισε να παρηγορήσει με φωτογραφία παραθεριστικού ηλιοβασιλέματος όσους δεν παραθέρισαν. Θα συμφωνούσαμε επίσης ότι «ζούμε στην πιο ωραία χώρα», όπως θα συμφωνούσαμε με το αντίστοιχο αυτάρεσκο αξίωμα αν είχαμε γεννηθεί στην Ιταλία, τη Μογγολία, τη Βραζιλία, την Αυστραλία κ.ο.κ. Ποιος άραγε πέτυχε να κατασκευάσει το αλάθητο ωραιόμετρο και ποιος έχει ταξιδέψει παντού στον κόσμο, ώστε να μπορεί να αποδίδει πρωτεία;
Τέλος, θα συμφωνούσαμε με τη μιζερολαγνία που μας αποδίδουν οι κυβερνοψυχολόγοι, αν δεν ξέραμε ότι το ισοπεδωτικό δόγμα «οι Ελληνες είναι εκ γενετής κλαψοπούλια, το δείχνουν και τα δημοτικά τραγούδια τους, όλα τους θλιμμένα και θλιβερά» πάει πολύ πίσω. Γι’ αυτά όμως άλλη φορά.
