Δεν είναι ξεκάθαρο αν η πολιτική ανασφάλεια πυροδοτείται από τα ΜΜΕ ή ενυπάρχει στο DNA του πολιτικού συστήματος. Πάντως, η νευρικότητα της Ν.Δ. ενόψει της επιστροφής Τσίπρα είναι ένα μεγάλο λάθος, είτε είναι εγγενής είτε επίκτητη. Για την ακρίβεια, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα μπορούσε να ελπίζει σε καλύτερη υποδοχή: οι επιθέσεις των αντιπάλων του μέσω έκτακτων αναδρομών στα πεπραγμένα του (βάλθηκαν κάποιοι να μας θυμίσουν πόσους «φτωχοποίησε», τι ψέματα εκστόμισε, πόσοι εγκληματίες αποφυλακίστηκαν επί των ημερών του κ.λπ.) δεν σοκάρουν τον κόσμο ούτε αποκαλύπτουν κάτι που δεν ξέραμε (μνήμη έχουμε όλοι). Απλώς βοηθούν στο έργο τοποθέτησης του πρώην πρωθυπουργού εντός σύγχρονου πολιτικού κάδρου. Αν ορισμένα Μέσα, όπως λέει ο Παύλος Μαρινάκης, έχουν αναλάβει να «ξεπλύνουν» τον Αλέξη Τσίπρα, η Νέα Δημοκρατία έχει αναλάβει να του εξασφαλίσει μια θέση στο τραπέζι. Ας μην ξεχνάμε πόσο πολύτιμο είναι αυτό: ο ΣΥΡΙΖΑ που φυτοζωεί, η Νέα Αριστερά που οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει από ποιους αποτελείται και το κόμμα Κασσελάκη που είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ, θα έδιναν τα πάντα για μια αντίστοιχη «στοχοποίηση». Αν η Ν.Δ. φοβάται τον Αλέξη Τσίπρα, είναι παράλογο να τον πριμοδοτεί με πόντους προσοχής και δημοσιότητας.
Διάλεξε τον εχθρό σου
Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που λένε ότι η Ν.Δ. δεν φοβάται την επιστροφή Τσίπρα, αλλά την επιζητεί. Σύμφωνα με αυτήν τη θεωρία, το αδιέξοδο που αντιμετωπίζει το κυβερνών κόμμα είναι κυρίως ηθικής φύσεως. Εξακολουθεί να προηγείται στις δημοσκοπήσεις, αλλά τα ποσοστά του πέφτουν και η εμπιστοσύνη του κόσμου φθίνει, επειδή τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα έχουν δημιουργήσει μια αδιόρθωτη εικόνα αναξιοπιστίας. Η επάνοδος Τσίπρα, έτσι, μπορεί να λειτουργήσει και ως επαναπροβολή του κακού του παραδείγματος· ως ερέθισμα για μια ωφέλιμη σύγκριση. Φαντάζεται η Ν.Δ. ότι, με τον Τσίπρα ξανά ως αντίπαλο, η προσοχή θα γλιστρήσει μακριά από τις αποτυχίες της και θα επικεντρωθεί και πάλι στα διλήμματα του διπόλου: Ποιος είναι προτιμότερος, αυτός με τις κακές επιδόσεις ή εκείνος με τις πολύ κακές; Ποιον να φοβόμαστε περισσότερο, αυτόν που αποδεικνύεται κάθε μέρα ολοένα και πιο απογοητευτικός ή εκείνον που έκλεισε τις τράπεζες; Από την αναιμική αντιπολίτευση του Ανδρουλάκη και του Φάμελλου, που διαιωνίζει τη στατικότητα του πολιτικού τοπίου, ίσως η Ν.Δ. προτιμά τον συγκρουσιακό Τσίπρα· μπορεί μεν να αποδειχθεί πιο επικίνδυνος, αλλά στο μεταξύ θα της δώσει λόγους να συγκρουστεί κι αυτή, αντί να παραμείνει καθηλωμένη στη μετριότητά της. Γιατί να απολογείται η κυβέρνηση για τις υποκλοπές, τα Τέμπη και τον ΟΠΕΚΕΠΕ, αν μπορεί να βγει μπροστά και να επισείσει τον κίνδυνο του Τσίπρα, που, κατά τη γνώμη της, υπερφαλαγγίζει όλους τους άλλους κινδύνους;
Αλληλοεξυπηρέτηση
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη τις προθέσεις του, αλλά έχει δείξει πώς βλέπει τα πράγματα: ένας βουλευτής που δηλώνει ότι του λείπει η ενεργός πολιτική προφανώς δεν θεωρεί τη βουλευτική του ιδιότητα επαρκές πολιτικό εργαλείο. Η ισχνή κοινοβουλευτική δραστηριότητα του συγκεκριμένου, τα τελευταία χρόνια, το επιβεβαιώνει. Δικαιολογημένα, λοιπόν, υποθέτει κάποιος ότι η πολιτική για τον Τσίπρα έχει ενδιαφέρον μόνο από θέση υψηλότερης ισχύος· μόνο όταν του επιτρέπει να κοιτάξει τον Μητσοτάκη ως διεκδικητής της εξουσίας του και ως ηγέτης ορισμένου χώρου. Αν οι φήμες επαληθευθούν και τελικά ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επανέλθει με έναν καινούργιο κομματικό σχηματισμό, θα έχει δώσει και στον εαυτό του και στη Ν.Δ. τον αντίπαλο που έχει ο καθένας τους ανάγκη για να νιώσει «ενεργός». Θα έχει όμως θρέψει μια κοινή πλάνη: ότι, ειδικά σε αυτή τη διεθνή συγκυρία, η χώρα έχει την πολυτέλεια να αναλώνεται σε εγωιστικούς ανταγωνισμούς και ασκήσεις επιβίωσης των πολιτικών κομμάτων. Δυστυχώς, δεν είναι οι ισορροπίες εντός της Βουλής αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί τις πολιτικές δυνάμεις αυτή τη στιγμή· είναι οι κοινωνικές ανισορροπίες έξω από αυτήν.
