Δεκαπέντε αιώνες. Είναι δύσκολο να το συλλάβει κανείς, αλλά μετέχουμε σε ένα κράτος που έχει έννομο συμφέρον για το τι συμβαίνει σε ένα ίδρυμα που θεμελιώθηκε πριν από χίλια πεντακόσια χρόνια σε μια έρημο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την επικράτειά του.
Ακόμη κι αν ήθελε η σύγχρονη Ελλάδα να χειραφετηθεί από τα ιστορικά της φορτία, η Ιστορία δεν την αφήνει.
Η κρίση της Μονής Σινά είναι μια αιφνίδια εκδίκηση του παρελθόντος που ήρθε, σαν αρχαϊκή τύψη, να ταράξει την ήδη βεβαρημένη ρουτίνα της εξωτερικής πολιτικής.
Η απόφαση του αιγυπτιακού δικαστηρίου τον Μάιο ήταν εμφανές ότι έπιασε απροετοίμαστη τη γραφειοκρατία των Αθηνών. Μόνο ελάχιστα πρόσωπα ήταν εξοικειωμένα με τις χρονίζουσες διαμάχες που σκίαζαν την υπόθεση.
Αρχαία σύμβολα και φάροι ήπιας ισχύος.
Η Αθήνα μπορεί να «κείται μακράν» του Σινά. Γύρω όμως από το συμβολικό –και το πραγματικό– κεφάλαιο του μνημείου φάνηκε ότι είχε αναπτυχθεί ένας ιστός μικροεξουσιών, που, ακόμη κι όταν έφεραν ελληνόφωνη σφραγίδα, δεν ήταν ευθυγραμμισμένες με τα ελληνικά συμφέροντα – όπως τα εκπροσωπεί επισήμως το ελληνικό κράτος. Τα θρησκευτικά υπολείμματα της παλαιάς, αυτοκρατορικής επιρροής είχαν ακόμη ακτινοβολία, αλλά όχι για την Ελλάδα, που φάνηκε ότι δεν είχε την πολυτέλεια να τα διατηρήσει ως ερείσματά της.
Οι εικόνες της αποβολής των στασιαστών, με τον αρχιεπίσκοπο Δαμιανό να επιχειρεί να ανακαταλάβει τη μονή από τους δόλιους θεματοφύλακες που είχαν προδώσει την εμπιστοσύνη του, δεν είναι μόνο μια χουλιγκανική εκτροπή που λειτουργεί ως συμβολική σύληση του μνημείου.
Είναι κι ένα θεαματικό πειστήριο της αδυναμίας της Ελλάδας να διασώσει τους ελάχιστους φάρους ήπιας ισχύος που της απομένουν. Ενα πειστήριο ότι το όψιμο ενδιαφέρον δεν είναι αρκετό για να αναπληρώσει το κενό δεκαετιών, στο οποίο έχουν προλάβει να εμφιλοχωρήσουν τρίτοι παράγοντες.
Ο πρώτος αυτοματισμός της εσωτερικής πολιτικής είναι η μιζέρια – ο εγκλωβισμός στον κόσμο των αποκαθηλωμένων εικόνων και των περασμένων μεγαλείων. Η μονή προστίθεται στον κατάλογο των τραυμάτων που διαιωνίζουν την αυτολύπηση στο άυλο τείχος των ημετέρων δακρύων. Ο πληγωμένος εγωισμός εξοβελίζει έτσι την ανάγκη να σκεφτούμε πώς καταστρώνουμε και διατηρούμε συμμαχίες με δυνάμεις όπως η Αίγυπτος – για τις οποίες η εύνοια της Ελλάδας δεν κατέστη ποτέ αναντικατάστατη.
Το μικροσχίσμα στο αρχαίο μοναστήρι βγαίνει έτσι από το ίσκιο της ιστορίας, και αναδεικνύεται ως μέρος της προσπάθειας της χώρας να ορίσει το αποτύπωμά της στην Ανατολική Μεσόγειο. Η «ήπια» ισχύς έχει συνάφεια με τη σκέτη ισχύ. Αν δεν μπορεί να ασκήσεις την πρώτη είναι μάλλον επειδή έχεις αφήσει αγύμναστα τα αντανακλαστικά σου και για τη δεύτερη.
