Το έχει καταλάβει και ο ίδιος. Αν είναι να επιστρέψει, πρέπει να πετάξει το «πουκάμισό» του σαν το φίδι. Αν είναι να μετρήσει πάλι σαν Τσίπρας, πρέπει να αποτσιπροποιηθεί – να βγάλει το δέρμα του διαπρύσιου μπαχαλόκρατορος και να φορέσει το κοστούμι του μεταρρυθμιστή. Γι’ αυτό επιχειρεί ακόμη και την κορύφωση του βολονταρισμού του –την πρόσκρουση στον τοίχο του 2015– να την αφηγηθεί ξανά εκ των υστέρων σαν προμελετημένη στρατηγική.
Αν ο Τσίπρας θέλει να ασκήσει αφηγηματική βία στην ιστορία (του), οι άλλοι τι θέλουν από τον Τσίπρα; Η «κεντροαριστερή» αντιπολίτευση θα ήθελε να μην υπάρχει. Θα τον ήθελε αποσυρμένο στο βάθρο της αποστρατείας του, επιδεκτικό μόνο για λιβάνισμα.
Οσοι μένουν στο κόμμα του, δεν μπορούν να αντισταθούν στην απορρόφησή τους. Είναι καταδικασμένοι να τον ακολουθήσουν ό,τι κι αν κάνει. (Ο εμφανιζόμενος ως νυν πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αντιδρά στο άκουσμα του ονόματος «Τσίπρας» όπως το χνούδι μπροστά στο μαύρο στόμα της ηλεκτρικής σκούπας.)
Οσοι έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, εργάζονται ήδη για να βρουν ένα πειστικό πρόσχημα ώστε να μη ματαιώσουν τη χειραφέτησή τους. Πιο γλαφυρό παράδειγμα ο Τσακαλώτος, ο οποίος ήδη υφαίνει την επιχειρηματολογία για να μην αναγκαστεί να βρεθεί ξανά ομόσταβλος του Πολάκη.
Κάποιοι σύντροφοι δεν θέλουν την επιστροφή του και κάποιοι αντίπαλοι την εύχονται. Γιατί;
Οσοι, στο ΠΑΣΟΚ, είχαν ανασάνει από τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, καλούνται τώρα να συνειδητοποιήσουν ότι για τη δική τους άνοδο δεν αρκεί η έκλειψη των άλλων. Το κενό σε καταπίνει, αν δεν βρεις τρόπο να το γεμίσεις.
Το οξύμωρο είναι ότι οι μόνοι που φαίνεται να ευφραίνονται με το ενδεχόμενο επιστροφής του Τσίπρα είναι οι φυσικοί του αντίπαλοι. Αντί να τον αντιμετωπίζουν με τη συγκατάβαση που αρμόζει σε έναν δις ηττημένο βετεράνο, του επιδαψιλεύουν λυσσαλέες επιθέσεις, σαν να είχε ήδη επιστρέψει. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, καθώς και οι ημιεπίσημες και ανεπίσημες μιντιακές εκφάνσεις της κυβέρνησης, αναπέμπουν τοξικά «ωσαννά» για τον επανερχόμενο.
Η χαρά δεν είναι παράλογη. Η Ν.Δ. χρειάζεται ένα αντίπαλον δέος. Το πιο βολικό που μπορεί να βρει, είναι αυτό που όχι μόνο της προσφέρεται ήδη αποδομημένο, αλλά ανακαλεί και τη δική της χρησιμότητα: Ο Τσίπρας υπενθυμίζει την εποχή που η Ν.Δ. ήταν ακόμη ελκυστική. Το rebranding του είναι το στιλβωτήριο και για το ξεθωριασμένο brand του αντι-ΣΥΡΙΖΑ κόμματος. Είναι το κέντρισμα της συλλογικής μνήμης που θα επιτρέψει στη Ν.Δ. να προβάλει ξανά ως μονόδρομος.
Θα είναι αποτελεσματική αυτή η επαναχρησιμοποίηση του Τσίπρα ως σκιάχτρου; Οποια κι αν είναι η απάντηση, μόνο κολακευτική δεν μπορεί να είναι για την κυβέρνηση. Υστερα από έξι χρόνια διακυβέρνησης, το πιο πειστικό της επιχείρημα –το πρώτο και το τελευταίο της καταφύγιο– θα είναι ότι «οι άλλοι ήταν χειρότεροι».
