Θέλει να «στηρίξει τους Ελληνες». Και προς θεού, δεν είναι ανθρωπιστής. Αυτό μάλλον εννοούσε όταν έλεγε, στο ιδίωμά του, ότι προτιμά να μην είναι «ο υπουργός ο οποίος θα φαντάζομαι (sic) ως ανθρωπιστής». «Η Ελλάδα», υπερθεμάτισε, «δεν είναι ευπρόσδεκτη (sic) χώρα για όποιον έρχεται εδωπέρα για οικονομικούς λόγους».
Για τον αντι-ανθρωπιστή υπουργό Μετανάστευσης, η στήριξη των Ελλήνων εξαντλείται στη φύλαξη των συνόρων. Η ελληνική γλώσσα έχει την πολυτέλεια να μείνει αφύλακτη στις διαθέσεις όσων τη λαθρομιλάνε, επιστρατεύοντάς την ως ρητορικό συρματόπλεγμα. Η πατρίδα είναι πρωτίστως αίμα και χώμα. Η γλώσσα της είναι μάλλον μια δευτερεύουσα απασχόληση για τις «ανθρωπιστικές» επιστήμες.
Δεν φταίει όμως ο Θάνος Πλεύρης. Μπορεί τώρα να χρησιμοποιεί με τόση άνεση τον «ανθρωπισμό» ως ψόγο, επειδή άλλοι είχαν ταλαιπωρήσει την έννοια πριν από αυτόν. Την είχαν εξαντλήσει με την ηθική τους μονομέρεια, αγνοώντας επιδεικτικά ότι η μετανάστευση δεν συνιστά δοκιμασία μόνο γι’ αυτόν που έρχεται, αλλά και για εκείνον που καλείται να τον υποδεχτεί στις ακτές του, στο χωριό του, στην ευάλωτη αστική «μεθόριο». Τον ανθρωπισμό τον είχαν εργαλειοποιήσει εκείνοι που επέσειαν το ανάθεμα του «ρατσιστή», επιφυλάσσοντας για τον εαυτό τους το μονοπώλιο της πεφωτισμένης ευαισθησίας.
Πώς τη συζήτηση για τη μετανάστευση έχουν φτάσει να την ορίζουν αντίπαλες γραφικότητες.
Αυτός ο ναρκισσισμός με ανθρωπιστικό πρόσχημα διολισθαίνει και σε μια γραφικότητα πολύ χρήσιμη για τον Πλεύρη και τους ομοϊδεάτες του. Ο ακτιβιστής που πάει διακοπές στην Αμοργό, επιχειρεί κιόλας να μετατρέψει σε ακτιβιστικό χάπενινγκ το τοπικό πανηγύρι. Και όταν οι ντόπιοι αντιδρούν, ο «Τσε» του διπλανού κάμπινγκ αυτοθυματοποιείται ως μάρτυρας.
Διαμορφώνεται έτσι μια δημόσια σφαίρα όπου τη συζήτηση για τη μετανάστευση ορίζουν από τη μια οι ιππότες της Ψημένης (ρακής) και από την άλλη ο υπουργός – Ράμπο, που κραδαίνει τον αντι-ανθρωπισμό του σαν προγλωσσικό ευαγγέλιο και θέλει να διαγράψει από τα μητρώα του υπουργείου όσες ΜΚΟ του «στέλνουν επιστολές».
Πίσω από τις κλαγγές αυτού του πολιτισμικού πολέμου θάβεται η διαπίστωση (του Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Ανάπτυξη της Επαγγελματικής Κατάρτισης της Κομισιόν) ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί δύο εκατομμύρια εργαζομένους μέχρι το 2035. Πού θα βρει η εθνική οικονομία αυτούς τους ανθρώπινους πόρους για να εξακολουθήσει να αναπτύσσεται τα επόμενα δέκα χρόνια; Θα δώσει σήμερα επιδόματα γέννας, για να στρατολογήσει το 2035 τους δεκάχρονους Ελληνες στην αγορά εργασίας; Ποιος θα στηρίξει την πατρίδα, όταν θα έχει φύγει ο Πλεύρης και θα έχει απομείνει μια κοινωνία, όπου οι συνταξιούχοι θα είναι σημαντικά περισσότεροι από τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό;
Τα φρονήματα εμποδίζουν αυτή τη συζήτηση για το μέλλον, που σήμερα καθηλώνεται σε ζήτημα αστυνόμευσης – πολεμικής ακτοφυλακής· χωροθέτησης νέων φυλακών για επήλυδες· πνευματικής χωροφυλακής για γηγενείς.
