Ηταν παραμονές Χριστουγέννων του αλησμόνητου 2015. Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης υποδέχονταν στη Βουλή των Ελλήνων τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς. Ακολούθησε ομιλία του Αμπάς στην εθνική αντιπροσωπεία κι ένα ψήφισμα της τελευταίας που καλούσε την κυβέρνηση «να προωθήσει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες για να αναγνωρίσει Κράτος της Παλαιστίνης».
Εκείνο το ψήφισμα θέλει τώρα να βάλει προς «επικαιροποίηση» το ΠΑΣΟΚ στην ημερήσια διάταξη του Κοινοβουλίου. Η πρωτοβουλία θα είχε περάσει εντελώς στα ψιλά, αφού πρόκειται για κίνηση από εκείνες που ευφημιστικά ονομάζουμε «συμβολικές». Η αξιωματική αντιπολίτευση πιέζει την κυβέρνηση να έρθει στη Βουλή για να συζητήσει ένα ψήφισμα –μια διακήρυξη–, χωρίς φυσικά να εισηγείται μεταστροφή στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Η πλειοδοσία ηθικολογίας για το δράμα της Γάζας δεν οδηγεί σε πρόταση για διάρρηξη των σχέσεων με το Ισραήλ.
Σε ποια ατζέντα αναζητεί το στίγμα του το ΠΑΣΟΚ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως φωνάζει ότι εκείνος σκέφτηκε πρώτος την «πρωτοβουλία», ζητώντας συντονισμό των κομμάτων της αντιπολίτευσης, στον οποίο ανταποκρίθηκαν όλοι πλην ΠΑΣΟΚ. Η βιασύνη του ΠΑΣΟΚ, να προλάβει τον ΣΥΡΙΖΑ, συνιστά πάντως μια μορφή ανταπόκρισης. Μπορεί να μη στέργει να συνεργαστεί με την Κουμουνδούρου –που ζητάει και κυρώσεις κατά του Ισραήλ–, προσαρμόζεται ωστόσο στην ατζέντα της. Παίζει στο γήπεδό της, προδίδοντας το άγχος να μην υπερφαλαγγιστεί από τα αριστερά του. Το άγχος αυτό, λένε, έχει ενταθεί. Η σπερμολογία για την επιστροφή Τσίπρα προκαλεί στο ΠΑΣΟΚ ταραχή. Από μια άποψη, ο φόβος είναι λογικός. Ο πρώην πρωθυπουργός μπορεί να οδηγήσει σε επανασυγκόλληση των θραυσμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να στερήσει δηλαδή από το ΠΑΣΟΚ τη συνθήκη που του επέτρεψε να προβάλει ως αξιωματική αντιπολίτευση. Αποδεικνύεται έτσι ότι η προωθητική δύναμη για το κόμμα της Κεντροαριστεράς ήταν κυρίως εξωγενής – ήταν η διάλυση των άλλων. Το ΠΑΣΟΚ είχε δύο χρόνια για να εκμεταλλευτεί το κενό που άφησε ο διαρκώς διασπώμενος ΣΥΡΙΖΑ. Πώς θα αντιδράσει σε μια απόπειρα επανασυσπείρωσης του μεγάλου ανταγωνιστή του;
Το Παλαιστινιακό είναι μια ένδειξη για το πού στρέφονται τα αντανακλαστικά του ανδρουλακικού ΠΑΣΟΚ: Ενστικτωδώς, αναγνωρίζει ως αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ στο φαντασιακό πεδίο του κοινού τους ακροατηρίου. Δεν είναι δύσκολο να μαντέψει κανείς τι επίδραση θα έχει στο ΠΑΣΟΚ τυχόν επανεμφάνιση του Τσίπρα – αφού η επιρροή φαίνεται ήδη μόνο από τους χρησμούς που εκστομίζουν ο πρώην πρωθυπουργός και οι αυτόκλητοι κήρυκές του.
Διαφαίνεται έτσι το ενδεχόμενο της υποτροπής σε έναν κύκλο μιμητικού ανταγωνισμού: Το ΠΑΣΟΚ θα ανταγωνίζεται εκείνον που με μεγαλύτερη επιτυχία μιμήθηκε το παλαιομεταπολιτευτικό δημαγωγικό του υπόδειγμα. Ο Τσίπρας έλειψε. Εδωσε χώρο και χρόνο στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά θα το βρει εκεί που το άφησε.
