Η επιστροφή στην Αθήνα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές αποτελεί αφορμή κάθε χρόνο για κάποιου είδους απολογισμό για την κατάσταση στη χώρα. Και δεν μιλάω για τα πάγια προβλήματα του κόσμου, από τη συνεχιζόμενη ακρίβεια ή τα θέματα ασφαλείας που απασχολούν τον πολίτη στην καθημερινότητά του. Αναφέρομαι σε ζητήματα που αφορούν τον εκσυγχρονισμό της χώρας και τη μείωση της απόστασης που μας χωρίζει από την υπόλοιπη Ευρώπη.
Για μία ακόμη χρονιά –με μια σημαντική εξαίρεση– η κατάσταση που αντίκρισα από τη Χαλκιδική και το Ζαγόρι μέχρι τα νησιά των Κυκλάδων παραμένει κατώτερη των προσδοκιών.
Η εξαίρεση που νομίζω ότι αλλάζει τη ζωή των εργαζομένων εάν περιφρουρηθεί είναι η ψηφιακή κάρτα εργασίας, που πλέον εφαρμόζεται σε όλη τη χώρα. Μία μεταρρύθμιση που θα έπρεπε να είχε προχωρήσει χρόνια τώρα, αφορά κυρίως τις επιχειρήσεις εστίασης και υποχρεώνει τους εργοδότες να πληρώνουν υπερωρίες στο προσωπικό τους.
Δηλαδή, εκεί που παλιά μια ταβέρνα ήταν ανοιχτή για 12 ώρες αμείβοντας σε συνθήκες γαλέρας, κάποιες φορές, τους εργαζομένους με το ημερομίσθιο, τώρα υποχρεώνεται είτε να μειώσει τις ώρες λειτουργίας της ή να πληρώσει κάτι παραπάνω στους υπαλλήλους.
Το παράξενο είναι ότι, ενώ η χώρα εφαρμόζει με επιτυχία μια τόσο σημαντική εργασιακή μεταρρύθμιση, αδυνατεί ακόμη και σήμερα να ακολουθήσει τη νομοθεσία που οι ευρωπαϊκές χώρες, ακόμη και η Τουρκία, εφαρμόζουν πιστά. Εννοώ, φυσικά, την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, ένα κορυφαίο ζήτημα υγείας, που παραμένει στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην ελληνική ύπαιθρο νεκρό γράμμα. Ολοι, μικροί – μεγάλοι, καπνίζουν ή ατμίζουν ανενόχλητοι παντού χωρίς να ενδιαφέρονται για τους ίδιους, τα παιδιά τους, πόσο μάλλον τον διπλανό τους που ενοχλείται από το κάπνισμα.
Και μια και μιλάμε για κάπνισμα, να υπογραμμίσω για άλλη μια φορά ότι η κακή συνήθεια των Ελλήνων να πετούν τα αναμμένα τσιγάρα τους εν κινήσει από το παράθυρο του αυτοκινήτου τους δεν λέει να κοπεί με τίποτα. Από την Αθήνα στα Ιωάννινα μέτρησα δίπλα στην Εθνική τουλάχιστον έξι μικροπυρκαγιές που είχαν σβηστεί γρήγορα, αλλά είχαν προκληθεί φανερά από τσιγάρο.
Και βέβαια, την ώρα που το Ελσίνκι πανηγυρίζει γιατί κατάφερε να κλείσει τη χρονιά χωρίς ούτε ένα θανατηφόρο τροχαίο ατύχημα, η Ελλάδα παραμένει –αν κι έχουμε πλέον πληθώρα κλειστών αυτοκινητοδρόμων σε όλη την επικράτεια– η πέμπτη χειρότερη σε θανατηφόρα τροχαία (637 το 2023). Οδηγούσα στην Ιόνια Οδό με 120 χιλιόμετρα και με πέρασε σαν να ήμουν σταματημένος ένα μαύρο SUV, που πήγαινε τουλάχιστον με 200 χιλιόμετρα την ώρα. Και φυσικά, η οδήγηση με παράλληλη χρήση κινητού τηλεφώνου, μοτοσικλετιστές χωρίς κράνος στα νησιά, παιδιά χωρίς ζώνες ασφαλείας, που κάθονται στα μπροστινά καθίσματα, και οδηγοί που μετά την «ουζοποσία» πιάνουν το τιμόνι για να γυρίσουν την οικογένεια στο σπίτι, είναι καθημερινά φαινόμενα που εξηγούν τις απογοητευτικές επιδόσεις μας στον τομέα της οδικής ασφάλειας.
Τίποτα δεν άλλαξε από το καλοκαίρι του 2024 σε δύο ζητήματα ασφάλειας του πολίτη, που έχουμε αναφέρει δεκάδες φορές από αυτό το βήμα. Ακόμη νοικιάζονται σε όλες τις παραθαλάσσιες περιοχές της χώρας: Πρώτον, πλαστικές βάρκες με σημαντικού κυβισμού εξωλέμβιες μηχανές (ακόμη και 50 ίππων) σε τουρίστες που δεν έχουν καμία απολύτως εκπαίδευση και εξοικείωση με τον χειρισμό τους και αποτελούν κίνδυνο θάνατο για τους λουόμενους και, δεύτερον, αυτά τα επικίνδυνα τετράτροχα οχήματα που δεν μπορούν να οδηγηθούν στην άσφαλτο χωρίς ειδική εκπαίδευση –τις γνωστές «γουρούνες»– με αναρίθμητα ατυχήματα με θύματα τουρίστες.
Αυτοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις κάνουν τα στραβά μάτια, για να εξυπηρετήσουν κάποια τοπικά συμφέροντα και να μη δυσαρεστήσουν τους επιχειρηματίες της κάθε περιοχής.
Κάθε χρόνο μιλάμε για το νερό των ταμιευτήρων, που συνεχώς μειώνεται εξαιτίας των λιγότερων βροχών. Ομως πολλοί συμπατριώτες μας γεωργοί εξακολουθούν να ποτίζουν τα χωράφια τους ντάλα μεσημέρι με «κανόνια» που πετούν το νερό δεκάδες μέτρα μακριά, και το μισό πάει χαμένο!
Και –θα πείτε– γιατί να νοιαστούν για το νερό κάποιοι γεωργοί, όταν η κυβέρνηση της χώρας έχει δεσμευθεί για την πάταξη της διαφθοράς και την κατάργηση του πελατειακού κράτους και παρ’ όλα αυτά συνεχίζει, έξι χρόνια τώρα, να ενισχύει τους «δικούς της» αγρότες με παράνομες κοινοτικές επιδοτήσεις. Πολύ σωστά. Αλλά έτσι δεν προχωράμε μπροστά. Πάμε πίσω. Δυστυχώς. Καλό αποκαλόκαιρο, και του χρόνου.
