Ο πόλεμος, λένε, είναι «ιμπεριαλιστικός». Καμία πλευρά δεν έχει δίκιο. Ολοι έχουν άδικο, και οι «νατοϊκοί» και οι «ρωσικές δυνάμεις». Και οι «φιλελεύθεροι» και οι «αυταρχικοί». Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος δεν ξεχωρίζει στην Ουκρανία τον εισβολέα από τον αμυνόμενο – όλα ίσα. Δεν αποφεύγει όμως στο τέλος του ανακοινωθέντος του το διά ταύτα αυτού του ισαποστακισμού. Ζητάει «να σταματήσει η συνεχιζόμενη αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στο καθεστώς Ζελένσκι». Στο όνομα της σωτηρίας «των λαών», ο αμυνόμενος λαός εξαλείφεται κάτω από την ταμπέλα του «καθεστώτος». Ιμπεριαλιστής δεν είναι μόνο αυτός που επιτίθεται, για να κατακτήσει εδάφη, αλλά και αυτός που υφίσταται την επίθεση.
Από την αρχή αυτός ο πόλεμος ήταν δύσκολος για την Αριστερά. Δεν της ήρθε σαν τη Γάζα, όπου μπορούσε ενστικτωδώς να ταχθεί με τους «καλούς», ξέροντας εκ των προτέρων, με βάση το έτοιμο δαιμονολόγιό της, ποιοι είναι οι «κακοί». Στην περίπτωση της Ουκρανίας, τα ηθικοπολιτικά αντανακλαστικά της αντιδυτικής πολιτικής κουλτούρας, στο εργαστήριο της οποίας έχουν χυτευτεί τα στερεότυπα της μεταπολιτευτικής Αριστεράς, είχαν βραχυκυκλώσει. Ο «ανθρωπισμός» που εθελοτυφλούσε, μη διακρίνοντας μεταξύ του θύματος και του θύτη, ήταν το πρόσχημα για να μείνουν τα στερεότυπα απρόσβλητα από την πραγματικότητα.
Αν στη γλώσσα του ΚΚΕ η ανθρωπιστική υπεκφυγή εκφράζεται με κατάρες, στη γλώσσα της άλλης Αριστεράς εκφράζεται με γλυκερά ευχολόγια. Αισθανόμενος την ανάγκη «κάτι να πει» για την Ουκρανία, ο Σωκράτης Φάμελλος έγραψε άρθρο, για να αναρωτηθεί γιατί οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται στους κόλπους του ΟΗΕ. Γιατί δεν «παίζει κανένα ρόλο το διεθνές δίκαιο;». Η προσφυγή σε αυτό, γράφει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι «υπόθεση ζωής!» (όπως λέμε κατάθεση ψυχής· ζήτημα τιμής).
Ενώπιον του γόρδιου δεσμού, ο Φάμελλος έχει πρόταση: Να επιστρέψουμε στην «πολυπαραμετρική και πρωτοβουλιακή εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019». Πού θα τις βρούμε σήμερα τις πολλές παραμέτρους και τις πρωτοβουλίες; Στο «παγκόσμιο φιλειρηνικό, αντιπολεμικό και πράσινο κίνημα», που θα «επιδιώξουν τη μέγιστη κοινωνική συμφωνία για έναν νέο πασιφισμό».
Είτε ακολουθήσει κανείς το μπρούτο ανάθεμα του ΚΚΕ είτε τη ροζ αφέλεια της έκθεσης ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ, η κατάληξη είναι ίδια: η προσπέραση της πολύπλοκης –και αιματηρής– πραγματικότητας. Η διάθλασή της σε αφηρημένα σχήματα, είτε από δογματισμό είτε από αμηχανία.
Τουλάχιστον η εγχώρια Ακροδεξιά, που λατρεύει ανοιχτά τον Τραμπ και τον Πούτιν, δεν σπαταλάει πρόζα για να κρύψει την αμφιθυμία της. Τουλάχιστον εκείνη η δημαγωγία εκμεταλλεύεται ανοιχτά τις υπαρκτές ροπές ενός μέρους της κοινής γνώμης – και τις φαντασιακές της ταυτίσεις με τον ομόδοξο στρατηλάτη. Δεν επιστρατεύει «ανθρωπισμούς» και «πασιφισμούς» για να πλύνει τις ερπύστριες του Κρεμλίνου.
