Αλλοι τον αντιμετωπίζουν σαν να έχει ήδη νικήσει. Στρατιωτικά, έχει στριμώξει τον αντίπαλό του. Διπλωματικά, έχει βγει από την απομόνωση. Οικονομικά, έχει διαψεύσει προ πολλού τις προφητείες για ασφυξία από τον βρόχο των κυρώσεων.
Αλλοι είναι πιο επιφυλακτικοί για τα επιτεύγματα του Πούτιν. Δεν μπορούμε ακόμη να ξέρουμε πόσο έχει πληγώσει τη Ρωσία ο πόλεμος στην Ουκρανία. Δεν γνωρίζουμε τον φόρο του αίματος που έχει καταβάλει.
Δεν έχουμε ακόμη σταθμίσει τι σημαίνει για το γεωπολιτικό της status η εξάρτησή της από την Κίνα. Δεν έχει φανεί το αποτύπωμα σε μια οικονομία που δεν χρεοκόπησε μεν, αλλά δουλεύει μόνο για να ανταλλάσσει πετρέλαιο με όπλα, χωρίς να αναπτύσσεται πραγματικά σε κανένα τομέα.
Είναι νωρίς για να πει κανείς αν ο Πούτιν κέρδισε. Μπορεί όμως να πει με βεβαιότητα ότι έχει στη φαρέτρα του ένα υπερόπλο: τον Ντόναλντ Τραμπ. Η υποδοχή στο Ανκορατζ –με τον Αμερικανό πρόεδρο να χειροκροτάει το ίνδαλμά του καθώς βημάτιζε στο κόκκινο χαλί– ήταν το δεύτερο σκηνικό μέρος της στροφής που είχε αρχίσει τον Φεβρουάριο του 2025. Το μπούλινγκ στον Ζελένσκι στο Οβάλ Γραφείο ολοκληρώθηκε με τις φανφάρες της Αλάσκας.
Ενδιαμέσως, ο Τραμπ έβαλε τελεσίγραφα και απείλησε με κυρώσεις. Ολο αυτόν τον καιρό, όμως, εξακολουθούσε να ενστερνίζεται την απαλλαγή του εισβολέα από την ευθύνη του για την έναρξη του πολέμου.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όπλο της Ρωσίας;
Εξακολουθούσε να είναι υποτελής της ακτινοβολίας του Πούτιν, προτού του δοθεί η ευκαιρία να εκδηλώσει τον θαυμασμό του και σωματικά, με τρόπο που έκανε τους Financial Times να του απονείμουν στο κύριο άρθρο τους τον τίτλο του «κορόιδου» (dupe).
Το μεγαλύτερο όπλο του Πούτιν είναι ο Τραμπ, όχι μόνον επειδή ο πρώην πράκτορας της KGB μπορεί να κολακεύει τις εμφανείς ροπές του ομολόγου του. Ο Τραμπ επιτελεί για λογαριασμό του Πούτιν τη στρατηγική αποδυνάμωσης της Δύσης εκ των έσω.
Δεν χρειάζονται πια στον Ρώσο πρόεδρο οι επιχειρήσεις –φανερές και μυστικές– για να διχάσει το μπλοκ των γεωπολιτικών ανταγωνιστών του. Του αρκεί που στον Λευκό Οίκο βρίσκεται ένας πρόεδρος που δεν πιστεύει στη Δύση και δεν θα του κόστιζε να τη δει να αποσυντίθεται.
Αντί του «συστήματος ασφαλείας» που βασιζόταν στον συμμαχικό πυλώνα ισχύος, ο Τραμπ προτιμά ένα κατακερματισμένο κόσμο, όπου ο ισχυρότερος θα μπορεί να κλείνει ad hoc συμφωνίες με όσους περιφερειακούς παίκτες έχουν κάτι να του δώσουν εν τη παλάμη.
Ακόμη κι αν τον είχε παραγγείλει, ο Πούτιν δεν θα έβρισκε Aμερικανό πρόεδρο που να λειτουργεί ως αντιπρόσωπός του στη Δύση. Αυτή τη μορφή έχει πάρει πλέον η διαπραγμάτευση για την Ουκρανία: Οι αμυνόμενοι και οι Ευρωπαίοι διαπραγματεύονται όχι απευθείας με τον Πούτιν, αλλά με τον ισχυρό ατζέντη του.
