Η στάση της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη δεν παρουσιάζει καμιά έκπληξη. Ακολουθεί με συνέπεια μια γραμμή που χάραξε η σοβιετική εξωτερική πολιτική από τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Και μπορεί η μεγάλη Σοβιετία να μας άφησε χρόνους, όμως κάποιες πολιτικές άντεξαν στον χρόνο και κληρονομήθηκαν από συγγενείς πρώτου και δευτέρου βαθμού. Πολύ πιο περιπεπλεγμένη είναι η κατάσταση στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Εκεί, η στάση μετά την 7η Οκτωβρίου είναι ξεκάθαρη ως προς την καταδίκη της Χαμάς, όμως στη συνέχεια χάθηκε μέσα στις δικές της αντιφάσεις, εγκλωβισμένη στην αντίθεσή της στην πολιτική Νετανιάχου. Σήμερα ανάγει σε κεντρικό ζήτημα την, αναμφίβολα υπαρκτή, επισιτιστική-ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα. Δηλαδή ασχολείται με το σύμπτωμα και δεν ασχολείται με την αρρώστια. Και ποια είναι αυτή; Η παρουσία της Χαμάς στη Γάζα. Η σοσιαλδημοκρατία αποφεύγει να πάρει θέση στο πώς θα εκδιωχθεί από εκεί, καθώς όλοι συμφωνούν πως αυτό προέχει. Με πρώτο και καλύτερο τον Μαχμούντ Αμπάς.
Και η εκδίωξη της Χαμάς από τη Γάζα είναι σημείο-τομή, καθώς αποτελεί το απαραίτητο βήμα για την ίδρυση, κάποια στιγμή, ενός παλαιστινιακού κράτους.
Με ευχολόγια και εκκλήσεις δεν υπάρχει περίπτωση να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, διότι η τρομοκρατική οργάνωση προσβλέπει να έχει λόγο και την επόμενη ημέρα στην περιοχή. Συνεπώς, το κεντρικό ερώτημα παραμένει αναπάντητο τόσο από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία όσο και από τα περισσότερα κόμματα της Κεντροδεξιάς. Και η εκδίωξη της Χαμάς από τη Γάζα είναι σημείο-τομή, καθώς αποτελεί το απαραίτητο βήμα για την ίδρυση, κάποια στιγμή, ενός παλαιστινιακού κράτους. Με απλά λόγια: Οσοι αναφέρονται στο παλαιστινιακό κράτος θα πρέπει να απαντήσουν στο ερώτημα ποια θα είναι η επόμενη ημέρα στη Γάζα, άρα να μας πουν με τι τρόπο θα φύγει η Χαμάς από εκεί. Η απουσία αξιόπιστης πρότασης επί του συγκεκριμένου ζητήματος αφήνει στον Νετανιάχου χώρο να παίξει το παιχνίδι που ξέρει να παίζει άριστα, εκλαμβάνοντας αυτή την αδυναμία ως σιωπηρή συγκατάθεση.
Συνοψίζοντας, στην πολιτική η αφασία, η ατολμία και η απορία περί του πρακτέου συνιστούν μια αντιπαραγωγική και αδιέξοδη στάση. Eτσι, είθισται να επιβάλλεται αυτός που έχει άποψη για τον τρόπο με τον οποίο θα επιτευχθεί ο κοινώς αποδεκτός στόχος.
