Το 1867 οι ΗΠΑ αγόρασαν από τη Ρωσία την Αλάσκα με 7,2 εκατ. δολάρια. Ο πρόχειρος υπολογισμός δείχνει ότι με σημερινές τιμές η Αμερική πλήρωσε τότε 1 σεντ το στρέμμα. Δεν είναι άμοιρο συμβολισμών το γεγονός ότι ο Τραμπ θα υποδεχθεί τον Πούτιν στο έδαφος της 49ης πολιτείας των ΗΠΑ, που θυμίζει εκείνο το κελεπούρι. Θυμίζει ένα ντιλ αγοραπωλησίας ακινήτων – η μόνη αξία που μπορεί να είναι προσιτή στην αγοραία κοσμοαντίληψη του Τραμπ.
Αυτό το οικοπεδοφαγικό ήθος επιστρατεύει όταν μιλάει και για τη Ουκρανία: «Θα πάρουμε κάποια πίσω και θα ανταλλάξουμε κάποια… Θα υπάρξει μια ανταλλαγή περιοχών, για το καλό όλων». Η αιματηρή ιστορία του τόπου εξανεμίζεται όταν μπορείς να τον τεμαχίσεις και να τον παζαρέψεις σαν καγκουρομεσίτης.
Οποιο κι αν είναι το περιεχόμενο του «ντιλ» στο οποίο θα καταλήξει το ραντεβού της Αλάσκας, ο Πούτιν έχει ήδη κερδίσει. Εχει κρατήσει την Ουκρανία έξω από τη διαπραγμάτευση. Αν ο Ζελένσκι μείνει εκτός νυμφώνος μέχρι τέλους, ο Ρώσος πρόεδρος θα έχει κερδίσει, χωρίς να χρειάζεται καν να συνάψει ειρήνη. Το Κίεβο είτε θα αναγκαστεί να συνθηκολογήσει σε μια οδυνηρή «ανταλλαγή οικοπέδων» είτε θα πάρει το ρίσκο να την απορρίψει.
Η αγοραία κουλτούρα του μεσίτη και το πανό που δεν σηκώθηκε.
Αν υποκύψει στον εκβιασμό, θα συνομολογήσει και τη διατήρηση της χώρας σε ένα καθεστώς αποστρατιωτικοποιημένης ουδετερότητας (που είναι και η πρώτη επιδίωξη του Κρεμλίνου). Αν, αντιθέτως, το Κίεβο απορρίψει τους όρους που θα έχουν συμφωνηθεί ερήμην του, θα προκαλέσει πιθανότατα ρήξη με τις ΗΠΑ του Τραμπ, που θα ρίξει το βάρος της αποτυχίας του ντιλ στην ουκρανική πλευρά. Ο Πούτιν θα μπορέσει έτσι να συνεχίσει τον πόλεμο, ποντάροντας ότι θα εξαντλήσει πιο γρήγορα έναν ακόμη πιο ανίσχυρο αντίπαλο, που θα έχει χάσει πλέον και την όποια αμερικανική υποστήριξη.
Το τρόπαιο για το οποίο μπορεί ήδη, πριν από την Αλάσκα, να καμαρώνει ο Ρώσος πρόεδρος είναι ο διχασμός της Δύσης. Το ξεμονάχιασμα του Τραμπ επισημοποιεί τη βούληση του Αμερικανού προέδρου να περιφρονήσει αγρίως την Ευρώπη, ακόμη και όταν διαπραγματεύεται τη μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλειά της. Η συνθήκη αυτή είναι πολύ πιο επικίνδυνη από τη χιλιοτραγουδισμένη «απόσυρση των ΗΠΑ» από τη Γηραιά Ηπειρο. Η Αμερική δεν αποσύρεται σε έναν παθητικό ρόλο «ασφαλούς» απομόνωσης. Καθορίζει δραστικά και κυριαρχικά το μέλλον της Ευρώπης, χωρίς αυτήν. Δεν την εγκαταλείπει απλώς στις άγουρες δυνάμεις της. Την παίζει στα ζάρια.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, δεν μπορεί κανείς να μη γυρίσει το βλέμμα του εντός. Δεν μπορεί να μη δει με περίσκεψη τις εικόνες από τις διάσπαρτες διαδηλώσεις στα νησιωτικά θέρετρα κατά το Σαββατοκύριακο. Τη μονομέρεια της αντιπολεμικής ευαισθησίας. Την εκκωφαντική ανυπαρξία του πανό που δεν σηκώθηκε ποτέ, ούτε μία φορά στους 41 μήνες που διαρκεί ο πόλεμος: «Λευτεριά στην Ουκρανία».
