Τελικά, βρέθηκε ο τρόπος να θυμηθεί η Χαριλάου Τρικούπη ότι ο δήμαρχος Αθηναίων είναι ΠΑΣΟΚ. Βρέθηκε κοινός εχθρός για να ενώσει (για πόσο;) σε κοινό μέτωπο τον Ανδρουλάκη και τον Δούκα: Ο Ισραηλινός πρέσβης στην Αθήνα.
Ο δήμαρχος θύμωσε επειδή ο πρέσβης διαμαρτυρήθηκε για τα συνθήματα που ζητούν «θάνατο στους σιωνιστές». Ηταν και το μόνο παράπονο μιας δήλωσης που αναγνώριζε ότι «οι [ελληνικές] Αρχές λειτουργούν ισορροπημένα, καθώς προστατεύουν το δικαίωμα των πολιτών στη διαμαρτυρία, αλλά και τους τουρίστες». Ο Δούκας έσπευσε να κατατάξει τον πρέσβη σε εκείνους «που σκοτώνουν αμάχους και παιδιά στις ουρές των συσσιτίων και σε «όσους οδηγούν στον θάνατο καθημερινά δεκάδες ανθρώπους στη Γάζα, από βόμβες, πείνα και δίψα». Το κόμμα του απάντησε στον ίδιο τόνο καλώντας τον πρέσβη «να αφήσει τις αισθητικές παρατηρήσεις εις βάρος του δημάρχου» και να «ασχοληθεί με τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει η κυβέρνηση του Ισραήλ».
Δεν θα μπορούσε ο Δούκας να μην απαντήσει. Το ύφος όμως έχει σημασία. Το ύφος του δημάρχου και η σπουδή του κόμματος να υπερθεματίσει, μαρτυρούν την πολιτική ανάγκη: Εδώ και καιρό η Γάζα έχει εισαχθεί στην Ελλάδα ως πεδίο πόλωσης, πρόσφορο για πολιτική εκμετάλλευση. Η δημόσια σφαίρα έχει διχαστεί: Οποιος εκφράζει επιφυλάξεις για την τροπή που παίρνουν οι μαζικές αντιδράσεις κατά Ισραηλινών πολιτών, χαρακτηρίζεται ως «όργανο των σιωνιστών». Υπάρχει ταυτόχρονα και η αντίπαλη, αν και μειοψηφική τάση: Οποιος αναγνωρίζει τις γενοκτονικές μεθόδους που εφαρμόζονται τους τελευταίους μήνες στη Γάζα, κινδυνεύει να υποστεί το ανάθεμα του «απολογητή της Χαμάς».
Οργισμένος λόγος και οργισμένες πράξεις μέσα στην πόλη.
Ηταν σίγουρο ότι αυτή η πόλωση θα έβρισκε επίδοξους πολιτικούς τοκιστές. Ηταν σίγουρο ότι το «κοινό αίσθημα» θα επιχειρούσαν να το καρπωθούν πολιτικά όχι μόνο οι δυνάμεις του περιθωρίου, αλλά και κάποιες συστημικές. Είναι πολύ το αίσθημα για να το αφήσουμε στους ακτιβιστές.
Αυτή η εκμετάλλευση του θυμικού δεν επιτυγχάνεται βέβαια με διπλωματική γλώσσα. Απαιτεί πολεμική ρητορική. Λένε ότι η ρητορική μπορεί να βλάψει τη «στρατηγική σχέση» μας με το Ισραήλ. Θα μπορούσε, αν η κατακραυγή κατά του Ισραήλ δεν είχε πάρει οικουμενικές διαστάσεις. Το πρόβλημα σήμερα για το Ισραήλ δεν είναι ούτε η Σύρος ούτε η Ρόδος. Είναι η προϊούσα διεθνής του απομόνωση ακόμη και από τους στρατηγικούς –χωρίς εισαγωγικά– συμμάχους του.
Αν υπάρχει κίνδυνος από τον ανταγωνισμό αντιπολεμικού φρονήματος είναι πρωτίστως εσωτερικός. Η πλειοδοσία αποτροπιασμού από αξιωματούχους και φορείς του πολιτικού μέινστριμ δικαιολογεί και εκδηλώσεις που είναι όντως ρατσιστικές και τείνουν ήδη να εκτραπούν προς την οργανωμένη βία. Η ηθική μονομέρεια ενός «οργισμένου» δημόσιου λόγου δημιουργεί νομιμοποιητικό περιβάλλον για «οργισμένες» πράξεις επί του πεζοδρομίου. Επί ανθρώπων που τυχαίνει να έχουν το «λάθος» διαβατήριο ή τυχαίνει να μιλούν τη «λάθος» γλώσσα στο διπλανό τραπέζι.
