«Αν και όχι πάντα τόσο ποιητική όσο το γκολ». Κάτι τέτοιο μόνον ένας διανοούμενος θα μπορούσε να το έχει πει. Και πράγματι το είπε ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και φανατικός ποδοσφαιρόφιλος. Ηταν γνωστό πως έπαιζε ποδόσφαιρο στις αλάνες της Οστια με λούμπεν στοιχεία της περιοχής, ενώ είχε φτιάξει και μια ποδοσφαιρική ομάδα από εργαζομένους στο κινηματογραφικό συνεργείο του. Εχουν γραφτεί πολλά για την ποδοσφαιρική αναμέτρηση των δύο κινηματογραφικών συνεργείων του Παζολίνι και του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι κάπου στο μακρινό 1975. Τότε που ο Μπερτολούτσι έκανε μια ζαβολιά, ένα unfair που λέμε στην καθομιλουμένη. Εντυσε με τα χρώματα του συνεργείου τους δύο έφηβους ποδοσφαιριστές της ομάδας Πάρμα, ένας εκ των οποίων ήταν ο μετέπειτα διάσημος Κάρλο Αντσελότι. Φυσικά η ομάδα του επικράτησε με 5-2, κάτι που ο Παζολίνι το έφερε βαρέως. Ας σημειωθεί ότι ο Μπερτολούτσι ήταν εντελώς αγύμναστος, σε αντίθεση με τον «γραμμωμένο» Παζολίνι.
Το ποδόσφαιρο για την παραδοσιακή Αριστερά της Δυτικής Ευρώπης ήταν κάτι σαν το όπιο του λαού.
Το ποδόσφαιρο για την παραδοσιακή Αριστερά της Δυτικής Ευρώπης ήταν κάτι σαν το όπιο του λαού. Το αντιμετώπιζε με επιφυλακτικότητα διότι, όπως ισχυριζόταν, αποπροσανατόλιζε τις εργατικές μάζες από τα πραγματικά τους προβλήματα. Αντιθέτως, στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, το Κόμμα αλλά και ο Στρατός είχαν τις δικές τους ποδοσφαιρικές ομάδες για να δουλέψει το σύστημα χωρίς τριβές. Στην πατρίδα μας, από τους παλιούς αριστερούς τον μόνο που θυμάμαι να έχει σχέση λατρείας με το ποδόσφαιρο είναι ο Μανόλης Αναγνωστάκης, οπαδός της «Ελαφράς Ταξιαρχίας» και φυσικά του μεγάλου Αγιαξ.
Στην απέναντι όχθη, την αντιμαρξιστική, υπήρχε ο Αλμπέρ Καμύ. Τερματοφύλακας στην ποδοσφαιρική ομάδα Ρασίγκ της Αλγερίας, χώρεσε την ατμόσφαιρα των γηπέδων και στα λογοτεχνικά του έργα. Σε αυτά υπάρχουν τα αποτυπώματα της μεγάλης του αγάπης που εγκατέλειψε πρόωρα λόγω φυματίωσης. Αργότερα, φιλοσοφώντας, έλεγε: «Εμαθα πως η μπάλα δεν έρχεται ποτέ από εκεί που την περιμένεις, και αυτό μου φάνηκε χρήσιμο στη ζωή». Σε στιγμές έκστασης, ποδοσφαιρικής και ποιητικής, ο Παζολίνι είχε γράψει πως «ο πρώτος σκόρερ είναι ο καλύτερος ποιητής της χρονιάς». Αραγε αμφότεροι τι θα έγραφαν σήμερα;
