Ας μην είμαστε καχύποπτοι. Ας μην αποδίδουμε στον Γιώργο Φλωρίδη τακτική υστεροβουλία. Ο υπουργός Δικαιοσύνης κατηγορείται ότι προέβη σε δόλιο εμπρησμό. Είπε ότι η αντιπολίτευση «θέλει να δυναμιτίσει τη δυναμική μας συμμαχία με το Ισραήλ» διά «των περιθωριακών ομάδων» που διαμαρτύρονται στα λιμάνια. Θέλει να τη δυναμιτίσει, γιατί κινείται «υπέρ της Τουρκίας».
Πολλοί αρνήθηκαν να πιστέψουν ότι ο υπουργός εννοεί αυτά που είπε – ότι, όντως, θεωρεί τις αντιδράσεις για τη Γάζα φιλοτουρκικό σχέδιο της αντιπολίτευσης. Δεν μπορεί. Τα είπε για να εκτροχιάσει τη συζήτηση στη Βουλή – για να βγάλει την κυβέρνηση από τη δύσκολη θέση του απολογούμενου για τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Ακόμη κι αν ο σκοπός ήταν ο αντιπερισπασμός, δεν μπορούσε ο νεοπροσήλυτος στη Ν.Δ. υπουργός να βρει άλλον τρόπο; Δεν μπορούσε να σκεφτεί ένα σαμποτάζ που θα οδηγούσε σε ελαφρύτερο αυτο-τραυματισμό του;
Πώς ξεχωρίζεις τον ψυχρό αντιπερισπασμό από τον φανατισμό;
Κι όμως. Ο Φλωρίδης δεν είναι εντελώς εκτός κλίματος. Συντονίζεται με ένα μικρό, αλλά συμπαγές ακροατήριο που λειτουργεί με τα αγελαία αντανακλαστικά των κοινωνικών δικτύων. Στην περίπτωση των διαμαρτυριών κατά του Ισραήλ, ο φατριαστικός μηχανισμός του Μέσου υποβάλλει αυτή την αντανακλαστική αντίδραση: Ποιος διαμαρτύρεται; Οι «Ζαίοι» και οι λοιποί «μπάχαλοι». Γίνεται αυτοί να έχουν δίκιο; Γίνεται να μη φταίνε; Γίνεται να υπερασπίζονται τον σωστό σκοπό, ακόμη κι αν τα κίνητρά τους είναι λάθος – ακόμη κι αν φτάνουν στο σωστό συμπέρασμα από παρωχημένα ιδεολογικά ελατήρια;
Εξίσου αυτόματα παράγεται και η συστράτευση με το Ισραήλ: Ποιον πολεμάει το Ισραήλ; Τους ισλαμοφασίστες της Χαμάς και τους αγιατολάδες του Ιράν. Με ποιον αντιπαρατίθεται; Με την Τουρκία. Γίνεται να μην υποστηρίξουμε το προκεχωρημένο ανάχωμα της Δύσης, έναντι των φονταμενταλιστών και των τρομοκρατών που απειλούν τον πολιτισμό μας; Ακόμη και τα μυαλά ανθρώπων που θα αυτοχαρακτηρίζονταν «προοδευτικοί» ή «φιλελεύθεροι» έχουν υποκύψει στους μανιχαϊσμούς αυτής της προκρούστειας αντίληψης του κόσμου, που τεμαχίζει την πραγματικότητα πάνω στο πατρόν «προεγκατεστημένων» βεβαιοτήτων. Δεν χρειάζεται να μάθει κανείς πώς εξελίσσεται η πραγματικότητα, γιατί ήδη «ξέρει» ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι είναι οι κακοί της ιστορίας. Δεν χρειάζεται να σταθμίσει το γεγονός ότι οι «καλοί» έχουν προ πολλού υπερβεί το όριο της νόμιμης άμυνας – εξοντώνουν άμαχο πληθυσμό, αφού έχουν ήδη εξοντώσει τον εχθρό. Οποιον κι αν εξοντώνουν οι «καλοί», παραμένουν «καλοί». Οποια μέσα κι αν μετέρχονται –ακόμη και της προμελετημένης λιμοκτονίας– παραμένουν υπερασπιστές του δυτικού πολιτισμού και σύμμαχοί μας.
Από αυτό το ένστικτο κινείται και ο παλαίμαχος Φλωρίδης. Ανταποκρίνεται σε ένα κοινό που στοιχίζεται αλγοριθμικά σε μια γραμμή, χωρίς καν να χρειάζεται προπαγανδιστική καθοδήγηση άνωθεν. Δεν είναι τακτικιστής. Είναι τοκιστής ενός φανατισμού, του οποίου υποτελής είναι και ο ίδιος.
