Στη «Γιορτή της Ψημένης» η εορτάζουσα είναι η ψημένη ρακή. Ψημένη θα πει ζυμωμένη με μέλι και βότανα – τόσο γλυκιά και αρωματική που δεν καταλαβαίνεις ότι πίνεις οινόπνευμα. Με πόση ψημένη πρέπει να είχαν θερμάνει τις συνειδήσεις τους οι πανηγυριστές που αποφάσισαν να μετατρέψουν τη γιορτή το Σάββατο στα Κατάπολα σε βίαιη διαμαρτυρία για τη Γάζα, εκσφενδονίζοντας μπουκάλια κατά της σκηνής, όταν τους προέτρεψαν να σταματήσουν;
Το περιστατικό –όπου ο «λαός» του κάμπινγκ βρέθηκε γηπεδικά αντιμέτωπος με τον λαό του νησιού– είναι το πιο γραφικό σε μια αλυσίδα αμφιλεγόμενων ακτιβισμών για το Παλαιστινιακό. Πού, πώς και «πόσο» μπορεί να διαμαρτύρεται κανείς για αυτό που εκτυλίσσεται ως σχεδιασμένη εξόντωση του πληθυσμού στη Γάζα; Πού τελειώνει η ανθρωπιστική αγανάκτηση και πού αρχίζει ο επαναστατικός ναρκισσισμός; Είναι μόνο η ηθική απαξία που ξεχειλίζει – στα λιμάνια, στο Προεδρικό και στα πανηγύρια; Ή μήπως η συγκυρία βοηθάει να προβληθούν στη διαμαρτυρία και προϋπάρχοντες φανατισμοί, που βρήκαν την αφορμή να εκδηλωθούν τώρα ως σφόδρα «δικαιωμένοι»;
Ας πούμε, ο επικεφαλής της Νέας Αριστεράς, που προσήλθε στη δεξίωση για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας με έναν Παλαιστίνιο πρόσφυγα, εκπροσωπεί μια πολιτική παράδοση που δεν ανακάλυψε τώρα, στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά αμάχων που διεξάγει ο Νετανιάχου, την απέχθειά του προς το Ισραήλ. Ο Χαρίτσης ανήκει στο ρεύμα εκείνο που από την επομένη κιόλας της 7ης Οκτωβρίου δικαιολογούσε την επίθεση της Χαμάς, ως αποτέλεσμα μακράς ισραηλινής καταπίεσης. Το σκηνοθετημένο του διάβημα εντάσσεται μάλλον στην ακτιβιστική ρουτίνα του πολιτικού του χώρου, παρά ανταποκρίνεται στην ιστορική μοναδικότητα της γενοκτονίας. Το διάβημα δεν είναι πειστικό, γιατί είναι σημαδεμένο από πρόσφατες χονδροειδείς προκαταλήψεις – όπου η τυφλή βία της μιας πλευράς πάντα αθωώνεται επειδή είναι βία στρατιωτικά υποδεέστερη.
Μπορούμε να ζητάμε από την αντιπολεμική κραυγή «καλούς τρόπους»;
Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι η ανθρωπιστική κρίση είναι τόσο επείγουσα που δεν έχουμε την πολυτέλεια να δικάζουμε ούτε τις προθέσεις των διαμαρτυρομένων ούτε τις παρενέργειες των εκδηλώσεών τους. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζητάμε από τους διαδηλωτές να ξεχωρίζουν τους καλούς από τους κακούς Ισραηλινούς – αυτούς που συμμετέχουν ως ηθικοί συναυτουργοί στο έγκλημα, από τους άλλους που αναλαμβάνουν το ρίσκο να το καταγγείλουν μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Δεν μπορούμε να ζητάμε από την αντιπολεμική κραυγή καλούς τρόπους.
Ομως, η αντίσταση στην ολοκληρωτική σκέψη –που αρνείται την ύπαρξη του άλλου και μπορεί μόνο να απεργάζεται την εξόντωσή του– είναι ακριβώς αυτή η πολυτέλεια: να μπορείς να σκεφτείς, προτού φωνάξεις. Να μη μοιάσεις σε αυτό που καταγγέλλεις, αξιώνοντας την εξαφάνισή του από τον χάρτη («από το ποτάμι ώς τη θάλασσα»). Να μην ενδώσεις στην αυταπάτη ότι το ανθρωπιστικό σου χρέος εξαντλείται στην κραυγή.
