«Με πιστέψατε; Ψηφίσατε κι εσείς “Οχι”;». Ο Τσίπρας απευθυνόταν στον Μεϊμαράκη στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών της 6ης Ιουλίου 2015 («Τα Νέα», 29/7). Μπορεί κανείς να φανταστεί το λοξό μειδίαμα του τότε πρωθυπουργού, που ζούσε την καλύτερη και ταυτόχρονα τη χειρότερη στιγμή της σταδιοδρομίας του. Ηταν η καλύτερη στιγμή του Τσίπρα γιατί είχε καταφέρει να συνεγείρει μια ενθουσιώδη πλειοψηφία, έτοιμη να τον ακολουθήσει και στην άβυσσο. Ηταν η χειρότερή του στιγμή, γιατί ο ίδιος έφτασε να δει το στόμα της αβύσσου, όταν πια είχε φτάσει στο χείλος της.
Το συμβούλιο εκείνο ήταν μια όχι και τόσο επιδέξια προσπάθεια να απορροφηθούν θεσμικά οι κραδασμοί της επικείμενης κωλοτούμπας. Προσπάθεια που, παρά την άκομψη σκηνοθεσία της, πέτυχε. Η επιτυχία της αποδεικνύεται από το γεγονός ότι μέσα σε δύο μήνες ο Τσίπρας είχε καταφέρει όχι μόνο να «περάσει» το δικό του μνημόνιο με τις ψήφους της αντιπολίτευσης, αλλά και να αποσπάσει νέα εντολή, μετά την απώλεια της δεδηλωμένης που είχε προκαλέσει η ανεξαρτητοποίηση 30 βουλευτών του.
Τίποτε από όλα αυτά δεν «αποκαλύπτεται» τώρα. Το annus horribilis της Μεταπολίτευσης είναι βιβλίο ανοιχτό. Δεν έχει αλλάξει η ιστορία – ο τυχοδιωκτισμός, το τζογάρισμα ότι η υφήλιος θα τρόμαζε από μια ελληνική στάση πληρωμών, το βαρουφακιλίκι, η παροχέτευση του στρατηγικού αδιεξόδου στη δημοψηφισματική κάλπη. Εχουν όμως αλλάξει οι συνθήκες ανάγνωσης της ιστορίας. Η χρονική απόσταση, λένε, επιτρέπει στον πρωταγωνιστή να σιδερώσει τη φήμη του. Πρόκειται για φήμη που πρέπει να κρατηθεί ζωντανή και όχι για υστεροφημία, μια και ο πρωταγωνιστής προωθεί την αναψηλάφηση του παρελθόντος (του) ως μέσο επιστροφής του στην πολιτική σκηνή.
Το δίμηνο Ιουλίου – Σεπτεμβρίου του 2015 ήταν το πρώτο rebranding του Τσίπρα. Εκεί κατάφερε, χάρη και στις υπηρεσίες του φιλόξενου Προεδρικού, να επιζήσει από την ολοσχερή διάψευση όλων των εξαγγελιών του. Κατάφερε να επανεπινοήσει τον εαυτό του ώστε να αναβαπτιστεί κατόπιν στην κάλπη.
Το πρώτο rebranding έγινε τον Ιούλιο του 2015.
Πώς υπηρέτησε όμως το brand που επικύρωσε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015; Το εκλογικό σώμα συγχώρησε την «αυταπάτη», γιατί δεν ήταν μόνο δική του. Ηταν κοινή. Ολοι μαζί αυταπατηθήκαμε. Το πραγματικό έλλειμμα στη φήμη του Τσίπρα είναι οι προσδοκίες που διέψευσε μετά τη μεγάλη διάψευση: Αντί να αφήσει το αποτύπωμα μιας νεωτερικής, «μη συστημικής» μεταρρύθμισης του συστήματος, κατέληξε σε μια εξουσία με τη γλώσσα του Καμμένου και του Πολάκη και τα «υδραυλικά» του Παππά και του Παπαγγελόπουλου.
Η φήμη του Τσίπρα δεν αποκρυσταλλώθηκε το 2015. Ταλαιπωρήθηκε στα τέσσερα χρόνια της μετα-δημοψηφισματικής πρωθυπουργίας του. Και καταρρακώθηκε στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, με εκείνον να καθοδηγεί μια ληγμένη –αντιμνημονιακού ύφους– αξιωματική αντιπολίτευση.
Η τσάκιση του 2015 δεν αρκεί. Το σιδέρωμα έχει να ισιώσει μίλια ιστορικής ύλης.
