Ηταν σημαδιακή η φωτογραφία που έδωσε στη δημοσιότητα το Reuters, την εβδομάδα που πέρασε, για να πληροφορηθεί το παγκόσμιο κοινό ότι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου πρότεινε επισήμως τον Ντόναλντ Τραμπ για το Νομπέλ Ειρήνης. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ κρατάει στα συγκινημένα χέρια του αντίγραφο της επιστολής υποψηφιότητας για το Νομπέλ Ειρήνης που κατέθεσε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ.
Διαβάζει την επιστολή; Ας μην το θεωρήσουμε βέβαιο. Γιατί να χάσει τον υπερπολύτιμο για την οικουμένη χρόνο του διαβάζοντας κάτι που το έχει ήδη ακούσει; Κι ύστερα το ψυχρό χαρτί αδυνατεί να αποτυπώσει τον χυδαία κολακευτικό τόνο με τον οποίο του ανακοίνωσε το χαρμόσυνο μαντάτο ο φίλος και πολιτικός εταίρος του από το Ισραήλ. Περιττό να διαβάζεις οτιδήποτε δεν φέρει την υπογραφή σου, που με το μάκρος της, ίσο με πέντε κανονικές υπογραφές κανονικών ανθρώπων, αποκαλύπτει το βάθος της μετριοφροσύνης σου. Και καταπονητικό να διαβάζεις οτιδήποτε δεν έχει τις μισές του λέξεις με κεφαλαία.
Απορώ πάντως που δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό στα μέρη μας ότι τα τραμπικά κεφαλαία δεν είναι παλιμπαιδισμού σημαντικά αλλά βαθύτατου φιλελληνισμούΚυρα αποδεικτικά: Με κεφαλαία δεν έγραφαν οι αρχαίοι μας; Να το πούμε αυτό στην κ. Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, όταν με το καλό έρθει στη χώρα μας. Την Ελλάδα, που «βρίσκεται στο κέντρο των διεθνών εξελίξεων» και «διαθέτει πλέον μεγάλο κύρος στην παγκόσμια σκηνή», όπως ορκίζονται πεντάκις ημερησίως οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι (ταυτόχρονα αυλοκόλακες και αυτοκόλακες), ξεπερνώντας σε ειλικρίνεια την ανιδιοτελώς εκμισθωμένη Ομάδα Αλήθειας.
Αυτή η Ελλάδα, λοιπόν, είδε εμβρόντητη, λυπημένη και (ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων) ντροπιασμένη τον πρωθυπουργό της Κυριάκο Μητσοτάκη να αυτοεκτίθεται στον δημόσιο καγχασμό, απαξιωτικό όλων των Ελλήνων, έτσι όπως κυνηγούσε μάταια ένα βλέμμα του Τραμπ, μισή του λέξη έστω, στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ. Στη Χάγη, στα τέλη Ιουνίου. Εκεί όπου οι σύμμαχοι άκουσαν πρώτα τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούτε να υμνεί τον Τραμπ όπως ο Χατζηαβάτης τον πασά, και έπειτα προσυπέγραψαν την ήδη ειλημμένη τραμπική απόφαση: να αυξήσουν τις «αμυντικές δαπάνες» τους στο 5% του ΑΕΠ τους, από το 2%. Με την Ελλάδα πρώτη και προθυμότερη. Ως συνήθως.
Στη φωτογραφία λοιπόν, το πλανηταρχικό τσουλούφι, στο ύψος των περιστάσεων, διατηρεί όλη του τη σοβαρότητα. Θα έλεγα ότι διατηρεί τη χρυσαφένια μεγαλοπρέπειά του, αν δεν με εμπόδιζε η ευτυχώς ανίατη προκατάληψή μου κατά των ηγεμόνων, και ιδίως των μονοσύλλαβων: Μπους Α΄, Μπους Β΄, Μπλερ, Τραμπ, Βανς. Ο Μασκ; Μονοσύλλαβος είναι κι αυτός, και τερατωδώς ισχυρός λόγω πλούτου. Βρίσκεται όμως ακόμα στην αρχή της μεσσιανικής φαντασίωσής του, η οποία μάλιστα έχει διπλό περιεχόμενο, και ίσως αυτό τον ζαλίσει: πλανηταρχία και στον Αρη και στη Γη. Δύο σε έναν…
Κάτω από το αχυρένιο τσουλούφι, για το οποίο ο ιδιοκτήτης του νοιάζεται όσο και για τους ανά τον κόσμο πύργους του, δηλαδή ασύγκριτα περισσότερο απ’ ό,τι για τη δημοκρατία στη χώρα του, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την οικολογική κατάρρευση, το διεθνές δίκαιο κτλ., το βλέμμα του προέδρου των ΗΠΑ μετά βίας κρύβει την αλήθεια του. Ειρωνικό είναι. Οχι όμως για τον Νετανιάχου, προς Θεού. Για όλον τον υπόλοιπο κόσμο.
Νομίζουμε ότι παρακολουθούμε μια παρωδία, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για τραγωδία. Να σε προτείνει για το Νομπέλ Ειρήνης ένας πολιτικός που καταζητείται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης επειδή ευθύνεται για μια εθνοκάθαρση που όλο και πιο πολλοί (ακόμα και πεφωτισμένοι Ισραηλινοί ή Εβραίοι) την ονομάζουν γενοκτονία.
«Α ρε Μπίμπι», είναι σαν να σκέφτεται ο Ηγεμών. «Απαιχτος είσαι. Είπαμε να τους κοροϊδεύουμε όλους, πως τάχα η ειρήνη είναι η μοναδική αγωνία μας, αλλά εσύ είσαι τόσο μάγκας που το κάνεις και φόρα παρτίδα. Με σκλαβώνεις». Είπα να γράψω όλη αυτή την πρόταση με κεφαλαία αλλά μου το απαγόρευσε ο δαίμων του τυπογραφείου. Προφανώς τυγχάνει αντιτραμπικών διαθέσεων, όπως οφείλουν άλλωστε να τυγχάνουν όλοι οι δαίμονες απέναντι στον «άνθρωπο του Θεού», όπως αυτοαγιογραφείται.
Νομίζουμε ότι παρακολουθούμε μια παρωδία, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για τραγωδία. Να σε προτείνει για το Νομπέλ Ειρήνης ένας πολιτικός που καταζητείται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης επειδή με την ακροδεξιά κυβέρνησή του και τα «αμυντικά» στρατεύματά του ευθύνεται για μια εθνοκάθαρση που όλο και πιο πολλοί (ακόμα και πεφωτισμένοι Ισραηλινοί ή Εβραίοι) την ονομάζουν όπως της ταιριάζει περισσότερο, γενοκτονία, κομίζοντας άφθονα πειστήρια. Να προτείνει να σε κηρύξουν άγγελο της ειρήνης ένας πρωθυπουργός που απαγορεύει ακόμα και την εισαγωγή παιδικού γάλακτος στη Γάζα, μήπως και σωθούν λίγα έστω από τα εξαϋλωμένα νήπια, που η εικόνα τους είναι παρόμοια με την εικόνα των παιδιών της Μπιάφρας. Αλλά και με την εικόνα των Εβραιόπουλων που επέζησαν στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης.
Να σε προτείνει για τον επίζηλο τίτλο του ειρηνοποιού ένας πολεμοχαρής ηγέτης που, όπως και καταγγέλλεται στο ίδιο το Ισραήλ, παρατείνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σμπαραλιάσματος της Γάζας για να υπηρετήσει τα προσωπικά του συμφέροντα (πώς να δικαστεί για τις αποδεδειγμένες ατασθαλίες του ένας «στρατηλάτης εθνάρχης»;). Και, παρεμπιπτόντως, να αυγατίσουν τα ήδη θηριώδη κέρδη τους δεκάδες πολυεθνικές, που εμπλέκονται σε κατεδαφίσεις παλαιστινιακών κτισμάτων, κατοχή εδαφών και δημιουργία παράνομων οικισμών, όπως τεκμηριωμένα κατήγγειλε με έκθεσή της η ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ Φραντσέσκα Αλμπανέζε. «Η παρατεταμένη κατοχή», γράφει η σεσημασμένη αντισημίτισσα, «έχει μετατραπεί σε ιδανικό πεδίο δοκιμών για τις βιομηχανίες όπλων και τις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες. Η ζήτηση είναι υψηλή, η εποπτεία ελάχιστη, η λογοδοσία ανύπαρκτη. Οι επενδυτές αποκομίζουν κέρδη χωρίς εμπόδια».
Δεύτερος μετά την κυβέρνηση του Πακιστάν, ο πολεμοποιός Νετανιάχου προτείνει τον πολεμοποιό Τραμπ, γνωρίζοντας πόσο ποθεί τον Νομπέλ Ειρήνης, ήδη από την πρώτη του θητεία. Ηδη άλλωστε ο Αμερικανός πρόεδρος χρησιμοποιεί καθημερινά την αγαπημένη του μέθοδο: το άγριο μπούλινγκ. Στο στόχαστρό του η ειδική επιτροπή, που τάχα «στήνει το παιχνίδι εναντίον του». Και αρνείται να τον τιμήσει, ενώ «κανονικά έπρεπε να έχει πάρει το βραβείο τρεις-τέσσερις φορές».
Μα ναι. Πώς να μην τιμηθεί ένας ηγέτης που πριν καν ξαναορκιστεί απείλησε με πόλεμο τον Καναδά, το Μεξικό και τη Γροιλανδία. Ενας πλανητάρχης που διέλυσε την παγκόσμια οικονομία με τους ετσιθελικούς δασμούς του, μια διάλυση πάντως που ευνόησε τα οικογενειακά του κρυπτονομίσματα και όλες τις υπόλοιπες «μηχανές παραγωγής κέρδους» που διαθέτει το τραμπαίικο. Ενας μάγκας και νταής που βομβάρδισε το Ιράν, καταπατώντας κάθε παράγραφο του διεθνούς δικαίου. Ενας πρόεδρος που διχάζει βαθιά την αμερικανική κοινωνία, απειλεί και εκβιάζει κάθε αντιφρονούντα ή διαμαρτυρόμενο, διοικεί απολυταρχικά, σαν μονοκράτορας, τραμπουκίζει όσους επιμένουν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να σεβαστούν τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα.
Ποιο θα ήταν το καλύτερο; Το πιο δίκαιο; Να προτείνει ο Τραμπ να μοιραστεί το Νομπέλ Ειρήνης με τον Νετανιάχου. Ας (προσ)ευχηθούμε να μην περάσει η ιδέα αυτή από το μυαλό του πρωθυπουργού μας.
