Ωραία λέξη η λέξη «ψήφος». Ωραίες είναι όλες οι λέξεις, κι όλων των γλωσσών, στο πεδίο αυτό δεν υπάρχουν τίτλοι ευγενείας, διάσημα αρχοντιάς ή τεκμήρια αναξιότητας. Κι ωστόσο η «ψήφος», χάρη και στα παράγωγά της –παράγωγα της γραμματικής αλλά κυρίως της πολιτικής, του πολιτισμού και της ηθικής– ανήκει στη μικρή χορεία των λέξεων που η ιστορία τους συγκεφαλαιώνει κατά κάποιον τρόπο τη μεγάλη ιστορία του έθνους που τις έπλασε και του τόπου όπου το έθνος αυτό ανεβοκατέβηκε πολλές φορές το βουνό που χωρίζει το μεγαλείο της κορυφής από την αθλιότητα στους πρόποδες, στα ριζά.
Η ψήφος λοιπόν (και λαϊκότροπα «ο ψήφος», εν χρήσει από παλιά, ο Γιάννης Γρυπάρης για παράδειγμα προτιμούσε αυτό το γένος όταν μετέφραζε αρχαιοελληνικές τραγωδίες), πολύ πριν γίνει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου κάθε πολιτικού, αλλά και οποιουδήποτε άλλου εξαρτάται από διαδικασία ψηφοφορίας, ήταν το απλό βοτσαλάκι. Προτού ανέβει σε ύψος περιωπής απροσμέτρητο ήταν το ταπεινό χοχλιδάκι. Το πετραδάκι που το έτριψε και το στρογγύλεψε η δουλειά του ακοίμητου νερού, του θαλασσινού ή του ποτάμιου, λειαίνοντάς το υπομονετικά επί αιώνες. Ο χρόνος είναι ο πατέρας των πάντων, όχι ο πόλεμος.
Με τον καιρό το πετραδάκι πήρε να σημαίνει και το πετράδι, τις πολύτιμες λίθους. Δήλωνε επίσης τα λιθαράκια που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι στους λογαριασμούς τους ή για να μαθαίνουν αριθμητική τα βλαστάρια τους (άραγε τώρα με τις πρόσφορες αριθμομηχανές του κομπιούτερ και του κινητού, πόσοι από τους παλιούς θυμούνται ακόμα την προπαίδεια, και πόσοι νέοι μπαίνουν στον κόπο να τη μάθουν, έτσι «βαρετή» όπως είναι;).
Η ψήφος πολύ πριν γίνει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου κάθε πολιτικού, αλλά και οποιουδήποτε άλλου εξαρτάται από διαδικασία ψηφοφορίας, ήταν το απλό βοτσαλάκι. Προτού ανέβει σε ύψος περιωπής απροσμέτρητο ήταν το ταπεινό χοχλιδάκι.
Ορος λοιπόν της αριθμητικής και της λογιστικής η λέξη «ψήφος», που τη χρησιμοποιούσαν άλλωστε και σαν δεύτερο όνομα της λέξης «αριθμός», είδε την επικράτειά της να διευρύνεται ταχύτατα. Με ψήφους έπαιζαν τους βόλους τα πιτσιρίκια και με ψήφους το παιχνίδι των πεσσών μικροί και μεγάλοι. Ακόμα και οι ήρωες του Τρωικού Πολέμου στα διαλείμματα από μάχη σε μάχη. Σε αγγείο ζωγραφισμένο από τον Εξηκία, δύο εξ αυτών, ο Αχιλλέας και ο Αίας, οι προγραμμένοι από τη μοίρα, αφιερώνονται τόσο παθιασμένα στο παιχνίδι τους, μάλλον επινόηση του Παλαμήδη, που δεν ακούνε ούτε τον σάλαγο της μάχης.
Με βοτσαλάκια επίσης ασκούσαν την τέχνη της ψηφομαντικής, της εξαπάτησης δηλαδή, τα σαΐνια που παράσταιναν τους προφήτες, εκμεταλλευόμενα την ακαταμάχητη, διαιώνια αφέλεια τόσο του δήμου όσο και των «σοφιστών»· των πάσης φύσεως αρχόντων δηλαδή, που νοιάζονταν πάντα να έχουν και σεβάσμιους δήθεν προγνώστες του μέλλοντος ανάμεσα στους συμβουλάτορές τους, ώστε να προσδίδουν ιερατικό κύρος στις όποιες αποφάσεις και φιλοδοξίες τους. Οσα κι αν καταλόγιζε στους θεράποντες της πολυώνυμης και πολυπλόκαμης μαντικής ο Ευριπίδης, η ήττα του, η ήττα του ορθού λόγου από τους μαστόρους της απατεωνιάς («λαϊκής» και «ευγενούς» ή «ευσεβούς») ήταν αναπόφευκτη.
Και οι «παπατζήδες» της αρχαιότητας όμως, με ψήφους, πετρούλες δηλαδή, ζάλιζαν το μάτι του τζογαδόρου και του έπαιρναν εντέχνως τα κέρματά του. Ψηφοπαίκτες τους είχαν βαφτίσει. «Ψηφοπαίκτης», σημειώνει το λεξικό Λίντελ – Σκοτ, είναι «ο παίζων με λιθάρια ή κύβους, θαυματοποιός ενεργών ταχυδακτυλουργικώς ώστε να μεταβάλλωσι ταύτα θέσεις». Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι οι δραχμούλες μου… Καθόλου τυχαία, το συνώνυμο του «ψηφοπαίκτη» ήταν το «ψυχοκλέπτης», ενώ παραπλήσια σημασία έχει και ο «ψηφοποιός». Με αυτό το νόημα, του κλέφτη και νοθευτή, χρησιμοποιεί τη λέξη ο Τεύκρος στην αντιπαράθεσή του με τον Μενέλαο, υπερασπίζοντας τη μνήμη του αδελφού του τού Αίαντα, στη φερώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή. Οσο για το «ψηφοπαικτέω δίκαιον» σήμαινε «ταχυδακτυλουργικώς τεχνάζομαι κατά του δικαίου». Αθηναϊκού, ελληνικού ή ευρωπαϊκού.
Από τα βότσαλα στα κοπάδια
Και νά που πετραδάκι-πετραδάκι φτάσαμε στα τρέχοντα. Στα βαλτωμένα μάλλον. Στα κάκοσμα, τα ρυπαρά και τα ανήθικα. Φτάσαμε στο σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ. Οπου οι ψηφοπαίκτες-θαυματοποιοί «ενεργούσι ταχυδακτυλουργικώς ώστε να μεταβάλλωσι θέσεις» όχι πια τα βοτσαλάκια αλλά κοπάδια ολόκληρα αιγοπροβάτων. Να πετάνε από την Κρήτη στη Μακεδονία, ίνα πληρωθεί το ρηθέν υπό Κυριάκου Μητσοτάκη λέγοντος, εν έτει 2018, μήνα Ιανουάριο: «Εμείς οι Κρητικοί έχουμε μια ιδιαίτερη ευαισθησία στα ζητήματα της Μακεδονίας. Αν διπλώσεις τον χάρτη της Ελλάδας στα δύο θα ‘ρθει η Κρήτη να πέσει πάνω στη Μακεδονία και η Μακεδονία πάνω στην Κρήτη».
Είχε βρεθεί στα Λουτρά Πόζαρ τότε ο πρόεδρος της Ν.Δ., στην Αριδαία, και προφανώς σκέφτηκε ότι μια πόζα γλυκανάλατου πατριωτισμού θα του ήταν χρήσιμη. Μόνο που τα ξεφτέρια του κόμματός του πήραν στην κυριολεξία την υπόθεση του αρχηγού. Δίπλωσαν όντως έναν γεωφυσικό χάρτη της Ελλάδας, έπεσε πράγματι η Κρήτη πάνω στη Μακεδονία, και, ω του θαύματος, τα αιγοπρόβατα του Ψηλορείτη βρέθηκαν αυτόματα να βόσκουν στον Γράμμο. Ολα πατρίδα μας. Και κυρίως, όλα παρτίδα μας.
Δεν είναι λίγα ούτε ασήμαντης απαξίας τα σκάνδαλα της εξαετούς διακυβέρνησης της Ν.Δ., που της έχουν ήδη κοστίσει τριάντα «παραιτήσεις» υπουργών, υφυπουργών, βουλευτών και γενικών γραμματέων και πολύ περισσότερες κομματικών στελεχών. Χρωστάμε χάρη στην Ευρωπαία εισαγγελέα, την κ. Λάουρα Κοντρούτσα Κοβέσι, που, βλέποντας την κατάφωρη ανομία και τολμώντας («ακούς εκεί, μια Ρουμάνα…») να αξιώσει τη διερεύνησή της, μας υπενθύμισε ότι «μένουμε Ευρώπη». Και στην Ευρώπη έχουν λιγοστέψει πια οι «κουτόφραγκοι».
Κατάφωρη η ανομία. Οντως. Κραυγαλέα. Και καταγγελμένη στη Βουλή ήδη από το 2021. Μόνο που οι εναλλασσόμενοι υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης δεν την έβλεπαν (πέντε σε πεντέξι χρόνια, συν έξι πρόεδροι του ΟΠΕΚΕΠΕ), γιατί δεν είχαν καμία όρεξη να τη δουν και να πάνε κόντρα στα σκληρά συμφέροντα του κόμματός τους. Τα οποία, ως γνωστόν, ταυτίζονται απολύτως «με το καλό της πατρίδας». Και δεν την έβλεπε βέβαια ούτε ο προϊστάμενός τους, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Οστις, βοηθούντος και του συνήθους βλέμματός του, αρέσκεται να υποδύεται μονίμως τον εμβρόντητο και τον αδαή, αλλά και το θύμα των «Διαχρονικών Παθογενειών» και του «Βαθέος Κράτους». Μολονότι με το μαξιμοκεντρικό σύστημα που έχει εγκαθιδρύσει, δεν μπορεί παρά να γνωρίζει τα πάντα και να κινεί όλα τα νήματα.
Ενα κόμμα, ένα κόμμα εξουσίας, δεν είναι μόνο ο αρχηγός και η ελίτ του. Είναι και οι «ψηφοποιοί» του, «οι παρασκευάζοντες ή αγοράζοντες ψήφους», κατά το Λεξικό Δημητράκου, οι συντάκτες του οποίου έχουν κατά νουν τα λίθινα στην αρχαιότητα και μολύβδινα στη σύγχρονη εποχή σφαιρίδια που έριχναν στην κάλπη οι εκλογείς. «Φτιάχνω ψήφους», στην παραπολιτική αργκό, σημαίνει αβγατίζω την εκλογική δύναμη του κόμματός μου. Πώς; Μα πολεμώντας υπέρ των ιδεών του, υπέρ του οράματος και του προγράμματός του. Οτιδήποτε άλλο, ρουσφέτια, «τα δικά μας παιδιά», εξαγορά και εκμαυλισμός, πολίτες-πελάτες κτλ., είναι παλαιοκομματικό, αναξιοκρατικό, έκνομο, αντιδημοκρατικό και ανήθικο. Μονολεκτικά, είναι ΟΠΕΚΕΠΕ.
