Στις 10 Νοεμβρίου του 2020 ο Γρηγόρης Βάρρας παραιτείται από τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Στις 26 του ίδιου μήνα δημοσιεύεται ο διορισμός του ως συμβούλου του πρωθυπουργού «σε θέματα πρωτογενούς τομέα και διαχείρισης φυσικού περιβάλλοντος». Μπορεί όμως ο Βάρρας να ήταν μυστικοπαθής. Μπορεί να ήταν ζαβολιάρης και να μην είχε πει στο Μαξίμου όσα κατέθετε στην εισαγγελία.
Τον Απρίλιο του 2024 η αρμόδια διεύθυνση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θέτει τον ΟΠΕΚΕΠΕ σε καθεστώς δωδεκάμηνης επιτήρησης. Οι ευρωκράτες δεν το κράτησαν, φυσικά, κρυφό. Πώς μπορεί η κυβέρνηση να δηλώνει «αιφνιδιασμένη»; Ηταν πολλές οι «δικογραφίες» που εκκρεμούσαν ήδη στα ελληνικά δικαστήρια, ώστε να σχηματιστεί η ιδέα μιας –τουλάχιστον– διοικητικής ανεπάρκειας στη διαχείριση των αγροτικών επιδοτήσεων.Στους κόλπους της κυβέρνησης υπάρχουν στελέχη που χρεώνουν αυτή τη χαμηλή –έως μηδενική– επίγνωση ως μεγάλο μέρος της «αποτυχίας» την οποία ομολόγησε ο πρωθυπουργός. «Απέτυχαν» να καταλάβουν το σκάνδαλο που επωαζόταν κάτω από τη μύτη τους.
Πόσο πειστική είναι η κυβέρνηση όταν λέει ότι αιφνιδιάστηκε;
Δεν ήταν η πρώτη φορά. Είχαν αποτύχει να οσμιστούν ότι οι αναθυμιάσεις του ξυλολίου ήταν υποβολιμαίες – παρασύροντας και τον πρωθυπουργό σε μια πρώιμη απολογία που επιδείνωσε τη θέση της κυβέρνησης. Το κυβερνητικό κέντρο, λένε, δεν είχε τα στοιχειώδη αντανακλαστικά για να αυτο-προστατευθεί.
Αυτή είναι η πτυχή της «αποτυχίας» που αφορά τους μηχανισμούς αυτοσυντήρησης της εξουσίας. Η πτυχή της που αφορά τους (εκτός στρατευμένης πολιτικής) πολίτες έχει να κάνει με τη βαθιά ριζωμένη κουλτούρα που καθοδηγούσε τις αποκαλυπτόμενες πράξεις. Ακόμη κι αν κάποιος είχε –παρατύπως– ενημερώσει τον πρωθυπουργό ότι η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία «ακούει» τον ΟΠΕΚΕΠΕ, ακόμη κι αν είχε επιτελέσει το καθήκον του να τον ενημερώσει ότι ο Οργανισμός έχει ήδη «σημανθεί» επισήμως ως ύποπτος, τι θα μπορούσε να είχε κάνει το Μαξίμου; Να αλλάξει το πολιτικό DNA των βουλευτών του; Να τους αναδιαπαιδαγωγήσει με εντατικά φροντιστήρια, ώστε να πάψουν να λειτουργούν ως ιμάντες αιτημάτων από τους ψηφοφόρους του κόμματος; Πίστευαν δηλαδή οι επιτελείς ότι κατευθύνουν άλλο κόμμα, όπου βουλευτές και στελέχη έχουν ξεπεράσει την πελατειακή συναλλαγή ως «τεχνολογία» πολιτικής επιβίωσης;
Σε όποια από τις δύο αποτυχίες κι αν αναφέρεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης –στη «διαχειριστική» ή τη «γενετική»– δεν έχει άλλη διέξοδο από αυτή που χάραξε: την ταχεία και «ωμή» εκκαθάριση. Οι πρόωρες εκλογές, που του προτείνουν πονηρούτσικα, είναι αυτοχειρία για τον ίδιο και το κόμμα του – που, αν δώσει την εντύπωση ότι δραπετεύει πανικόβλητο, θα μείνει με 50 λιγότερους βουλευτές χωρίς πιθανό εταίρο για συγκυβέρνηση. Αυτό θα ισοδυναμούσε με παράδοση της χώρας στον χασάπη. Οχι στον αβρόχειρα της Κρήτης. Στον αμείλικτο χασάπη της Ιστορίας.
