Πώς θα λέμε ότι είμαι αθώος και θα ζητάμε όλοι μαζί την παραπομπή μου; Αυτό είναι το ανυπέρβλητο λογικό σφάλμα στο «μοντέλο Αλιβιζάτου», που έφτασε να ονομάζεται «μοντέλο Τριαντόπουλου». Πρώτος ο καθηγητής είχε προτείνει να παρακάμψει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία την ανακριτική (βλέπε και «θεατρική») λειτουργία που το Σύνταγμα αναθέτει στη Βουλή για να παραδώσει τον κρινόμενο υπουργό της κατευθείαν στους δικαστές. Πρώτα ο Τριαντόπουλος και μετά ο Κώστας Αχ. Καραμανλής βρέθηκαν έτσι να ζητούν την παραπομπή τους, διακηρύσσοντας ταυτόχρονα την αθωότητά τους.
Ο Βορίδης διαμηνύει ότι δεν είναι διατεθειμένος να υποστεί τριαντοπουλισμό. Η δικογραφία, λέει, τον ανακούφισε. Δεν τον προβλημάτισε ότι ένας πρώην διοικητής του ΟΠΕΚΕΠΕ καταθέτει ότι ο πρώην υπουργός τον καρατόμησε, επειδή επιχείρησε να επιβάλει έλεγχο στις πληρωμές του Οργανισμού. Ο Βορίδης είναι νομικός και ξέρει ότι η υπουργική του κρίση για ένα διοικητικό στέλεχος δεν είναι ποινικώς αξιόλογη. Ο ισχυρισμός του αποπεμφθέντος δεν μετράει περισσότερο από τον ισχυρισμό του αποπέμψαντος.
Αυτά είναι, χονδρικά, τα ποινικά. Γιατί, πολιτικά, είναι λίγο δύσκολο να εξηγήσει ο οξυδερκής υπουργός πώς επί ενάμιση χρόνο, που έμεινε στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, δεν είχε οσμιστεί τίποτε για τη λειτουργία του Οργανισμού. Ακόμη πιο δύσκολα δικαιολογείται το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΟΠΕΚΕΠΕ –η καταγγελία του οποίου ήταν το έναυσμα για την έρευνα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας– διορίστηκε, μετά την απόλυσή του από τον Βορίδη, σύμβουλος του πρωθυπουργού. Ετσι, ο μετέπειτα υπουργός Επικρατείας συγκατοίκησε ξανά με τον καταγγέλλοντα στο οργανόγραμμα του Μαξίμου.
Κανείς –ούτε ο πρώην υπουργός ούτε το Μαξίμου– δεν θέλει τη ρήξη.
Φαντάζεται κανείς τον Βορίδη να καγχάζει με αυτά τα παράδοξα. Αυτά είναι θέματα για τα πολιτικά καφενεία. Δεν είναι υλικό που στηρίζει παραπομπή υπουργού.
Η ψηφοφορία επί της παραπομπής είναι μυστική. Αν ο Βορίδης κάνει πράξη την απειλή, να αυτονομηθεί από το κόμμα του για να διεκδικήσει ενώπιον των βουλευτών την αθωότητά του, ποιος μπορεί να ξέρει τι θα ψηφίσουν ανωνύμως οι βουλευτές; Ποιος μπορεί να προβλέψει τι θα επιλέξουν σε μια υπόθεση στην οποία για πολλούς δικάζεται η ρουτίνα του επαγγέλματός τους; Οι εμπλεκόμενοι –συνακροασθέντες– βουλευτές δεν έκλεψαν. «Εξυπηρετήσεις» ζητούσαν για αναξιοπαθούντες ψηφοφόρους τους. Τη «δουλειά τους» έκαναν.
Η σαμψωνική απειλή –αποθανέτω η ψυχή μου μετά των ομοφύλων– εύκολα εκστομίζεται, αλλά δύσκολα υλοποιείται. Δεν είναι απλό να βρεθεί κανείς και ποινικά υπόλογος και πολιτικά ακάλυπτος. Δεν είναι απλό ούτε για την κυβέρνηση να ομολογεί πολιτική αποτυχία, χωρίς να την καταλογίζει σε πρόσωπα – ή να την καταλογίζει στα μισά πρόσωπα, εξαιρώντας κάποιους λόγω πολιτικής αύρας.
Κανείς –ούτε το Μαξίμου ούτε ο Βορίδης– δεν θα ήθελε τη ρήξη. Θα έβλαπτε και τους δύο. Αλλά όχι εξίσου. Η οδός της ανελέητης αυτοκριτικής δεν έχει παρακαμπτήριες.
