Αν δεν είναι το κυκλοφοριακό, θα είναι οι πορείες. Κι αν δεν είναι οι πορείες, θα είναι το Ράλλυ Ακρόπολις. Κι αν δεν είναι το Ράλλυ Ακρόπολις, θα είναι η τραγική συχνότητα διέλευσης των λεωφορείων. Κι αν δεν είναι τα λεωφορεία, θα είναι τα αστεία πεζοδρόμια πλάτους ενός μέτρου. Κι αν δεν είναι τα πεζοδρόμια, θα είναι τα αφιονισμένα μηχανάκια. Κι αν δεν είναι τα μηχανάκια, θα είναι η βαβούρα των μπαρ. Κι αν δεν είναι τα μπαρ, θα είναι οι φωτιές και η λειψυδρία. Και πάει λέγοντας… Ολο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια η μεταπανδημική Αθήνα μού θυμίζει την Αθήνα των αρχών της δεκαετίας του ’80. Ηταν η επώδυνη εποχή που κληθήκαμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, να συνειδητοποιήσουμε με τον πιο σκληρό τρόπο τι είχαμε φτιάξει στα χρόνια της μεταπολεμικής μεταμόρφωσης του ’50 και του ’60. Ηταν τα χρόνια του νέφους, που έδιωξε εκατοντάδες χιλιάδες μεσοαστικά νοικοκυριά από τις κεντρικές συνοικίες προς τα προάστια, που δυσφήμησε την πόλη στο εξωτερικό και έφερε την καθιέρωση του περίφημου δακτυλίου που ισχύει (στα λόγια περισσότερο) μέχρι σήμερα.
Η διολίσθηση της ποιότητας ζωής στην Αθήνα ας είναι η ύστατη αφορμή για την εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου σωτηρίας.
Μια παράδοξη εποχή, γιατί ταυτόχρονα η χώρα άλλαζε σελίδα· γινόταν το δέκατο μέλος της ΕΟΚ, ένα σωρό δυνατότητες ανοίγονταν μπροστά μας. Ετσι και σήμερα, ενώ η Αθήνα εμφανίζεται από πολλές απόψεις ως ένα μεσογειακό success story χάρη στην εκτόξευση της τουριστικής απήχησής της, την ίδια στιγμή ο δείκτης δυσφορίας για τους ίδιους τους κατοίκους της μεγεθύνεται. Αυτό που συνέβη την Πέμπτη με το ολοήμερο κλείσιμο του κέντρου της πόλης εξαιτίας της διοργάνωσης μιας υπερειδικής διαδρομής του Ράλλυ Ακρόπολις ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Για πολλοστή φορά οι προτεραιότητες ήταν σε εντελώς λάθος κατεύθυνση. Η δικαιολογία των εμπλεκόμενων φορέων, ότι η συγκεκριμένη επιλογή υπαγορεύτηκε από τη δήθεν «εκπληκτική» ευκαιρία να διαφημιστεί η Αθήνα στο εξωτερικό μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης του αγώνα, είναι απλώς κωμική. Ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε; Κάποια κωμόπολη της Σλοβακίας ή του δυτικού Αζερμπαϊτζάν που θέλουμε να μας μάθει ο κόσμος; Κολλημένοι σε μια εκτός τόπου και χρόνου επαρχιακή νοοτροπία, είμαστε κάθε φορά υπερβολικά έτοιμοι να υπερασπιστούμε την ευκολία με την οποία βασανίζουμε τους πολίτες μας με αντάλλαγμα μερικά πλάνα της Ακρόπολης που υποτίθεται ότι θα ταξιδέψουν στα «πέρατα της γης»… Για να συμβεί ακριβώς τι; Να προστεθούν μερικές χιλιάδες δίπλα στα 40 εκατομμύρια που μας επισκέφθηκαν πέρυσι; Και;
Αλλά το πρόβλημα της Αθήνας δεν είναι το Ράλλυ Ακρόπολης. Ως εκ τούτου απαιτείται κάτι (πολύ) περισσότερο από τη διαβεβαίωση του αρμόδιου υπουργού ή του δημάρχου Αθηναίων ότι αυτό που ζήσαμε την Πέμπτη δεν θα ξανασυμβεί. Οπως και στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ελήφθησαν μέτρα που οδήγησαν στη βελτίωση της περιβαλλοντικής εικόνας της πόλης, έτσι και τώρα χρειαζόμαστε άμεσα ένα εθνικό σχέδιο σωτηρίας για την πρωτεύουσα της χώρας. Σήμερα, όχι αύριο.
