Ακόμη κι αν επιμένεις να πιστεύεις στην ιδέα μιας «Ευρώπης», ο Μαρκ Ρούτε σου το κάνει πολύ δύσκολο. Τα δουλοπρεπή μηνύματα με τα οποία ο γραμματέας του ΝΑΤΟ επιδόθηκε πριν από τη σύνοδο της Συμμαχίας σε παγκόσμιας προβολής τραμπολειχία, δεν ήταν μόνο δείκτης για τη δική του προσωπικότητα. Ηταν και μια ένδειξη για την επιρροή που ήδη ασκεί στα πολιτικά ήθη η νέα ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Του βγαίνει», λένε. Το λένε για τον Τραμπ επειδή τις τελευταίες ημέρες τα επιτεύγματά του είναι εντυπωσιακά: Αρχισε και τελείωσε έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν χωρίς καν να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι τι (τους) συνέβη.
«Του βγαίνει», όχι μόνο γιατί τρυπάει τα ασιατικά βουνά με τέτοια άνεση. Αλλά κι επειδή μέσα σε έξι μήνες έχει ήδη καταφέρει να αλλάξει το λογισμικό της Δύσης, όπως ήθελε. Η Ευρώπη εξαναγκάζεται να αναλάβει την άμυνά της, χωρίς να χειραφετείται από τον μέχρι πρότινος γεωπολιτικό της κηδεμόνα. Εκείνος τους φτύνει και εκείνοι εξακολουθούν να εκλιπαρούν για την εύνοιά του. Τον αναγνω-ρίζουν, όπως ο Ρούτε, ως «μπαμπάκα».
Αυτό σίγουρα «βγαίνει» στον Τραμπ: Το εφηβικό του μπούλινγκ εκμαιεύει από τους διεθνείς συνομιλητές του ίση ανηλικότητα.
Η μετατροπή της διεθνούς κοινότητας σε αυλή κολάκων.
Η διεθνής κοινότητα, που εξακολουθεί να έχει ανάγκη την Αμερική, έχει μετατραπεί χάρη στην αύρα του σε μια απέραντη αυλή κολάκων. Δεν είναι μόνο η Ευρώπη, που είναι όντως πολύ απαράσκευη στρατιωτικά για να ανταποκριθεί στο φαντασιακό της εκτόπισμα στον χάρτη. Ούτε καν το Ισραήλ δεν θα μπορούσε χωρίς την από αέρος ευεργεσία του Τραμπ να τελειώσει τον πόλεμο που άρχισε.
Του Τραμπ του «βγαίνει» επειδή και στο εσωτερικό της Αμερικής εμφανίζεται να εκπληρώνει τη διπλή επαγγελία του: Και ξύλο ρίχνουμε, και δεν μένουμε πολύ στον καβγά. Και παραμένουμε δυνατοί και δεν σπαταλάμε τις αμερικανικές δυνάμεις σε ξένους πολέμους. Και ιμπεριαλισμός και απομονωτισμός, σε σωστές δόσεις.
Το ερώτημα είναι τι μένει από αυτό το μπρα ντε φερ των εντυπώσεων. Αυτές οι κατακλυσμιαίες εξελίξεις υπακούουν σε κάποιο σχέδιο – κάποια ιδέα για τον κόσμο, που θα τη δούμε σταδιακά να ξεδιπλώνεται; Ή πρόκειται για τα ακανόνιστα ωστικά κύματα που προκαλεί μια άστατη ιδιοσυγκρασία, εξοπλισμένη με διατρητικές βόμβες μεγατόνων.
Μια απάντηση δίνει η αγορά – και τα κεφάλαια που «αποεπενδύουν» από την Αμερική, βλέποντας ότι η οικονομική πολιτική του Τραμπ δεν βγάζει νόημα. «Τυφλές» περικοπές στις κρατικές δαπάνες – όπου μαζί με τα νύχια κόπηκαν και πολλά δάχτυλα. Και, ταυτόχρονα, φοροαπαλλαγές που απειλούν να βυθίσουν τα δημόσια έσοδα – στο «Big Beautiful Bill» του προέδρου.
Η οικονομική είναι αντανάκλαση της εξωτερικής πολιτικής. Του «βγαίνει». Αλλά κάθε μέρα είναι όπως του βγει.
