Η Ζωή οφείλει την ύπαρξή της στον Τσίπρα. Εκείνος επέμενε στη στρατηγική αυτοχειρία της απλής αναλογικής. Εκείνος αδαώς και ακουσίως προκάλεσε τις δεύτερες εκλογές το 2023 και τις συνθήκες της χαλαρής ψήφου που επέτρεψαν στη Ζωή να τρυπώσει στη Βουλή. Το κόμμα αυτό είναι εξαρχής απότοκο μιας «ευκαιρίας». Γι’ αυτό είχαν δίκιο όσοι θύμιζαν ακόμη και στη δημοσκοπική του ακμή τον ευκαιριακό του χαρακτήρα. Μονοπρόσωπο και μονοθεματικό, το εγχείρημα της Ζωής δεν μπορούσε έτσι να πάει μακριά. Τώρα, με τις επιδόσεις της Πλεύσης να προσγειώνονται, δικαιώνονται όσοι δεν θαμπώθηκαν –ούτε τρόμαξαν– από την άνοδό της.
Μπορεί, βέβαια, μια αναζωπύρωση της σκανδαλολογίας να δημιουργήσει ξανά το εισαγγελικό περιβάλλον εντός του οποίου ανθεί η Ζωή. Μπορεί το πρατήριο ξυλολίου εύκολα να αλλάξει χρήση σε υποθηκοφυλακείο εικονικών βοσκοτόπων – κι έτσι να επιζήσει στην αγορά της χολής. Ομως, είναι πάντα ευάλωτο και πεπερασμένο, όπως κάθε σχήμα αντιπολιτικής, σε εποχή πολιτικής ομαλότητας.
Η έκπληξη των γκάλοπ δεν είναι η φθίνουσα Ζωή. Η έκπληξη είναι οι άλλοι. Εκπληξη εξακολουθούν να είναι όσοι κρυφοζήλεψαν τη βραχεία επιτυχία της, ή σύρθηκαν από εκείνη σε έναν ανταγωνισμό στη μαύρη αντιπολίτευση.
Νέα γκάλοπ που τα γεννούν παλιές συνήθειες.
Η προσάραξη της Πλεύσης στους υφάλους του πολιτικού μηδενισμού είναι το πιο πρόσφατο, αλλά όχι το πιο σημαντικό παράδειγμα. Για παραδειγματισμό προσφέρεται περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενα κόμμα που εκ γενετής σκιαμαχούσε με τα media και ενοχοποιούσε τους δημοσκόπους για τη συρρίκνωσή του –η οποία άρχισε από τις αρχές του 2016 και δεν σταμάτησε ποτέ– εξακολουθεί να τσακώνεται με το είδωλό του στον δημοσκοπικό καθρέφτη, τώρα που εκείνος πιστοποιεί την εξαέρωσή του.
Τι κάνουν λοιπόν οι «άλλοι» έναντι αυτών των ορατών πολιτικών ναυαγίων; Τι κάνει το ΠΑΣΟΚ; Πρώτον, αμφιταλαντεύεται για το αν πρέπει να βάλει περισσότερη «Ζωή» στη συνταγή του· αγωνιά για το αν κινδυνεύει να χάσει την εφήμερη κούρσα του αντιμητσοτακισμού. Δεύτερον, μιμείται τους τρόπους του loser: Αντιδρά με συριζοπρεπή καχυποψία έναντι των Μέσων Ενημέρωσης και των δημοσκόπων, μπαίνοντας διαρκώς στη θέση του αναξιοπαθούντος που τον υπονομεύουν και τον «στήνουν». Η αδυναμία του να ξεκολλήσει αποδίδεται παγίως σε συμπαιγνία – αλλότρια και ενδοπασοκική. Στην «ανάλυση» της Χαριλάου Τρικούπη δεν υπολογίζεται η εύνοια της τύχης: ότι πολιτεύεται σε μια συγκυρία που εκτός από το δώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, την ευνοεί και η φθορά των όμορων κομμάτων, αν ως τέτοια μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ.
Στη Ζωή οφείλει η υπόλοιπη αντιπολίτευση να διαβάσει όχι πόσο εύκολα είναι τα κέρδη της σκανδαλοθηρίας, αλλά πόσο φευγαλέα. Και στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δει «ζωντανά» την κατάληξη της παρωπιδικής «αυτοδικαίωσης». Αν το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να δει αυτές τις αυτοκαταστροφικές τάσεις είναι επειδή τις περιέχει.
