Και πάλι φέτος, οι κενές θέσεις εργασίας στον τουρισμό είναι γύρω στις 80.000, τα 2/3 στον ξενοδοχειακό κλάδο και το 1/3 στην εστίαση.
Η έλλειψη προσωπικού φέρνει εντατικοποίηση της απασχόλησης και χειρότερη ποιότητα υπηρεσιών, δηλαδή ζημιώνονται και οι «κάτω» και οι «πάνω», η σερβιτόρα και ο παραθεριστής, ενώ οι οι εργοδότες απλώς φωνάζουν περισσότερο, χωρίς να χάνουν κέρδη.
Ο μέσος μισθός των «εποχικών» είναι 1.200-1.300 ευρώ καθαρά για 8ωρο και 5νθήμερο που σχεδόν ποτέ δεν τηρούνται, σπάνια με πλήρη κάλυψη υπερωριών και συνήθως όχι.
Είναι εύκολο να βρει κάποιος δουλειά σε νησί ή σε οποιονδήποτε τουριστικό προορισμό, αλλά δύσκολο να μείνει.
Γιατί το επίδομα ανεργίας για τους «εποχικούς» που μειώθηκε στους τρεις μήνες (από πέντε) με τα μνημόνια δεν αποκαταστάθηκε ποτέ, ενώ τα 7.500 ένσημα που απαιτούνται για την πλήρη σύνταξη είναι ανέφικτα, αφού κάθε σεζόν μαζεύονται 150 στην καλύτερη περίπτωση. Ετσι, η μέση σύνταξη ενός εποχικού είναι η μειωμένη των 450 ευρώ – γιατί να το παλέψει η καμαριέρα για δεκαετίες;
Από την άλλη, η διαμονή, όταν πετούν έξω από τα καταλύματα εκπαιδευτικούς για να χωρέσουν οι τουρίστες, μόνο κατ’ εξαίρεσιν εξασφαλίζεται σε καλές συνθήκες.
Η διέξοδος για την κάλυψη των κενών θέσεων στη βιομηχανία του τουρισμού μόνο μερικώς μπορεί να βρεθεί στο μεταναστευτικό γιατί το προσωπικό που λείπει είναι, κυρίως, εξειδικευμένο.
Και η φύση της δουλειάς είναι εξοντωτική. Ταχύτητα, ένταση, πίεση, κούραση είναι η προβλέψιμη όψη της καθημερινότητας, που συχνά περιλαμβάνει προσβολές, κακοποιητικές συμπεριφορές, παρενοχλήσεις, όπως τεκμηριώνεται σε έρευνες επιθεωρητών εργασίας.
Αν μιλήσεις ελληνικά σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο στην Ισπανία ή στην Αυστρία, ακόμη και στην Κροατία ή στη Μάλτα, μπορεί να σου απαντήσουν, γιατί εξάγουμε και σεζονίστες.
Η διέξοδος για την κάλυψη των κενών θέσεων στη βιομηχανία του τουρισμού μόνον μερικώς μπορεί να βρεθεί στο μεταναστευτικό, αν υποθέσουμε ότι υπήρχε τέτοια βούληση (που δεν υπάρχει), γιατί το προσωπικό που λείπει είναι κυρίως εξειδικευμένο και όχι αυτοδίδακτο.
Είναι ένα πρόβλημα που δεν λύνεται στη χώρα μας, με τις οικογενειακές επιχειρήσεις να κυριαρχούν και στον τουρισμό, με τις αμοιβές ταπεινωτικές ακόμη και για πανεπιστημιακούς καθηγητές, με άφθονο μαύρο χρήμα να ρέει παραπλεύρως της ορατής οικονομικής ζωής.
Επομένως, το μόνο που μπορείς να κάνεις αν βρίσκεται στην άλλη όχθη, του καταναλωτή, είναι να είσαι υπομονετικός και ευγενικός, παρόλο που άργησε η παραγγελία ή ο φρέντο δεν έχει αρκετά παγάκια.
«Το παρόν είναι το μέλλον», λέει, κάποια στιγμή, πλένοντας πιάτα στο υπόγειο ενός πολυτελούς εστιατορίου, ένας από τους «Λαντζέρηδες» του Καναδού συγγραφέα Μόρις Πάνιτς και αυτή είναι μια πραγματικότητα που την αισθάνεται κι ας μην το συνειδητοποιεί η «κοπελιά» στο beach bar των Κυκλάδων που έχυσε το κοκτέιλ πάνω στην αδυνατισμένη με ενέσιμο κυρία και της κράτησαν το μεροκάματο.
