Ποιος θέλει να έχει το Ιράν τη Βόμβα; Ποιος θέλει να αποκτήσουν οι μουλάδες πυρηνικά; Από αυτήν την άποψη, ποιος μπορεί να μην ταχθεί με το Ισραήλ στην πολεμική του επιχείρηση που έχει σκοπό να λυτρώσει τον κόσμο από τον κίνδυνο μιας ισλαμικής δικτατορίας ικανής να σπείρει τον όλεθρο;
Ακόμη κι αν ο σκοπός είναι κοινός, το ερώτημα είναι αν τα πολεμικά μέσα που χρησιμοποιεί η ισραηλινή ηγεσία ενδείκνυνται για την εκπλήρωσή του. Ας ξεχάσουμε τη συζήτηση για τα πραγματικά κίνητρα του Νετανιάχου. Ας παραμερίσουμε τη διαπίστωση ότι ο διαρκής πόλεμος είναι για τον ίδιο προσωπικά το μόνο μέσο για να διατηρηθεί στην εξουσία. Μπορεί το Ισραήλ να νιώσει πιο ασφαλές βομβαρδίζοντας;
Οι στρατολάγνοι οπαδοί της τεχνολογίας της βίας και των μυστικών υπηρεσιών πιστεύουν ότι μπορεί. Μέσα σε δύο χρόνια εξουδετέρωσε όλους τους εχθρούς του – τις μαριονέτες του Ιράν στη Γάζα, στον Λίβανο, στη Συρία, στην Υεμένη, που απεργάζονταν την περικύκλωσή του. Αυτό που παρακολουθούμε τώρα είναι η καλά σχεδιασμένη επιχείρηση για την καρατόμηση του «μητρικού» κεφαλιού της λερναίας ύδρας του ισλαμικού τρόμου. Το Ισραήλ «τελειώνει τη δουλειά».
Είναι σήμερα καλύτερα να ζεις στο Ισραήλ;
Μόνο που, όπως έγραφε προχθές και ο Τόμας Φρίντμαν στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», η ιστορία της Μέσης Ανατολής δείχνει ότι καμία δουλειά δεν μπορεί να τελειώσει. Οπως δεν μπορείς ισοπεδώνοντας και «εκκαθαρίζοντας» τη Γάζα να ξεριζώσεις το Παλαιστινιακό, έτσι δεν μπορείς να απαλλαγείς από το Ιράν με μια καμπάνια «έξυπνων» βομβαρδισμών.
Ακόμη κι αν η επιχείρηση πραγματοποιήσει όλους τους στόχους της, ακόμη κι αν κονιορτοποιήσει με διατρητικά βλήματα τα σπλάχνα των ιρανικών βουνών και προκαλέσει την πτώση της θεοκρατικής απολυταρχίας, ποιος εγγυάται ότι δεν θα επαναληφθεί το προηγούμενο του Ιράκ και της Λιβύης; Ποιος ξέρει ποιες δυνάμεις θα δοκιμάσουν να φυτρώσουν στο κενό που θα έχουν αφήσει οι μουλάδες; Ακόμη κι αν ελέγξεις τον εναέριο χώρο της Τεχεράνης, είναι αδύνατο να κυριαρχήσεις άνωθεν στο χάος που θα δημιουργηθεί σε μια ακέφαλη χώρα 90 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Υπάρχει και μια άλλη συνέπεια του πολέμου που δεν τη μετράμε, κι ας εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Βλέπουμε τις εικόνες των οικογενειών να κατεβαίνουν μεσάνυχτα στα υπόγεια καταφύγια του Τελ Αβίβ και της Χάιφα. Και δεν αναρωτιόμαστε: Είναι σήμερα –ύστερα από δύο χρόνια νικηφόρου πολέμου– καλύτερα να ζεις στο Ισραήλ; Είναι καλύτερα να είσαι Ισραηλινός; Σε αυτήν την αενάως εμπόλεμη χώρα ονειρεύονταν οι Ισραηλινοί να ζήσουν;
Φυσικά, δεν φταίνε οι Ισραηλινοί που δυνάμεις σαν τη Χαμάς καραδοκούν έτοιμες να σφάξουν ακόμη και τα μωρά των Ισραηλινών στην κούνια τους. Ομως, η ηγεσία που επέτρεψε στην 7η Οκτωβρίου να συμβεί, είναι η ίδια που συνεχίζει σήμερα τον πόλεμο. Αυτοί που λένε ότι «θα τελειώσουν τη δουλειά» είναι οι ίδιοι που απέτυχαν στη βάρδιά τους.
