Κάθε φορά που συναντιούνται οι πρώην πρωθυπουργοί της Ν.Δ., στο Πολεμικό Μουσείο, ή σε άλλη εκδήλωση, για να μιλήσουν, ή απλώς για να προσφέρουν τη χαρίεσσα χημεία τους στον φακό, ο Τύπος δικάζει τις προθέσεις τους. Τι θέλουν; Ποιες είναι οι απώτερες προθέσεις των κοινών τους εμφανίσεων;
Χάνουμε έτσι την ευκαιρία να ακούσουμε αυτά που όντως έχουν να πουν, μιας και οι ομιλίες τους –όταν μιλάνε– συναιρούνται στις δυο – τρεις ατάκες που ακούγονται πιο εμπρηστικές κατά της κυβέρνησης.
Οποιος είχε την υπομονή να ακούσει τον Καραμανλή και τον Σαμαρά στη μία ώρα που διήρκεσαν αθροιστικά οι δημόσιες ενατενίσεις τους, θα διαπίστωσε ότι από τα παρασκήνια μιας σιωπηρής αποστρατείας δεν τους ανασύρει μόνο η φιλοδοξία. Δεν είναι βεβαίως ίδιοι. Ο Καραμανλής δεν είχε ποτέ τον βολονταρισμό του Σαμαρά. Ανήκε πάντα στη σχολή της βραδύτητας και όχι των βεβιασμένων –και απονενοημένων– διαβημάτων.
Το ιδεολογικό υπόβαθρο μιας προσωπικής χημείας.
Τι τους φέρνει λοιπόν κοντά – αν όχι ένα κοινό σχέδιο; Μόνο η κοινή αντιπάθεια προς μια κομματική ηγεσία που τους έχει –ενίοτε επιδεικτικά– αγνοήσει;
Οχι. Η σύμπλευσή τους έχει και γνήσια, «ιδεολογικά» ελατήρια. Η αντίληψη που έχουν για τον κόσμο συμπίπτει. Εχουν αμφότεροι ταμπουρωθεί σε έναν επιθετικό ευρωσκεπτικισμό, που καταλήγει σε απολογία υπέρ του Πούτιν. «Η Δύση δεν είναι αθώα του αίματος», είπε προχθές ο Καραμανλής. Και επανέλαβε –εν χορώ με τον Σαμαρά– τη θεωρία της περικύκλωσης, που διακινεί ως άλλοθι της εισβολής από την αρχή και το Κρεμλίνο: Η Ευρώπη ανταγωνίστηκε τη Ρωσία, «υποκίνησε» την εξέγερση του Μεϊντάν. Η Ευρώπη είπε στους Ουκρανούς να θέλουν να υπάρχουν ως ανεξάρτητη ευρωπαϊκή χώρα (ενώ θα μπορούσαν να ζήσουν ειρηνικά ως υποτελείς του Πούτιν). Το ΝΑΤΟ ήθελε να διευρυνθεί εις βάρος της Ρωσίας. Και τώρα; Καλά να πάθουν οι Ευρωπαίοι. Καλά να πάθει και η Ελλάδα, που πολιτεύθηκε ευρωπαϊκά, αντί να αναζητήσει μια τουρκοπρεπή διπλωματία επιτήδειου ουδετέρου.
Αν το ένα σκέλος του ιδεολογήματος που συνιστά τη συγγένεια Καραμανλή – Σαμαρά είναι ο αντιδυτικισμός –με φρέσκο έρεισμα την επίκληση της επιτυχίας του Τραμπ–, το δεύτερο είναι ο πατροπαράδοτος «αναδελφισμός»: Αμφότεροι ανακυκλώνουν την αντίληψη μιας ασθενούς και αφελούς Ελλάδας, της οποίας η ισχύς μετριέται με τα πλοία και τα αεροπλάνα στα «πεδία». Αλλοι δείκτες εθνικής ισχύος –και αξιοπρέπειας– όπως το δημοσιονομικό έλλειμμα, λόγω της παραχάραξης του οποίου η χώρα είχε οδηγηθεί σε πραγματική απώλεια υπόληψης και ανεξαρτησίας, δεν χωράνε στην καραμανλοσαμαρική κοσμοαντίληψη.
Αν ακούσει κανείς στα σοβαρά όσα διακηρύττουν οι δύο «πρώην», δεν θα θεωρήσει παράδοξο ότι στο ακροατήριό τους βρήκαν στασίδι αποψύξεως όντα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛικών παγετώνων (Θάνου, Κατσέλη, Γιώργος Τσίπρας, Τζουμάκας, Μαντζουράνης). Ο εθνικολαϊκισμός της χρεοκοπίας δεν ήταν μόνο σύμπτωμα της χρεοκοπίας.
