Εντάξει το ψυχόδραμα. Η εκδίκηση είναι το μύχιο κίνητρο. Ομως, όσοι διαβάζουν τον Σαμαρά μόνο μέσα από τον τοξικό του μύθο, παραβλέπουν το ενδεχόμενο να μετασχηματίζει σε σχέδιο την αρχική του παρόρμηση. Το «σχέδιο», ανεξαρτήτως των πιθανοτήτων υλοποίησής του, είναι απλό: κόβω από τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη ό,τι μπορώ για να μην είναι αυτοδύναμη, ώστε μετεκλογικά να είμαι σε θέση να διαπραγματευτώ, ως εταίρος της Ν.Δ., μια Ν.Δ. χωρίς τον Μητσοτάκη. Αυτό που δεν κατάφερε ο πρώην πρωθυπουργός μέσα στο μεγάλο κόμμα, φαντάζεται ότι μπορεί να το καταφέρει ως μπουρλοτιέρης σε μικρή βάρκα.
Ο Σαμαράς είναι ίσως ο μόνος που έχει κάνει το γινάτι καριέρα. Δεν είναι όμως ο μόνος που σχεδιάζει τις τροχιές των πολιτικών του φαντασιώσεων γύρω από ένα άστρο: τον αντιμητσοτακισμό.
Το ίδιο δεν ισχύει και για το ΠΑΣΟΚ; Αν επιχειρούσε να αντλήσει κανείς κάποιο στρατηγικό νόημα από τις κινήσεις του κόμματος που έτυχε να βρεθεί στην αξιωματική αντιπολίτευση, θα ήταν, χονδρικά, αυτό: Στόχος μας, φαίνεται να λένε οι εγκέφαλοι της πασοκικής ηγεσίας, είναι ή να μείνουμε ασφαλείς ως μικρή αξιωματική αντιπολίτευση (για άλλα τέσσερα χρόνια και το 2031 έχει ο θεός) ή να εκβιάσουμε μια εμβαλωματική, θνησιγενή κυβέρνηση που δεν θα περιλαμβάνει τον Μητσοτάκη. (Στην πολιτική πρέφα των καφενείων έχει ήδη βρεθεί και το πρόσωπο που σε ένα τέτοιο σενάριο θα υποδυόταν για λίγους μήνες τον «Τζαννετάκη».)
Δεξιά ή αριστερή, συστημική ή αντισυστημική, η αντιπολίτευση είναι μόνο και μονότονα αντιμητσοτακική.
Αυτά περίπου ισχύουν για τον συστημικό αντιμητσοτακισμό. Ο αντισυστημικός είναι τόσο κραυγαλέος που δεν χρειάζεται εξήγηση. Για τις διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τις συνιστώσες της Ακροδεξιάς, η κοινή «ιδεολογία» είναι η αντιμετώπιση του πρωθυπουργού ως αρχηγού εγκληματικής οργάνωσης και αυτουργού εσχάτης προδοσίας.
Θα πει κανείς, ότι για να είναι το μαγνητικό πεδίο του αντιμητσοτακισμού τόσο ισχυρό, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Η ρητορική αυτή αποδίδει, γιατί στοχοποιεί έναν πρωθυπουργό που δεν έχει μόνο εφτά χρόνια στην εξουσία. Εχει και μια προσωπική ταυτότητα σφραγισμένη από το διαχρονικό σύστημα της εξουσίας. Ο αντιμητσοτακισμός επικρατεί επειδή πουλάει. Η δύναμή του όμως είναι πεπερασμένη. Οπως και κάθε δύναμη αντιπολιτικής, η δαιμονοποίηση του Μητσοτάκη μπορεί να βοηθήσει ένα κόμμα –αυτό που παράγει περισσότερη εχθροπαθή ενέργεια– να ξεχωρίζει στον ανταγωνισμό της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Δεν μπορεί όμως να οδηγήσει στην ανάδυση ενός Αντι-μητσοτάκη.
Το αντι-σύριζα συναίσθημα βοήθησε την αντιπολιτευόμενη Ν.Δ. του 2016-2019 να υποσκάψει τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αλλά δεν θα της ήταν αρκετή η αντιπολιτική, αν δεν είχε συνοδευτεί από την επίδοση του αρχηγού της στους δείκτες της καταλληλότητας· αν η καταγγελία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε συνοδευτεί από προγραμματική επαγγελία.
Οι πολλές εκδοχές της σημερινής πολυκέφαλης αντιπολίτευσης εξαντλούνται όλες στο «αντί-». Γι’ αυτό είναι μια αντιπολίτευση ετερόφωτη και χωλή. Ή απλώς μνησίκακη.
