Η Αριστερά δεν είναι βόλεμα. Η Αριστερά είναι πάλεμα. Οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγαιναν τέσσερις ημέρες στο Περιστέρι για να δροσιστούν. Πήγαιναν για να υποφέρουν, ξέροντας εκ των προτέρων ότι ίσως χρειαζόταν να διαθέσουν και τους αδένες τους για τη θερμορύθμιση της ασθμαίνουσας Αριστεράς. Ο σύντροφος με το λευκό φανελάκι, που έγινε στόχος ανελέητου τρολαρίσματος, επισκιάζοντας το συνέδριο του κόμματος, θα μπορούσε να είχε εγκωμιαστεί και ως σύμβολο του άδολου, ανιδιοτελούς, άπορου συντρόφου που στρατεύεται κατά το μαρτυρολόγιο των αριστερών παραδόσεων. Που δεν εγκαταλείπει το κόμμα στην έρημο.
Η έρημος, όμως, εκδηλώθηκε από τους βοώντες. Η ιδέα να δοθεί τόσος χρόνος σε έναν φθίνοντα οργανισμό λειτούργησε σαν αυτο-δυσφήμιση. Με τους τσιπροφύλακες σε λευκή απεργία, το συνέδριο εκτυλίχθηκε σε νεκρολογία ανάξια μιας πολιτικής δύναμης που στις τελευταίες εκλογές ήταν ακόμη αξιωματική αντιπολίτευση.
Ολοι όσοι διεκδικούν ρόλο στον μικρό ΣΥΡΙΖΑ ένιωσαν την ανάγκη να ξορκίσουν τη σκιά στην έρημο: τον Αλέξη Τσίπρα. Επικύρωσαν έτσι ότι αυτό που λέμε «ΣΥΡΙΖΑ», και το είδαμε να διαλάμπει σαν ρουκέτα στο σκοτεινό στερέωμα της χρεοκοπικής δημοκρατίας, δεν ήταν «η Αριστερά» και η πρώτη της φορά. Δεν ήταν μια συντεταγμένη παράταξη που ωρίμαζε σαράντα χρόνια μαζί με τις μεταπολιτευτικές συνθήκες. Ηταν ο ίδιος ο Τσίπρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως επιτυχές εκλογικό παίγνιο, ήταν ο επιτήδειος δημαγωγός, που μπόρεσε να περιτυλίξει σε ένα νέο πολιτικό πακέτο τις εθνολαϊκές βεβαιότητες και τις πελατειακές διαψεύσεις της ληγμένης πασοκικής κουλτούρας.
Οταν το συνέδριο λειτουργεί ως σκηνή αυτοακύρωσης.
Οταν η πραγματικότητα επέβαλε πλέον τις διαψεύσεις επί των βεβαιοτήτων, το δημαγωγικό πακέτο έχασε τη συναλλαγματική του αξία. Ο Τσίπρας αποδείχτηκε μεν πολύ λίγος για να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αλλά και πολύ σημαντικός για να μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να επιζήσει δίχως αυτόν. Με τον Τσίπρα δεν κέρδιζαν. Χωρίς τον Τσίπρα δεν υπάρχουν.
Στο προηγούμενο συνέδριο ο Τσίπρας δεν πάτησε καν. Σε αυτό το συνέδριο πήγε μόνο για να τον δουν και να τους χαιρετήσει. Μία ημέρα πριν, είχε κηρύξει το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας «μια ηθική, κοινωνική και πολιτική πρωτοβουλία που θα διατρέχει όλα τα προοδευτικά κόμματα». Τι σημαίνει θα «διατρέχει»; Προφανώς, θα τα καταργεί διά της ηγετικής απορροφήσεως.
Αρκούν τρία χρόνια στο περιθώριο της πολιτικής σκηνής για να παραγράψουν την τσιπρική διακυβέρνηση (και πανδημική αντιπολίτευση); Για να επιτρέψουν τη δημαγωγική αναπαρθένευση του παλαιού παίκτη – που στην ιδιόλεκτο της επικοινωνίας ονομάζεται «rebranding»;
Η συγκυρία της δεκάτης επετείου του δημοψηφίσματος δεν είναι, πάντως, καιρός καλός για να πουλήσεις rebranding. Οι εικόνες που θα ανασυρθούν σε σφραγίζουν ως τελετάρχη μιας ψευδαίσθησης. Ως τζογαδόρο μιας αυτοκαταστροφικής παραφοράς, που δεν θέλει να τη θυμάται ούτε εκείνος που την πυροδότησε.
