Ενα αχανές πάρκινγκ με φοίνικες στο βάθος. Καλιφορνέζικη λιακάδα, μεσημέρι. Οι εργάτες χαϊδεύουν με τα πανάκια τους τις λαμαρίνες των αυτοκινήτων, που μόλις έχουν βγει από το πλυντήριο. Εκείνη τη στιγμή εισβάλλουν στο πλάνο οι πάνοπλοι μασκοφόροι. Κάποιοι «σκουπιστές» τρέχουν αλλόφρονες. Αλλοι μένουν κοκαλωμένοι από τον φόβο. Ο ιδιοκτήτης του πλυντηρίου πλησιάζει τους εισβολείς. «Μα ήρθατε και χθες», λέει σε έναν από αυτούς. «Αλήθεια; Ηρθαμε για πλυσιματάκι;», τον ειρωνεύεται ο πράκτορας. «Οχι. Ηρθατε να πάρετε τους ανθρώπους μας που εργάζονται σκληρά».
Οι ένστολοι –πρωταγωνιστές στα βίντεο που ανήρτησε η Washington Post– είναι άνδρες της Συνοριοφυλακής. Δεν φυλάνε πια τα σύνορα. Κάνουν εφόδους στη μεθόριο της μητρόπολης –στα περίχωρα του Λος Αντζελες– για να μαζέψουν «ξένους» χωρίς χαρτιά. Σε πολλές περιπτώσεις αυτοί οι «ξένοι» εργάζονται –και πληρώνουν φόρους– για δεκαετίες στις ΗΠΑ. Τα παιδιά τους είναι Αμερικανοί πολίτες.
Το έγραψε στο Χ ένας από τους υποστηρικτές του Τραμπ: Αυτή τη στιγμή περισσότεροι Αμερικανοί στρατιώτες βρίσκονται στο Λος Αντζελες, παρά στο Ιράκ ή στη Συρία. Αυτή τη στιγμή ο στρατός των ΗΠΑ επιστρατεύεται εντός και κατά των ΗΠΑ, όταν δεν χρησιμοποιείται ως θίασος για την αναπαράσταση των κανταφικών φαντασιώσεων του Αμερικανού προέδρου.
Από μια άποψη, μπορεί για τον κόσμο να είναι θετική αυτή η απορρόφηση του Τραμπ στα εσωτερικά της Αμερικής. Ο Παναμάς, ο Καναδάς, η Γροιλανδία κοιμούνται πιο ήσυχες. Δεν έχει τώρα χρόνο να τις καταλάβει. Καταλαμβάνει την Καλιφόρνια. Ακόμη κι ένα μείζον γεγονός, όπως η επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν, αντιμετωπίζεται σαν ένα κουτσομπολιό που άκουσε ο πρόεδρος στο τηλέφωνο και δεν μπορεί να μην το μοιραστεί με τους δημοσιογράφους, λίγες ώρες μετά.
Για ένα μυαλό του οποίου ο ορίζοντας είναι παβλοφικά καθηλωμένος στην ανταμοιβή της επόμενης ώρας –ούτε καν της επόμενης ημέρας–, το εσωτερικό παιχνίδι της πόλωσης είναι ακαταμάχητα κερδοφόρο. Ο μιλιταριστικός τσαμπουκάς στο Λος Αντζελες –με «σκιάχτρο» τους «παράνομους αλλοδαπούς» και την αριστερή ελίτ που τους υποθάλπει– αποδίδει για τον Τραμπ πολύ περισσότερο απ’ ό,τι η εμπλοκή του στα πολυπαραγοντικά, αστάθμητα παίγνια ισχύος στη Μέση Ανατολή ή στην Ουκρανία. Καλύτερα δεν είναι, λοιπόν, για τον πλανήτη ο Τραμπ να εξαντλεί τις ορμές του στην Αμερική, αντί να τις δοκιμάζει στον πλανήτη; Δεν είναι ευεργετική για την παγκόσμια ασφάλεια αυτή η μανιακή ομφαλοσκόπηση – εκτελεσμένη με τα μέσα της ομφαλεκτομής;
Το Ισραήλ, λένε τα ρεπορτάζ από την Ουάσιγκτον, επιτέθηκε στο Ιράν «χωρίς τη συμβολή» των ΗΠΑ. Πράγμα που σημαίνει και «χωρίς την άδειά τους». Το παράδειγμα είναι διαφωτιστικό: καθώς το εμφύλιο πάθος συγκρατεί στο εσωτερικό την απροσχεδίαστη επιθετικότητα του Τραμπ, οι άλλες «επιθετικότητες», που είναι καλύτερα προσχεδιασμένες, μπορούν να αλλάζουν τον χάρτη, χωρίς χαλινό. Χωρίς επιτήρηση υπέρτερης ισχύος.
Ο αμερικανικός εμφύλιος δεν μας γλιτώνει από τον Τραμπ και για έναν άλλο λόγο: τα μέτωπα που τον τροφοδοτούν στην Αμερική είναι εξαγώγιμα. Πολλοί βλέπουν στις οθόνες τους τις αντιμεταναστευτικές αρβύλες στο Λος Αντζελες, και τις ονειρεύονται στον Ασπρό-πυργο. Ή στα Λιόσια.
Ο,τι γίνεται στην Καλιφόρνια, δεν μένει στην Καλιφόρνια.
Πρωηνοκρατία
Επιστροφή Τσίπρα. Επιστροφή Σαμαρά. Γιατί όχι και επιστροφή Καμμένου; Απάντηση στο έλλειμμα αντιπολίτευσης μέσω της αποταρίχευσης.
297
Και τώρα; Πώς θα υπολογίζουμε την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, όταν ο αριθμός δεν είναι «όλος»; Οταν το δικαστήριο έχει αφαιρέσει τρεις, χωρίς ταυτόχρονα να έχει επιχειρήσει να εικάσει τη βούληση των εκλογέων, ανακατανέμοντας τις έδρες των έκπτωτων στις επιλαχούσες δυνάμεις; Στα σημερινά πολιτικά συμφραζόμενα, ο θεσμικός πανικός για την απόφαση του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου, που εξοστράκισε τρεις από τους βουλευτές των Σπαρτιατών, ακούγεται υπερβολικός. Ακόμη και στο ακραίο σενάριο που η κυβέρνηση έχανε τη δεδηλωμένη, δεν θα μπορούσε να σταθεί πολιτικά αν υπολόγιζε την πλειοψηφία της στους 297. Προτού καν μαγειρέψει τέτοια αριθμητική, θα είχε ήδη πέσει. Παρότι πολιτικά ανώδυνη, η απόφαση δείχνει πόσο δύσκολο είναι για τη δημοκρατία να ξεψειρίσει από το σώμα της εκείνους που καταχρώνται τις ελευθερίες της για να την καταλύσουν. Οταν η αποβολή τους ανατίθεται στη Δικαιοσύνη, δοκιμάζονται τα όρια των κανόνων. Για να απαλλαγούν «νομικά» από τα παράσιτα, οι θεσμοί αυτο-φαλκιδεύονται. Δεν έχουν το οπλοστάσιο για να ξεχωρίσουν το «κόμμα» – φενάκη από το κανονικό κόμμα, χωρίς να δώσουν την εντύπωση ότι επιστρατεύουν (και) πολιτικά κριτήρια. Ο εξοβελισμός αυτών των «κομμάτων» δεν πρέπει να είναι δουλειά των δικαστηρίων.
