Εντυπη έκδοση. Και πολύ κράτησε. Το έλεγαν από την αρχή ότι Εγώ σαν του Τραμπ και του Μασκ δεν μπορούν να συμβιώσουν για πολύ. Επέπρωτο να χωρίσουν και χώρισαν. Οι αναρτήσεις με τις οποίες ο σπόνσορας που έγινε για λίγο κυβερνητικός παράγοντας εκφράζει την «αηδία» του για τη δημοσιονομική πολιτική του προέδρου συνιστά, για τους μελετητές του ζεύγους, προανάκρουσμα ανηλεούς ξεκατινιάσματος.
Το βραχύ πέρασμα του Μασκ από την κυβέρνηση μπορεί να εκληφθεί και ως επιβεβαίωση των αισιόδοξων. Ολος ο τραμπισμός είναι μια παρόρμηση. Δεν είναι μια μεθοδική αλλαγή καθεστώτος, που θα συμπαρασύρει τη Δύση σε έκλειψη. Είναι ένας τοξικός –και τοξικολογικός, αν πιστέψει κανείς τα ρεπορτάζ για τα «φαρμακευτικά» γούστα του Μασκ– ακτιβισμός «εφηβικής καύσεως». Τα παιδιά μπουκάρουν στο «μαγαζί» και τα σπάνε, μέχρι να βαρεθούν και να πάνε αλλού να ξε-σπάσουν.
Το πρόωρο ξενέρωμα του Μασκ με την Ουάσιγκτον θα έπρεπε έτσι να ενθαρρύνει όσους πιστεύουν ότι μπορούν να κρατήσουν την αναπνοή τους για 4 χρόνια, μέχρι να εξαντληθεί αυτή η ανωμαλία και να μπορέσει η Αμερική να ξαναπιάσει το νήμα της Ιστορίας από εκεί που το άφησε.
Τι σηματοδοτεί το κλείσιμο του πρώτου κεφαλαίου του «Trump 2».
Λογιστικά, η αισιοδοξία δεν επιβεβαιώνεται. Ο Μασκ φεύγει, έχοντας καταστρέψει την υπηρεσία της διεθνούς βοήθειας των ΗΠΑ. Η διακοπή των προγραμμάτων περίθαλψης και επισιτιστικής βοήθειας στην Αφρική μετριέται ήδη σε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Ο Μασκ φεύγει, έχοντας ταυτόχρονα εξασφαλίσει και την κρατική χρηματοδότηση του αστρο-ιμπεριαλισμού του. Οι φορολογούμενοι θα πληρώνουν για τα διαστημόπλοια και τους δορυφόρους του.
Ο Μασκ φεύγει πάνω που τον είχαν συνηθίσει οι μεταπράτες του αποτροπιασμού. Ηταν ο αγαπημένος στόχος της αντι-ολιγαρχικής διανόησης. Ηταν ο μόνος που μπορούσε να συναγωνιστεί τον Τραμπ στην εικονοποιία της ωμής δύναμης – όχι μόνο με συμβολικά πριόνια, αλλά και με «κυριολεκτικούς» ναζιστικούς χαιρετισμούς. Ο μόνος που μπορούσε ακόμη να προκαλεί σοκ σε μια κοινή γνώμη με εξουθενωμένα αντανακλαστικά.
Το πρώτο ίζημα που αφήνει η «θεραπεία του σοκ» είναι αυτή η συνειδητοποίηση: ότι η στροφή που ευαγγελιζόταν ο μεγαλύτερος «χορηγός» στην ιστορία των αμερικανικών εκλογών δεν θα έρθει απότομα. Δεν θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και θα δούμε την Αμερική να έχει μετατραπεί σε ρατσιστική δικτατορία. Θα ξυπνάμε κάθε πρωί και θα αντιμετωπίζουμε ως γραφικό αυτό που μέχρι χθες θα δυσκολευόμασταν να χωνέψουμε ως αδιανόητο.
Το κεφάλαιο του πρώτου εξαμήνου που κλείνει με την αποχώρηση του Μασκ είναι το προοίμιο αυτής της ριζικής ανα-διαπαιδαγώγησης. Η εξουσία που δεν κρύβει ότι πλουτίζει με δώρα και κρυπτονομίσματα· η πλουτοκρατία που δεν κρύβει την επιρροή της στην εξουσία· η συνειδητή (σαδιστική) πρόκληση ανθρώπινου πόνου: Ολα αυτά είναι πια μια σχεδόν ανεπαίσθητη ρουτίνα. Και ο Μασκ βοήθησε για να τη βλέπουμε χωρίς να έχουμε καν το κουράγιο να σηκώσουμε το φρύδι μας.
