Από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την εκλογική συντριβή του 2023 (17% από 32% το 2019), δεν έπαψε ούτε για λίγο ο θόρυβος γύρω από το ενδεχόμενο της επιστροφής του στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Υποτίθεται ότι ξεκίνησε μια διαδικασία rebranding με τη δημιουργία του ινστιτούτου του, τη συμμετοχή του στο Συμβούλιο της Ευρώπης, τις διεθνείς επαφές, τις διαλέξεις στο Χάρβαρντ – την απόσταση από τη σκόνη της κομματικής «κουζίνας» στην οποία είχε διαπρέψει.
Στην πραγματικότητα, μέσα από διαρροές, πραγματικές και δήθεν, εκκλήσεις και αναλύσεις πολιτικών φίλων και γνωστών, διακίνηση πληροφοριών, εικασιών, ερμηνειών και σεναρίων, ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει εν αναμονή πρωταγωνιστής της δυνητικής ανασύνθεσης του προοδευτικού χώρου.
Αλλοι μιλούν ειρωνικά για τον «homo συνομιλητής Τσίπρα», διακωμωδώντας όλους όσοι εμφανίζονται εκφραστές της βούλησής του και ως μεταφραστές των βαθύτερων σκέψεών του. Και άλλοι χλευάζουν το σχέδιό του να γράψει βιβλίο για την πολιτεία του, χωρίς να έχει κάνει ποτέ ολοκληρωμένη και θαρραλέα αυτοκριτική.
Το βέβαιο είναι ότι η αδυναμία των κομμάτων αριστερά της Ν.Δ. να τη νικήσουν είναι τόσο εμφανής και το κενό πολιτικής εκπροσώπησης της κοινωνικής αντιπολίτευσης τόσο μεγάλο, που αναπόφευκτα αναζητούνται πρόσωπα που θα μπορούσαν να αλλάξουν τους συσχετισμούς.
Και επειδή ο Αλέξης Τσίπρας πριν από δέκα χρόνια τα κατάφερε να βρεθεί από τα αλώνια του αντιμνημονίου στα σαλόνια της εξουσίας, πολίτες που συναντήθηκαν κάποια στιγμή μαζί του, από το 2012 μέχρι σήμερα, παρηγορούνται με την επίκληση του μύθου του ηγέτη που μπορεί να αιφνιδιάσει, να ανατρέψει και, τελικά, να θριαμβεύσει – όπως τότε.
«Αν και όταν αποφασίσει να επιστρέψει, σίγουρα αυτό δεν θα γίνει έτσι, δηλαδή με διαρροές», σχολιάζει ένας από τους συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα γίνει χωρίς σοβαρή ανάλυση δημοσκοπήσεων που μετρούν την επιρροή του στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς και της κυβερνητικής Αριστεράς.
Oι συνθήκες δεν ευνοούν την επιστροφή του Αλ. Τσίπρα ως πολιτικού αρχηγού. Θα μπει στο ίδιο κάδρο με τον Αντ. Σαμαρά και θα απαξιωθεί, ενώ δεν έχουν ξεχαστεί όσα οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή παρακμή.
Ούτε χωρίς να έχει δίπλα του πρόσωπα που δεν θα θυμίζουν τη συγκυβέρνηση με τον Καμένο και τις σκοτεινές όψεις της περιόδου 2015-2919 και θα έχουν αποφασίσει να εκτεθούν στη δημόσια σφαίρα με τον ίδιο μπροστά.
Στην πραγματικότητα, το ένα θα φέρει το άλλο. Αν καταγραφεί ισχυρό κοινωνικό αίτημα για την επιστροφή του Αλ. Τσίπρα, θα βρεθούν και οι κατάλληλοι συνοδοιπόροι. Γιατί η προοπτική της επιτυχίας προσελκύει, και το ρίσκο της αποτυχίας απωθεί ακόμη και τους πιο φιλόδοξους να εκλεγούν πρώτη φορά στη Βουλή.
Για την ώρα, τίποτα δεν δείχνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι υποψήφιος πρωθυπουργός στις επόμενες εκλογές. Οχι μόνο επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ασήμαντος ανταγωνιστής ούτε γιατί η Ζωή Κωνσταντοπούλου τον περιμένει να βγει από το λαγούμι για να πάρει φόρα. Ακόμη και οι παλιοί του σύντροφοι, στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά, θα του έκαναν ζημιά, είτε ακολουθώντας τον θορυβωδώς, καταστρέφοντας την εικόνα του «νέου», είτε μεμψιμοιρώντας, θρηνώντας και ηθικολογώντας, θυμίζοντας το «παλιό».
Oι συνθήκες δεν ευνοούν την επιστροφή του Αλ. Τσίπρα ως πολιτικού αρχηγού. Θα μπει στο ίδιο κάδρο με τον Αντ. Σαμαρά και θα απαξιωθεί, ενώ δεν έχουν ξεχαστεί όσα οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή παρακμή, τα οποία, λιγότερο ή περισσότερο, έχουν τη σφραγίδα του.
Μετά τις επόμενες εκλογές και ανάλογα με το αποτέλεσμά τους θα υπάρχουν συνομιλητές του Αλ. Τσίπρα που θα τον καλούν να δραστηριοποιηθεί, θα ερμηνεύουν τη σιωπή του και θα μεταφέρουν τις σκέψεις του.
Μέχρι τότε, ένα πρώτο συμπέρασμα θα έχει βγει από το αν θα θέσει υποψηφιότητα ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, για το οποίο δεν φαίνεται να έχει αποφασίσει, δίνοντας τροφή σε όσους τον περιγράφουν ως Αμλετ της Αμαλίας (εκεί βρίσκονται τα γραφεία του Ινστιτούτου). Αν τον ενδιαφέρει ο κόσμος του Σαίξπηρ, περισσότερα μπορεί να βρει στον Μάκβεθ, που μονολογεί κάποια στιγμή ότι ηγέτης γίνεσαι «όταν τολμάς να μην τολμάς». Βέβαια, ο Μάκβεθ δεν είχε καλό τέλος. Αλλά μήπως είχε ο Αμλετ;
