Η φάση είναι αρχαιομεταπολιτευτική. Χρόνια είχε να συμβεί το ΚΚΕ να επιτίθεται στο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα με ακραιφνώς κουκουέδικους όρους. Χρόνια είχε ο Περισσός να μιλήσει για «πρεσβείες» που απλώνουν τα γαμψά ιμπεριαλιστικά τους νύχια στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα. Το έκανε ο Δημήτρης Κουτσούμπας, κατακεραυνώνοντας τη Χαριλάου Τρικούπη επειδή δεν συνυπέγραψε την προκήρυξη του Κόμματός του (πάντα με κεφαλαίο το κάππα) για τη Γάζα. Πίσω από την πρωτοβουλία Κουτσούμπα –που, μεταξύ άλλων, ζητούσε να διακοπεί η στρατιωτική συνεργασία Ελλάδας – Ισραήλ– στοιχίστηκαν ο ΣΥΡΙΖΑ, η Πλεύση Ελευθερίας, η Νέα Αριστερά· όχι, όμως, το ΠΑΣΟΚ.
Ε, και λοιπόν; Κάνει κακό στο ΠΑΣΟΚ να του επιτίθεται το ΚΚΕ; Βλάπτει το προφίλ του κεντρώου κόμματος που διεκδικεί την εξουσία ένα μέτωπο με τις φωνές του αρχαϊκού αντισυστημισμού-πριν-από-τον-αντισυστημισμό; Δεν είναι χρήσιμη η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της τυφλής διαμαρτυρίας, ώστε να εδραιώσει το ΠΑΣΟΚ την εικόνα της γόνιμης και λογικής αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Θα μπορούσε το ΠΑΣΟΚ να εκμεταλλευθεί το ρετρό ανάθεμα του Κουτσούμπα, αντιμετωπίζοντάς το με την ειρωνεία που του αξίζει – και με την περίσκεψη που ταιριάζει σε κόμμα, του οποίου ο ορίζοντας δεν εξαντλείται στον πασιφισμό της ντουντούκας κατά του Νετανιάχου. Πώς απάντησε, όμως, το υπαρκτό ΠΑΣΟΚ;
Πρώτον, γυρίζοντας το ρολόι 36 χρόνια πίσω, για να «την πει» στο ΚΚΕ επειδή είχε συγκυβερνήσει το 1989 με τη Ν.Δ. («με τον κύριο Μητσοτάκη, τον μπαμπά», όπως το έθεσε τρυφερά –στον Alpha– ο Νίκος Ανδρουλάκης). Δεύτερον, διεκδικώντας από το Κομμουνιστικό Κόμμα την «εθνική αντιπροσωπεία» της αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό λαό.
Οι μεν επιτίθενται με «πρεσβείες» και οι δε αμύνονται με Αραφάτ και Φλωράκη.
Στον καβγά που του άνοιξε ο Περισσός, το ΠΑΣΟΚ απαντά με Φλωράκη και Αραφάτ. Απαντά, δηλαδή, συρόμενο στο ρεύμα χρόνου του ΚΚΕ και μάλιστα επαιρόμενο για το γεγονός ότι «ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε οικοδομήσει σχέσεις με τα μπααθικά κόμματα που κυβερνούσαν όλη την ανατολική Μεσόγειο» (sic).
Η βουτιά στο χρονοντούλαπο θα ήταν μια έξαρση παραπολιτικής ιλαρότητας, αν δεν αποκάλυπτε τα πραγματικά πολιτικά –για να πει κανείς «πολιτισμικά»– αντανακλαστικά της ηγεσίας του σημερινού ΠΑΣΟΚ. Με την επίθεσή του, ο Κουτσούμπας κατάφερε τελικώς να εκμαιεύσει από τον Ανδρουλάκη την «εϊτίλα» που τον διακατέχει. Κατάφερε να φέρει για μία ακόμη φορά την πολιτική διαπαιδαγώγηση ενός στελέχους που –παρ’ ότι το 1989 ήταν μόλις 10 ετών– φαίνεται ότι δεν εγκατέλειψε ποτέ τη θαλπωρή της πάχνης με τις ιερές αγελάδες του κόμματος. Φαίνεται να μην έχει ακόμη απομυθοποιήσει τον «Μεγάλο» που, ενώ βρισκόταν στα ηνία μιας ευρωπαϊκής χώρας, λαχταρούσε τους τρόπους του Καντάφι και του Ασαντ –του «μπαμπά».
Σε αυτές τις παραδοσιακές κεφαλές, ταιριάζει ένα πράσινο καπέλο: Make PASOK great again.
