Ακόμη και με τον αγαπημένο της μαθητή, θα χάσει κάποτε την υπομονή της η δασκάλα. Ιδίως αν είναι από εκείνους τους γεννημένους εξυπνάκηδες, εκείνα τα ναρκισσάκια που θέλουν να μονοπωλούν την προσοχή, και πλημμυρίζουν τον τόπο, όπου πατούν, με το ξέχειλο εγώ τους. Ε, πάρε αυτή, λοιπόν, για να μάθεις.
Αυτού του είδους το τελετουργικό, του παραφερόμενου μαθητή και της σωφρονίζουσας δασκάλας, μπορεί να προσπορίζει ψυχολογικές ανταμοιβές για αμφότερα τα υποδυόμενα μέρη: Το απολαμβάνει και αυτή που σωφρονίζει και αυτός που σωφρονίζεται. Το απολαμβάνουν και γι’ αυτό το επαναλαμβάνουν, σαν παιχνίδι αμοιβαίου γαργαλισμού.
Ηταν άραγε μια τέτοια σκηνή –συζυγικής ευτυχίας εκτελεσμένης με παραστατική επιθετικότητα– που προσφέρθηκε στην ηδονοβλεπτική δίψα του πλανήτη, όταν άνοιξε η πόρτα του προεδρικού αεροσκάφους στο Ανόι; Ηταν τα προτεταμένα χέρια της πρώτης κυρίας ένα αγριοχάδι ρουτίνας – τόσο ανθρώπινο στην ιδιωτική σφαίρα, και ταυτόχρονα τόσο καταγέλαστο μόλις ο φακός το υποκλέψει για να του προσδώσει διαστάσεις δημόσιας χειρονομίας;
Η δημοκρατική ανάλωση του προεδρικού μεγαλείου.
Ηταν πάντως αυτό που στη γλώσσα του Μέσου που το διέδωσε λέγεται cringeworthy. Αλλόκοτο και γι’ αυτό αδύνατο να το ξεχάσεις. Αδύνατο να μη θελήσεις να το ξανα-ξαναδείς, ακόμη κι αν η ορθολογική πλευρά του εγκεφάλου σου εννοεί να το παραμερίσει σαν ανάξια συζήτησης ιδιωτική στιγμή.
Ο πρόεδρος Μακρόν πάντως ήταν έτοιμος γι’ αυτή τη σκληρή μοίρα. Είχε δει από νωρίς ότι ο κανιβαλισμός είναι μέρος της δουλειάς. «Η Γαλλία είναι μια χώρα βασιλοκτόνων μοναρχικών», είχε πει σε μια ωραία του συνέντευξη το 2017 στον Spiegel. «Οι Γάλλοι θέλουν να εκλέξουν βασιλιά, αλλά θα ήθελαν ταυτόχρονα να μπορούν να τον εκθρονίζουν όποτε το επιθυμήσουν. Το αξίωμα του προέδρου δεν είναι ένα κανονικό αξίωμα… Πρέπει να είσαι έτοιμος να καταρρακωθείς, να προσβληθείς και να χλευαστείς – αυτό είναι στη γαλλική φύση. Ως πρόεδρος δεν μπορείς να έχεις την επιθυμία να αγαπηθείς».
Ναι, στον θεσμό της γαλλικής προεδρίας έχουν επιβιώσει συστατικά λουδοβίκειου grandeur. Ο λαός των επαναστατών διατήρησε και στην κορυφή της République ένα σχήμα με λούστρο μοναρχικό για να μπορεί να αυτο-επιβεβαιώνεται με συμβολικές καρατομήσεις. Δεν χρειάζεται πια να πιτσιλίζεται στις γκιλοτίνες. Η δημοκρατική του εκτόνωση εις βάρος του οιονεί μονάρχη μπορεί να συντελείται αναίμακτα και παστρικά, στα ικριώματα των κοινωνικών δικτύων.
Λένε ότι η σκανδαλοθηρική υπερβολή με την οποία προβάλλονται και τρολάρονται τα δευτερόλεπτα της προεδρικής «αδυναμίας» διαβρώνει το κύρος του θεσμού και του ανδρός που τον ενσαρκώνει. Μακάρι η μόνη απειλή για το κύρος του Μακρόν να ήταν ο αντίκτυπος από τα απλωμένα δάχτυλα της συζύγου του. Μακάρι η σατιρική μανία να είχε βρει απόθεμα κύρους να αναλώσει.
