ΔΕΝ ΕΙΝ’ ΑΝΟΙΞΗ φέτος αυτή. Οχι γιατί μας παιδεύει καμιά άστατη Συννεφούλα, σαν την αειθαλή του Σαββόπουλου, αλλά γιατί μας κυκλώνει συννεφιά μαύρη σαν καλιακούδα, εγχώριας αλλά και εισαγόμενης παραγωγής. Ανεμοι σκόνης από την άμμο της Σαχάρας, ριπές δυσοίωνες από τα ανατολικά μας – μια Τουρκία υπερδύναμη πλέον, που την χρίζει και επίσημα ο Τραμπ δραγάτη σε όλα τα γύρω χωράφια· μια Τουρκία με πολεμική βιομηχανία που τη λιγουρεύεται τώρα και η Ευρωπαϊκή Ενωση, τη στιγμή που εμείς (μέλος της) χάσκει ο θόλος μας να βγει έστω και βίδα από την «πολεμική βιομηχανία» μας – τρομάρα μας και για το «πολεμική», και για το «βιομηχανία» σκέτη.
ΜΑΣ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΝΕ, η μια μετά την άλλη, οι χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, οι πρώην «του υπαρκτού σοσιαλισμού». Ακόμη και η Ρουμανία, οσονούπω κι η καψερή Βουλγαρία – το ψωροπερήφανο «λίκνο της Δημοκρατίας» μένει μόνο του πλέον στον ευρωπαϊκό πάτο. Ανάδελφο παντού, όχι αστεία.
ΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ; Εμείς χρειαστήκαμε δέκα χρόνια και τρία μνημόνια, το ένα βαρύτερο απ’ το άλλο, για να βγούμε από την κρίση στην οποία μόνοι μας κυρίως βουλιάξαμε και επιπλέον βαλτώσαμε. Αλλες χώρες με μνημόνια, να μην τα ξαναλέμε, είχαν καθαρίσει σε τρία χρόνια. Και να πεις ότι άλλαξε η χώρα; Οχι πως δεν έγιναν βήματα· αλλά είναι δυνατόν μετά μια τέτοια περιπέτεια της χώρας να εμφανίζονται ακόμη φαινόμενα της εκτάσεως που έχουν πάρει οι κλοπές και οι νοθεύσεις υγρών καυσίμων στα βενζινάδικα; Οπου για χρόνια δεν γινόταν κανένας σοβαρός έλεγχος και τώρα που κάτι κινήθηκε ακούμε τις καμπάνες και τα λουκέτα να πέφτουν βροχή;
Ο ΠΕΣ ΚΑΙ ΠΕΣ… Ή είναι δυνατόν να αποκαλύπτονται από ευρωπαίους εισαγγελείς καταστάσεις καραμπινοαπάτης σαν κι αυτή του ΟΠΕΚΕΠΕ, με τα απέραντα λειβαδοχώραφα και κοπάδια αμνοεριφίων, με σκοπό τον παράνομο προσπορισμό τεραστίων ποσών από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις; Αυτό και μόνο είναι απόδειξη πως η χώρα την έχει μεν γλιτώσει προς το παρόν, αλλά τα μελλούμενα θα είναι, αν συνεχιστούν τέτοιοι Ο Πες Και Πες, «και διηγώντας τα να κλαις».
ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ την απαρίθμηση των ανεξέλεγκτων κλοπών και απατεωνιών που μαστίζουν οριζοντίως και καθέτως τη χώρα; Περιττεύει· προσωπικά, εδώ και αρκετά χρόνια, από τη στιγμή που με τον θάνατο του (και δημοσιογράφου) Τράγκα αποκαλύφθηκε αυτός ο οχετός δημόσιας ευθύνης και η αδιανόητη «αδιαφορία» (γράφε «κάλυψη») του Κράτους για το πώς ο θανών (και, κατά τα άλλα, άτεγκτος κήνσορας δημόσιων αμαρτημάτων) συσσώρευε τόση και τέτοιας υφής περιουσία, έπεσε ταφόπλακα και στην ελάχιστη ελπίδα που μου είχε απομείνει ότι κάποτε θα απαιτήσουμε αποτελεσματικά ένα κράτος στοιχειώδους έστω δικαίου – να αποτινάξουμε επιτέλους τη δημόσια σαπίλα, και κράτους και κοινωνίας.
Εν μέσω τόσων και τέτοιων καταστάσεων, εμείς «στήνουμε θέατρα και σκηνικά…».
ΑΛΛ’ ΗΜΕΙΣ ΑΔΟΜΕΝ. Εν μέσω τόσων και τέτοιων εσωτερικών και εξωτερικών καταστάσεων εμείς «στήνουμε θέατρα και σκηνικά…»· όπου «διασταυρώνουν τα ξίφη τους», τα ξύλινα, οι «πολιτικοί αρχηγοί». Ηγέτες και καθοδηγητές, υποτίθεται, ενός πολιτικού κόσμου παραδομένου στην υποκρισία και την ομφαλοσκόπηση· στον μικροκομματικό τομαρισμό και στην δήθεν μου «αγανάκτηση και οργή». Εμείς εδώ άδομεν Τεμπωρυχήτικα «μοιρολόγια» επάνω στα «μπαζωμένα» εδάφη όπου «κάηκαν τόσες ψυχές, ποιος ξέρει από τι είδους ξυλόλια».
Ο ΣΕΦΕΡΗΣ TO ‘ΧΕ ΠΕΙ:
Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
όμως η μοίρα μας πάντα νικά
και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.
