Τον Βελόπουλο τον ορίζουμε ως τέρμα Δεξιό που τον ψηφίζουν τέρμα Δεξιοί. Ομως, σχεδόν ένας στους δέκα ψηφοφόρους του κόμματός του φαίνεται, σύμφωνα με ορισμένες μετρήσεις, να προτιμά τώρα τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Τι σόι Δεξιοί είναι αυτοί οι ψηφοφόροι που μεταπηδούν σε ένα σχήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς;
Οι ορισμοί αυτοί της πολιτικής ανάλυσης είναι βιασμοί. Είναι βίαιοι εξορθολογισμοί μιας πραγματικότητας που διαρκώς βρίσκονται «πιο μπροστά» από τη στατιστική που επιχειρεί να την ταξινομήσει.
Τι ήταν η κτηνοτρόφος από τον Εβρο που εξελέγη ευρωβουλευτής με το κόμμα του Βελόπουλου; Δεξιά που την επέλεξε με ιδεολογικά κριτήρια ένα δεξιό ακροατήριο; Αν βιαζόταν κανείς να δώσει απάντηση, θα έλεγε ότι επρόκειτο μάλλον για ψηφοφόρους καχύποπτους με το σύστημα, που ήθελαν απλώς να καταψηφίσουν αυτό που αποστρέφονται, χωρίς να έχουν συνειδητά κατασταλάξει σε θετική επιλογή.
Ο ανταγωνισμός γι’ αυτή την ψήφο –των δυσανεξιών που περιμένουν ακόμη την άρθρωσή τους– είναι ήδη πολύ ισχυρός. Στην αντισυστημική λιμνοθάλασσα αλιεύουν η Ζωή, ο Βελόπουλος, η Λατινοπούλου, ο Κασσελάκης. Αυτό το κοινό δυσκολεύονται όμως –παρά τα ρητορικά τους σχήματα– να προσεγγίσουν το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά. Είναι κόμματα που έχουν κυβερνήσει και έχουν το στίγμα του «συστημικού». Και, πιθανότατα, γι’ αυτό δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν «αυθεντικά» την αντικυβερνητική δυσαρέσκεια.
Ο ανταγωνισμός στην αγορά του εθνικολαϊκισμού.
Αυτός ο αόρατος φράκτης εμποδίζει μια πιθανή επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Ως τι θα επέστρεφε ο πρώην πρωθυπουργός; Ως έμπειρος –σοφότερος από τις ήττες– διαχειριστής του συστήματος; Ή ως χαρισματικός βετεράνος του αντισυστηματικού ρεύματος – ένα ταλέντο της διαμαρτυρίας που δεν έχει ακόμη εξαντληθεί;
Στην περίπτωση του έτερου πρώην πρωθυπουργού που φαίνεται ότι ζυγίζει την πιθανότητα ενός αυτόνομου ρεσάλτου στη σκηνή, τα διλήμματα αυτά φαίνεται να έχουν λυθεί: Ο Σαμαράς δοκιμάζει να επιστρέψει ως αρματoλός των ακρωρειών της Δεξιάς. Είναι ένα διάβημα που βασίζεται στην εικασία πως υπάρχουν εκεί έξω πούροι Δεξιοί, προδομένοι από τη Ν.Δ., που αναζητούν ιδεολογικό καταφύγιο.
Αν όντως υπάρχουν τέτοιοι ψηφοφόροι, που αισθάνονται ότι το σύστημα ξεπουλάει τους ίδιους και την πατρίδα, πόσο πιθανό είναι να επιλέξουν τον «πρωθυπουργό των Μνημονίων»; (Τον πρωθυπουργό που παρά την υποτροπή του στην κανονιοφόρο γλώσσα, όταν είχε εκείνος την ευθύνη, δεν επιδόθηκε στον τορπιλισμό «πειρατών» στο Αιγαίο, ούτε στον ανασκολοπισμό ψευταλέξανδρων στη Γεγευλή.)
Ο Βελόπουλος (και ο Καμμένος) αντέδρασαν στο σενάριο να ανοίξει ο ανταγωνισμός στην αγορά του εθνικολαϊκισμού. Αντέδρασαν, θυμίζοντας το παρελθόν. Η ανησυχία τους είναι μάλλον υπερβολική. Οι κανονικοί Βελόπουλοι είναι πιο πειστικοί πλασιέ από εκείνους που θυμήθηκαν όψιμα να βελοπουλίσουν.
