Ο αντισημιτισμός δεν έχει κόμμα. Τον ακούει κανείς από τον εξώστη της Δεξιάς: οι «κοσμοπολίτες Εβραίοι» που βρίσκονται πίσω από τη νεοταξική ισοπέδωση των εθνών. Τον ακούει και από τις ντουντούκες της Αριστεράς: οι «λομπίστες Εβραίοι» που κινούν τα νήματα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Αντισημιτικός είναι κατά βάθος ακόμη και ο μιλιταριστικός θαυμασμός για τα επιτεύγματα του Ισραήλ στον στρατό και στις υπηρεσίες ασφαλείας. Θαυμάζουν το Ισραήλ γι’ αυτό που απέγινε: Ενα κράτος – σκαντζόχοιρος, που προσπαθεί να επιβληθεί με την ωμή ισχύ του και την εργαλειοποίηση των ιστορικών του καταβολών.
Σε αυτούς που διαμαρτύρονται για την πολιτική του Ισραήλ εμφιλοχωρούν συχνά αυτές οι προκαταλήψεις – τα αρχαϊκά φυλετικά στερεότυπα που κατατάσσουμε ως «αντισημιτικά». Η δυσκολία να καταγγελθεί η Χαμάς –η τάση ακόμη ακόμη και να δικαιολογηθεί η τρομοκρατία της, σαν συγγνωστή άμυνα– δείχνει την αντοχή των προκαταλήψεων.
Ομως, δεν μπορεί κάθε συζήτηση για το παρόν να ανατρέχει στον Αδάμ και στην Εύα. Δεν μπορεί η απάντηση σε κάθε κριτική για τον πόλεμο που διεξάγει η σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ, να εξορκίζεται με το «αλεξικέραυνο» του αντισημιτισμού.
Ο εξεζητημένος λόγος απέναντι στην αιματηρή πραγματικότητα.
Η κυβέρνηση του Ισραήλ έχει προ πολλού ξεπεράσει το όριο της νόμιμης άμυνας στη Γάζα. Δεν το λένε οι θερμοκέφαλοι με τις καφίγια. Το λένε οι κυβερνήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας και του Καναδά.
Η εξωτερική πολιτική είναι περισσότερο άσκηση κυνισμού παρά ανθρωπισμού. Αυτό ισχύει ακόμη και για μια χώρα που καταστρώνει τη διεθνή της υπόσταση κυρίως ηθικολογικά – με ευλαβική επίκληση των αρχών του (διεθνούς) δικαίου. Ακόμη κι αν μιλάει ασταμάτητα για «δίκαιο» και για «σωστή πλευρά της Ιστορίας», η Αθήνα δεν μπορεί να αφήσει το συμφέρον της για να κυνηγήσει το δίκαιο. Δεν μπορεί να στραφεί κατά του Ισραήλ που –με την Αμερική στη σφαίρα του ασυνάρτητου– έχει αναβαθμιστεί στον πιο πολύτιμο σύμμαχό της στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Ηνωμένο Βασίλειο, ούτε καν Καναδάς. Γι’ αυτό και ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών δεν μπορεί παρά να περιορίζεται στο ευχολογικό κλισέ ότι θέλουμε τάχα να είμαστε ο «honest broker» μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων (ευχή που προϋποθέτει ότι θα εξακολουθούν να υπάρχουν Παλαιστίνιοι, για να μπορούν να αξιωθούν την αγαθή μας μεσιτεία). «Να τελειώσει», λέει ο υπουργός, «ο εφιάλτης». Σαν να μπορούσε απλώς να ξημερώσει, και το κακό όνειρο να εξατμιστεί μόνο του.
Η στάση αυτή απέναντι σε αυτό που συντελείται στη Γάζα δεν είναι «εξωτερική πολιτική» ενός κράτους-μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Είναι περισσότερο μια βερμπαλιστική υπεκφυγή ενός κράτους που έχει την ανομολόγητη βεβαιότητα ότι η δική του στάση δεν έχει σημασία. Οτι στην Ιστορία δεν θα περάσει ούτε ως υποσημείωση.
