«Μου είπαν ότι ήμουν το παν· αλλά ήταν ψέμα». Η ομολογία του βασιλιά Ληρ, για την πλάνη στην οποία τον έσπρωξαν οι κόλακές του, προηγείται της αφήγησης των δημοσιογράφων Τζέικ Τάπερ και Αλεξ Τόμσον για την πλάνη που τύλιξε τον Τζο Μπάιντεν. Ο πρόεδρος είχε πείσει τον εαυτό του ότι μπορούσε στα 82 του να διεκδικήσει μια δεύτερη θητεία. Το περιβάλλον του είχε φροντίσει να μείνει αυτή η πεποίθηση στεγανή. Να μείνει ανεπηρέαστη από τα σχόλια του Τύπου και του κόμματος, από την αμφιβολία της κοινής γνώμης, όπως καταγραφόταν στις δημοσκοπήσεις.
Ολοι έβλεπαν τον πρόεδρο να φθίνει. Ολοι τον έβλεπαν να αποφεύγει το δημόσιο βλέμμα και ενίοτε να παραπαίει όταν αφηνόταν να εκτεθεί σε αυτό. Ομως, η αυλή του Λευκού Οίκου είχε χαλυβδώσει το παροιμιώδες πείσμα του Μπάιντεν. Εκείνος μόνος θα μπορούσε να νικήσει τον Τραμπ.
Το κόμμα ακολούθησε την αυλή, βασιζόμενο στην αντίστροφη πεποίθηση: Ακόμη και ισχνός από τα χρόνια, ο Μπάιντεν θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές επειδή δεν ήταν ο Τραμπ. Επειδή ήταν τόσο έκδηλα καλύτερος –πιο έμπειρος, πιο αποτελεσματικός και, σίγουρα, πιο θεσμικός– από τον αντίπαλό του.
Το κόμμα είχε μεγάλη ανάγκη να πιστέψει, αυτό που αφέθηκε να πιστεύει ο πρόεδρος, γιατί ο χρόνος τελείωνε και δεν υπήρχε η πολυτέλεια για έναν εσωκομματικό εμφύλιο αμφισβήτησης του προέδρου.
Το χρονικό ενός πολιτικού ναυαγίου.
Φαίνεται τώρα ότι οι Δημοκρατικοί υπέκυψαν έτσι σε ένα παράδοξο: Προκειμένου να αποτρέψουν την επάνοδο ενός επίδοξου μονάρχη στην εξουσία, υπέκυψαν πρώτα οι ίδιοι σε μια συμπεριφορά ανακτορικής αγέλης. Δεν τόλμησαν εγκαίρως να δουν και να φωνάξουν ότι ο βασιλιάς τους ήταν γυμνός. Ωσπου ήρθε εκείνο το ντιμπέιτ, που κατέληξε σε διαπόμπευση. Ολοι είδαν τον αδιαμφισβήτητο ηγέτη –που είχε, υποτίθεται, ιστορικό καθήκον να συνεχίσει να πολιτεύεται για να σώσει τη δυτική δημοκρατία– ακάλυπτο. Χαμένο. Αξιολύπητο.
Εχοντας φορτωθεί μεγάλο μέρος της ήττας, ο Μπάιντεν έχει τόσο απαξιωθεί, ώστε κάποιοι να εκφράζουν δημοσίως την κανιβαλική υποψία ότι ακόμη και η αποκάλυψη της ασθένειάς του έγινε τώρα για να ελαφρύνει τις εντυπώσεις από την καταδικαστική έρευνα των Τάπερ και Τόμσον. Είναι βεβαίως άδικο. Ενας καλός πρόεδρος δεν αφήνεται να διασώσει ούτε τα τελευταία ξέφτια της υστεροφημίας του.
Δεν φταίει όμως (μόνο) εκείνος. Φταίει και το κόμμα του που δικαίωσε σε μεγάλο βαθμό την άποψη ότι, προτού το νικήσει η κτηνώδης δύναμη της ασυνάρτητης δημαγωγίας, είχε το ίδιο μετατραπεί σε μια αυτάρεσκη και άνιωθη ελίτ, παραδομένη στη δική της ασυναρτησία. Εφησυχασμένη ότι τις πολεμικές κραυγές του Τραμπ, θα αρκούσε να τις κατασιγάει το δικό της τραύλισμα.
Αν η δημοκρατία κινδυνεύει σήμερα να αλωθεί, είναι επειδή οι υπερασπιστές της την κατέστησαν εύκολη λεία.
