Δεν ξέρω αν εσείς το βιώνετε, αλλά το κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Αττική έχει λάβει γιγαντιαίες διαστάσεις. Κανείς όμως δεν μοιάζει να ασχολείται σοβαρά, παρά το γεγονός ότι επηρεάζει τις ζωές όλων μας. Υπάρχουν σημεία όπως η λεωφόρος Κηφισίας και οι δρόμοι γύρω από το «δαχτυλίδι» του ΟΤΕ όπου κυριολεκτικά δεν κουνιέται τίποτα κάποιες ώρες. Καινούργια μεγάλα κτίρια γραφείων συνεχίζουν να κτίζονται, ενώ μοιάζει να προχωράει ο σχεδιασμός και για ακόμη μεγαλύτερα συγκροτήματα στην περιοχή. Στο ερώτημα αν το κράτος ή η περιφέρεια ή κάποιοι δήμοι έχουν μελετήσει τις επιπτώσεις στην κυκλοφορία των αυτοκινήτων δεν υπάρχει σαφής απάντηση. Το ίδιο ισχύει και για το νότιο κομμάτι της Αττικής, όπου κτίζεται μία νέα πόλη χωρίς ποτέ να έχει γίνει συζήτηση για το πώς θα επηρεάσει την κίνηση σε όλο το λεκανοπέδιο. Κάθε προσπάθεια να παρουσιαστεί από κάποιον, οιονδήποτε, αρμόδιο μια σχετική μελέτη δεν έχει καμία τύχη. Λες και είναι κρατικό μυστικό. Ολα αυτά είναι συμβατά με τη νεοελληνική παράδοση, βάσει της οποίας πρώτα κτίζουμε και κατόπιν μελετάμε το πρόβλημα, συζητούμε και σχεδιάζουμε τις υποδομές που χρειάζονται. Πράγμα ασφαλώς πάρα πολύ δύσκολο όταν έχει ήδη διαμορφωθεί μια κατάσταση.
Το ζήτημα είναι ότι το φαινόμενο προφανώς δεν θα μειώνεται και θα επηρεάζει τόσο την καθημερινότητά μας όσο και την ελκυστικότητα της Αθήνας ως τουριστικού προορισμού. Απέχουμε από το να γίνουμε Κωνσταντινούπολη, όπου η κίνηση έχει γίνει απόλυτος εφιάλτης. Αν όμως συνεχίσουμε να κτίζουμε χωρίς κανέναν απολύτως πολεοδομικό σχεδιασμό, χωρίς πρόβλεψη για υποδομές και μελέτες κυκλοφορίας, θα την ξεπεράσουμε.
Ποια είναι η λύση, θα ρωτήσετε. Σίγουρα όχι τα πυροτεχνήματα που διαβάζουμε κάθε τόσο χάρη στο λόμπι των αυτοκινητοδρόμων, το οποίο ονειρεύεται ένα ακόμη «μαγικό bypass που θα λύσει το πρόβλημα της Αθήνας» σε μια εποχή που το εργατικό δυναμικό δεν φτάνει για να τελειώσουν ούτε τα μισά έργα σε εξέλιξη. Μεγαλύτερες επενδύσεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς, σε συνδυασμό με έναν καλύτερο σχεδιασμό για τις χρήσεις γης, θα μπορούσαν να αμβλύνουν το πρόβλημα. Εν τω μεταξύ, όμως, θα ζούμε σε μία πόλη που γίνεται ενίοτε αβίωτη και ακυρώνουμε τα βασικά της πλεονεκτήματα που την κάνουν τόσο ξεχωριστή.
