Πόσο νοικιάζεται ο αττικός ουρανός; 380 ευρώ δεν είναι λίγα λεφτά για να δανείσεις ένα οικόπεδο νυχτερινού αέρα στις μη επανδρωμένες «πυγολαμπίδες» των διαφημιστών; Μήπως, αν δεν είχαμε υπάρξει τόσο φτηνοί, η διαφημιστική φωταψία δεν θα είχε μετρήσει σαν προσβολή; Μήπως στο ζήτημα «τιμής», η «τιμή» ήταν το ύψος της αποζημίωσης;
Μπα. Το πρόβλημα δεν ήταν τα λεφτά. Ηταν η προσβολή του συμβόλου. Από την ανάλογη οπτική γωνία, το εικονικό παπούτσι φαινόταν να πατάει τον Παρθενώνα. Από άλλη οπτική γωνία φαινόταν μάλλον να βολοδέρνει ασκόπως πάνω από τον Λυκαβηττό. Ομως, κάτι λέει για μας ότι επιλέγουμε πάντα εκείνη την οπτική γωνία που προσφέρεται για να νιώσουμε στο τέλος θιγμένοι. Κάτι λέει το γεγονός ότι θεωρούμε τα σύμβολά μας τόσο ευάλωτα, ώστε να μπορεί να τα πλήξει ακόμη και μια διάττουσα διαφημιστική κακογουστιά.
Αν αυτή η ευθιξία είναι ο ένας πόλος του εθνικού ψυχισμού, ο άλλος είναι η ευπάθεια στο ηρωικό μελόδραμα. Το τραύμα του καταπατημένου μας αέρα ήρθε να επουλώσει ο αέρας της Γιουροβίζιον. Εχει πλάκα ότι πριν από τον διαγωνισμό δεν ήταν πολλοί εκείνοι που διακινδύνευαν να επαινέσουν την ελληνική συμμετοχή. Ηταν μετά την επιτυχία της έκτης θέσης, που το ελληνόφωνο Διαδίκτυο πλημμύρισε θούριους, κυρίως για τις εξω-τραγουδιστικές επιδόσεις της συμμετοχής.
Η Κλαυδία είχε νικήσει τους στοιχηματζήδες – πανηγύριζε ο ένας υπουργός. Η κυβέρνηση είχε εργαστεί με τη δημόσια τηλεόραση για να προκύψει μια ελληνοπρεπής διόρθωση της περυσινής ανορθογραφίας – διάβαζε ο εμβρόντητος αναγνώστης στις παραπολιτικές στήλες. Η καλή κατάταξη αποδόθηκε στην «τόλμη» να τραγουδήσει η Κλαυδία στη γλώσσα της ένα μοιρολόι που ανακαλεί ένα εθνικό τραύμα.
Μήπως τα δικά μας «μηνύματα» ήταν μόνο εσωτερικής κατανάλωσης;
Ομως, τι κατάλαβε από τον θρήνο ο τηλεθεατής του Σαν Μαρίνο που το ψήφισε; Τι είχε επιζήσει στη διεθνή σκηνή της Γιουροβίζιον από τα εθνικής κατανάλωσης –και κατανόησης– μηνύματα;
Μήπως όσα πανηγυρίζαμε εδώ σαν «δικαιώσεις» της «παράδοσης» και της αιματηρής μας μνήμης, έμειναν για το κοινό της τηλε-πανηγύρεως αμετάφραστα και εντελώς αμετάδοτα; Μήπως το κορίτσι διακρίθηκε για το ταλέντο του στη φωνή και για την αρτιότητα της παραγωγής, χωρίς να το έχουν καθόλου βοηθήσει οι ριπές των φρονηματιστών, που ανακάλυψαν εκ των υστέρων ύλη για τα δημαγωγικά κλισέ τους;
Ακόμη κι έτσι, η Γιουροβίζιον επιτέλεσε την αποστολή της. Η γιορτή δεν απαιτεί συνοχή. Το αντίθετο. Υπάρχει ακριβώς για να μπορούν να εμφανίζονται στη σκηνή της όλες οι αντιφατικές –χονδροειδείς και ελαφρές– εκδοχές της ευρωπαϊκής μαζικής κουλτούρας· για να μπορεί να προβάλλεται ο ευρωπαϊκός εαυτός σε όλη του τη θραυσματική ασυναρτησία.
Ενας να τραγουδάει σαν όπερα και οι άλλοι να ακούν ποπ. Ενας να λέει μοιρολόι και οι άλλοι να ακούν μπαλάντα.
