Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία, οπότε να πω ότι φέτος παρακολουθώ φανατικά το «ΜasterChef», το γνωστό τηλεπαιχνίδι (στο οποίο διαγωνίζονται είκοσι μάγειρες και στο τέλος κερδίζουν οι Κύπριοι). Εντάξει, δεν πρόκειται για καμιά σπουδαία αμαρτία, έτσι κι αλλιώς ακολουθούν παρακάτω άλλες, σοβαρότερες. Τι έκανε να ομολογήσω την αδυναμία μου στους αναγνώστες της «Κ»; Πριν από λίγα επεισόδια, όπως συμβαίνει κάθε σεζόν, «εισέβαλαν» στο στούντιο οι μαμάδες των παικτών, για να μαγειρέψουν μαζί τους και κυρίως για να τους δώσουν ένα ψυχολογικό μπουστάρισμα – μαζί και στην τηλεθέαση. Μάθαμε ποια ήταν τα αγαπημένα τους φαγητά όταν ήταν παιδιά, ποια δεν έτρωγαν με τίποτα, ποια τους έφτιαχναν οι μαμάδες τους να τους καλοπιάσουν –άραγε οι μπαμπάδες τι έκαναν εκείνη την ώρα;– και όλες εκείνες τις γεύσεις και τις ιστορίες που κάνουν την κουζίνα το πιο ζεστό και αγαπημένο δωμάτιο του σπιτιού.
Θυμήθηκα κι εγώ τα δικά μου. Να μπαίνουμε στο σπίτι μετά το σχολείο και να μας περιμένουν ξεροτηγανισμένα κεφτεδάκια ή γιουβαρλάκια κοκκινιστά, πάντα με τηγανητές πατάτες δίπλα. Δεν τη φοβόταν την τηγανιά τις πατάτες η μαμά, αν και μέχρι σήμερα αρνείται πεισματικά να χρησιμοποιήσει peeler. Αλλα σουξέ ήταν το κοτόπουλο με χυλοπίτες, τα Σάββατα οι μπριζόλες στον φούρνο, το παστίτσιο, κανένα ψευτοσουφλέ, τα σουτζουκάκια, τα γεμιστά, το νουά, ζυμαρικά με κρέμα γάλακτος που τότε ήταν στη μόδα. Σπάνια τα μεσημέρια δεν βρίσκαμε την κουζίνα σε λειτουργία και δεν μας προϋπαντούσε ο ήχος του απορροφητήρα.
Οι κουζίνες μας έχουν όλα τα γκάτζετ, όποια εφαρμογή κι αν ανοίξεις θα πετύχεις κάποιον κάτι να μαγειρεύει. Εκτός από εμάς. Μια μεγάλη κατηγορία εργαζομένων γονιών, με μεγάλη όρεξη αλλά λίγες δυνάμεις.
Αρχισα να αγχώνομαι. Στο σπίτι αγαπάμε τη μαγειρική, αλλά απορροφητήρα δεν έχουμε και ο φούρνος μας έχει γίνει χώρος αποθήκευσης αχρησιμοποίητων ταψιών. Τι θα έχει να θυμάται το δικό μας το παιδί; Δημιουργεί αναμνήσεις το air fryer; Το ντελίβερι; Ποιες μυρωδιές και γεύσεις θα παραπέμπουν στην κουζίνα της μαμάς; Το τοστ –χωρίς αλλαντικό–, το βραστό αυγό ελευθέρας βοσκής και οι βιολογικές κοτομπουκιές; Ο,τι δηλαδή προλαβαίνεις να σκαρώσεις μετά ένα 12ωρο δουλειάς; Και η μαμά μου εργαζόταν, αλλά λίγη σχέση έχουν τα ωράρια και η καθημερινότητα τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 με σήμερα.
Οι κουζίνες μας έχουν όλα τα γκάτζετ, τα σούπερ μάρκετ μέσα από τις πλατφόρμες μένουν ανοιχτά έως τα μεσάνυχτα, όποια εφαρμογή κι αν ανοίξεις θα πετύχεις κάποιον κάτι να μαγειρεύει. Εκτός από εμάς. Μια μεγάλη κατηγορία εργαζομένων γονιών, με μεγάλη όρεξη αλλά λίγες δυνάμεις. Μου το είχε πει σε μια συνέντευξη η Αντωνία Τριχοπούλου, ιέρεια της μεσογειακής διατροφής: «Δεν μαζευόμαστε να φάμε μαζί. Τα παιδιά όταν θα μπαίνουν στο σπίτι δεν θα μπορούν να πουν “α, αυτό το μαγείρεψε η μαμά μου ή ο μπαμπάς μου” γιατί δεν έχουν αυτές τις εμπειρίες. Εχει σπάσει η αλυσίδα. (…) Αυτό που εμείς λέγαμε “μυρίζει σπιτικό φαγητό” δεν το ξέρουν». Ευτυχώς υπάρχει ακόμη το ταπεράκι της γιαγιάς.
