Βούρκωνε. Οι φθόγγοι της οργής άφριζαν στον λαιμό της. Αν δεν είχε γνωρίσει τον Στέφανο, έλεγε, ίσως κι εκείνη να τα είχε παρατήσει. Ισως να είχε εγκαταλείψει τον αγώνα της ενάντια στο «σύστημα», που «έχει φάει τόσα λεφτά από το 1821» και έχει πολεμήσει τόσα ταλέντα. Αλλά η Θεοδώρα Τζάκρη είχε την τύχη να συναντήσει τον ΓΑΠ και μετά τον Τσίπρα προτού λάβει οριστικά κουράγιο να συνεχίσει τον σπαραξικάρδιο αγώνα της με τον Στέφανο Κασσελάκη. Προτού κομίσει τον πολυταξιδεμένο της λυγμό στο βήμα του ιδρυτικού συνεδρίου του Κινήματος Δημοκρατίας.
Η υπερχειλής σκηνική παρουσία της βουλευτού προσφέρεται για τρολάρισμα. Η Τζάκρη δεν είναι όμως μια «γραφική» – μια μιντιακά ανορθόδοξη εξαίρεση. Δεν είναι η μόνη στην αντισυστημική σκηνή που εμφανίζεται ως κυνηγημένη, ενώ σταδιοδρομεί ήδη δύο δεκαετίες στη δημόσια ζωή, μένοντας σταθερή στη Βουλή, με διαφορετικά κάθε φορά κομματικά άμφια.
Σε όλον αυτόν τον χώρο, της νεοαγανάκτησης, τα πρόσωπα που επιχειρούν να ξεχωρίσουν είναι για διαφορετικούς λόγους πρωταθλητές στην αγορά της προσοχής. Είναι φιγούρες που –χάρη και στα αποκλίνοντα μέσα έκφρασης που επιστρατεύουν– δεν στερούνται δημοσιότητας. Κάθε άλλο. Είναι αδύνατον να τους βγάλει κανείς από το οπτικό –και ακουστικό– του πεδίο.
Τι θα ήταν ο Κασσελάκης αν δεν είχε εξαρχής διαθέσει εαυτόν ως σελέμπριτι στη ζώνη του τηλεκουτσομπολιού και στα κοινωνικά δίκτυα; Κάποιοι έγραφαν για χάρη του δοκίμια περί «μεταπολιτικής». Γρήγορα φάνηκε ότι η σαγήνη του είχε ισχύ και διάρκεια τηλεοπτικού προϊόντος. Μετά την κατασπατάληση της εικόνας του, εμφανίζεται πια σαν «πρώην παίκτης ριάλιτι».
Το δάκρυ που αυλακώνει τα μιντιακά ψιμύθια.
Τι θα ήταν η πιο ρωμαλέα δύναμη του αντισυστημικού τόξου αν δεν τη φιλοξενούσαν οι αναπαυτικοί καναπέδες των πρωινάδικων; Θα ήταν το μονοπρόσωπο εγχείρημά της –που δανείζεται καταχρηστικά τον τίτλο του «κόμματος»– δεύτερο στις δημοσκοπήσεις, αν δεν είχε μεσολαβήσει η μιντιακή εξοικείωση με τους τρόπους της; Αν δεν είχε τεθεί σε λειτουργία ένας μηχανισμός κανονικοποίησης της μισαλλοδοξίας της;
Ο Κασσελάκης και η Τζάκρη επιδιώκουν τώρα να συγχωνευθούν με την Κωνσταντοπούλου – να πιαστούν από τον συρμό της. Οι ναρκισσισμοί μπορεί εν τέλει να εμποδίσουν την επιβίβαση.
Πρόκειται ωστόσο ήδη για ένα «κόμμα» – για όψεις του ίδιου φαινομένου: Περσόνες που αυτοθυματοποιούνται, σαν κυνηγημένες από το «σύστημα», αποκτούν όμως υπόσταση χάρη στους προβολείς του συστήματος. Υποπροϊόντα της αντιμνημονιακής κουλτούρας που, χωρίς τα εργοστάσια μιντιακής ανακύκλωσης, θα είχαν αποσυρθεί στη χωματερή των κλισέ τους. Ηχεία μιας ξύλινης δαιμονολογίας που λανσάρονται ως «νέα», ενώ αναπαράγουν πόζα και ρεπερτόριο «δημόσιου κατηγόρου» του 1989.
Ισως η πιο μελαγχολική –γνήσια αντισυστημική– διαπίστωση είναι ότι το σύστημα έχει τους ντεμέκ «αντισυστημικούς» που του αξίζουν.
