Την τριετία 2004-2007 ένας ανιψιός του Κωνσταντίνου Καραμανλή κρατούσε το χαρτοφυλάκιο των Μεταφορών που του είχε απονείμει ένας άλλος ανιψιός του Καραμανλή. Ηταν τα ωραία χρόνια. Ο ΟΣΕ είχε φτάσει να έχει έλλειμμα πάνω από δύο εκατομμύρια ευρώ την ημέρα (ναι, την ημέρα!). Το 2007 το χρέος του Οργανισμού ήταν 7,5 δισ. Το 2010 είχε πια ξεπεράσει τα 10,5 δισ.
Στη βάρδια όμως του Μιχάλη Λιάπη και του Κώστα Καραμανλή (του Αλέκου) δεν έπαθε κανένας τίποτα στα τρένα. Η χρεοκοπία της χώρας ήταν αναίμακτη. Η οικογενειακή προϊστορία στο υπουργείο των Μεταφορών –και ευρύτερα στο πεδίο των υποδομών– είναι σήμερα για τον Κώστα Αχιλλέως Καραμανλή απλώς μια ειρωνεία της ιστορίας. Μοιράζεται με τους εξαδέλφους του μόνο τον οικογενειακό θυρεό – ούτε μια στάλα από τη δική τους καλή τύχη.
Δεν είναι ξεκάθαρο αν το συμβολικό βάρος του θυρεού λειτουργεί υπέρ ή εναντίον του πρώην υπουργού στη σκηνή του πολιτικού και ποινικού δράματος των Τεμπών. Οι περισσότεροι θα πουν ότι ευνοήθηκε επειδή ήταν ο τελευταίος απόγονος της δυναστείας που ήταν ενεργός στο Κοινοβούλιο – και γι’ αυτό δεν μπορούσε να μην είναι υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές. Κάποιοι όμως μπορεί να σκεφτούν ότι δεν θα είχε επικηρυχθεί με τέτοιο μένος από τις δυνάμεις της αντισυστημικής δημαγωγίας αν δεν έφερε αρχετυπικά «συστημικό» επώνυμο.
Τον ευνόησε το όνομα ή επιδείνωσε την ενοχοποίησή του;
Αυτή η αμφισημία της καταγωγής εκδηλώνεται και στη στάση του κόμματός του, που τον διατήρησε στα ψηφοδέλτια και τον απάλλαξε χειροκροτώντας τον στη Βουλή, όταν βρέθηκε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τον νόμο. Τώρα, ετοιμάζεται να τον παραδώσει άρον άρον στον φυσικό του δικαστή με ίση αμφιθυμία: επισπεύδοντας μεν την παραπομπή του, αλλά με το επιεικέστερο κατηγορητήριο.
Η στάθμιση δεν είναι ποινική. Οταν το κόμμα σου λέει ότι σε οδηγεί στη δικαστική κρίση παρότι πιστεύει στην αθωότητά σου, ομολογεί εκ των προτέρων ότι προβαίνει σε ένα διάβημα πολιτικό. Ανταποκρίνεται όχι στα στοιχεία της δικογραφίας, αλλά στην πίεση της κοινωνίας, που περιμένει δύο χρόνια τη θεσμική εκκαθάριση μιας εθνικής τραγωδίας. Η πλημμεληματική κατηγορία προκύπτει έτσι ως πολιτική επιλογή – αποτέλεσμα ισορροπίας μεταξύ του μητσοτακικού Μαξίμου και του καραμανλογενούς κόμματος.
Οι πολιτικές επιλογές όμως δεν είναι συμβόλαια στερεωμένα στο γράμμα του νόμου. Εξαρτώνται από την πολιτική θερμοκρασία της στιγμής. Εξαρτώνται, προπαντός, από τις αποφάσεις της τυφλής Θέμιδας, της οποίας η δουλειά δεν είναι να εκτελεί πολιτικές συμφωνίες κυρίων, ιδίως όταν απειλούν να προκαλέσουν κοινωνική κατακραυγή.
Αλήθεια; «Ειρωνεύεται» η Ιστορία; Ο προηγούμενος υπουργός Μεταφορών της οικογένειας Καραμανλή είχε φτάσει μέχρι την Τροχαία Αγίας Παρασκευής (επειδή οδηγούσε αυτοκίνητο με πλαστές πινακίδες). Απλό αυτοφωράκι. Οχι ειδικό δικαστήριο.
