Αυτές τις τελευταίες μέρες πάλι πέσαμε όλοι από τα σύννεφα διαπιστώνοντας πως άλλη μία υπηρεσία, ο ΕΟΔΑΣΑΑΜ, είχε κάνει τη δουλειά της με απίστευτη τσαπατσουλιά. Και αρχίσαμε να λέμε πάλι ο ένας στον άλλον πόσο πολύ χωλαίνει το Δημόσιο, και τι πρέπει να γίνει με το Δημόσιο, και πόσο μάταιο είναι να προσπαθείς να διορθώσεις το Δημόσιο – κι εδώ ένας θυμήθηκε τους εκλογικούς καταλόγους. Οπου, λέει, είναι γραμμένοι δέκα χιλιάδες γέροι 115 ετών οι οποίοι παρουσιάζονται την ημέρα των εκλογών και ψηφίζουν! «Ναι», πετάχτηκε αμέσως ο μονίμως υποστηρικτής της κυβέρνησης, «αλλά αυτούς η κυβέρνηση προγραμμάτισε να τους εξαφανίσει». Οπότε ο μονίμως απαισιόδοξος γέλασε περιφρονητικά και αναφέρθηκε στη «μάχη των λάκκων» που είχε εξαγγείλει το 1954 ο Κατσώτας, όταν βγήκε δήμαρχος Αθηναίων. Μυριάδες οι λάκκοι στους δρόμους της Αθήνας τότε· μυριάδες και στο τέλος της θητείας του. «Νίκησαν οι λάκκοι», είχαμε τότε καταλήξει όλοι πικρόχολα. Αλλά δεν είχαμε δίκιο. Οι λάκκοι τότε είχαν υποστεί το πρώτο σοβαρό πλήγμα, που το ακολούθησαν και άλλα, σήμερα δε με δυσκολία επιβιώνουν. «Μα, πέρασαν από την εποχή του Κατσώτα εβδομήντα χρόνια!», θα μου πείτε. «Μάλιστα», θα σας απαντήσω, «και καμιά εικοσαριά δήμαρχοι. Αλλοι τα έκαναν πλακάκια με τους λάκκους και άλλοι συνέβαλαν στην προσπάθεια να τους εξαφανίσουν. Αν όμως εμείς δεν ξέρουμε να ξεχωρίσουμε τους μεν από τους δε, τότε ποιος μας φταίει που δεν νικήθηκαν ταχύτερα οι λάκκοι; Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε τους δημάρχους, διότι δεν είναι όλοι ίδιοι, άλλοι αδρανούν και άλλοι προσπαθούν.
Υπάρχουν βέβαια και μερικοί –σπάνιοι, σπανιότατοι!– που ευθύς μόλις αδράξουν τα ηνία του δήμου στο στιβαρό τους χέρι, αρχίζουν τις θαυματοποιίες. Μ’ ένα παφ! σου έχουν έργο έτοιμο και το εγκαινιάζουν! Θες παιδικές χαρές, θες μεγάλες εγκαταστάσεις για επεξεργασία σκουπιδιών, όλα τα εγκαινιάζουν με βροντερές προσφωνήσεις, αστραφτερές φωτογραφίες και ανοιχτές προσκλήσεις με βουνά από μεζεδάκια τόσο μοσχομυριστά, ώστε οι ποντικοί προστρέχουν οικογενειακώς απαξάπαντες οι αθηναϊκοί.
Και μη νομίσετε ότι τα περί ποντικών είναι άσχετα, διότι ακούω πως το μεγαλύτερό μας πρόβλημα, το δημογραφικό, θα λυθεί με την ίδρυση υπουργείου Ποντικολογίας, διά του οποίου θα υιοθετήσουμε εμείς οι Ρωμιοί τη συμπεριφορά των ποντικών και θα πολλαπλασιαστούμε αναλόγως. Αυτό δε θα ακολουθήσει τη φύτευση των 30.000 δένδρων, την πτώση της θερμοκρασίας στην πρωτεύουσα κατά πέντε βαθμούς Κελσίου και άλλα παρεμφερή.
Τώρα εγώ υπεραγαπώ τα θαύματα. Διότι μία καθυστερημένη χώρα μπορεί να προκόψει μόνον με δύο τρόπους: είτε βήμα βήμα –με την πρόοδο που λέμε– είτε μονομιάς, με ένα θαύμα. Η πρόοδος όμως εμένα δεν μου πολυαρέσει, διότι έχει απαιτήσεις: θέλει πρώτα απ’ όλα να κάνω υπομονή, διότι όλο και κάποιο στραβοπάτημα θα γίνεται κι εγώ τότε δεν πρέπει να γκρινιάξω. Και δεύτερον, απαιτεί από μένα προσπάθειες – να μην κλέβω πολύ την εφορία, να μην περνώ με το κόκκινο, να περιορίζω τα σκουπίδια μου, να σέβομαι τα όρια ταχύτητος, να παρακολουθώ τι λένε και τι κάνουν οι επίδοξοι ηγήτορές μου στη Βουλή και πάντα μα πάντα, να σκέφτομαι καλά και μετά να πηγαίνω να ψηφίζω ανελλιπώς. Αυτά και κάμποσα άλλα απαιτεί από μένα η πρόοδος, η οποία –όπως ξέρω πολύ καλά και από τους λάκκους– όλο προχωρεί και ποτέ δεν φθάνει στο τέρμα της. Ενώ το θαύμα! Α, το θαύμα είναι ακαριαίο! Πέφτει ως δώρο εξ ουρανού και παφ! χωρίς εσύ να καταβάλεις τον παραμικρό κόπο, γίνεται το νερό κρασάκι! Παφ! πανέτοιμη η παιδική χαρά, εγκαινιάζεται. Παφ! Και να σου εκατοντάδες υψηλές δενδροτοιχίες στην Αθήνα! Παφ!
Αυτά σκεφτόμουν με απόλαυση όταν, αίφνης, ήρθαν στον νου μου οι δέκα χιλιάδες γέροντες των 115 ετών και πάγωσα. Λες να γίνει και μ’ αυτούς κανένα παφ; Εγώ βέβαια 115 ετών δεν είμαι, αλλά τα κοντοπλησιάζω. Αρα κινδυνεύω, διότι τα σφάλματα δεν αποκλείονται. Και με τον Μητσοτάκη μεν η αναθεώρηση των εκλογικών καταλόγων θα προχωρήσει με τα γνωστά μας λάθη, παραλείψεις και διορθώσεις. Αλλά το θαύμα είναι ακαριαίο και ανέκκλητο. Προσθέστε και το πρόβλημά μας με τις συντάξεις – παραείμαστε πολλοί εμείς που, μη εργαζόμενοι, εισπράττουμε σύνταξη έναντι εκείνων που, εργαζόμενοι, καταβάλλουν εισφορές. Εάν λοιπόν αναλάβει κανένας θαυματοποιός, δύσκολο το έχεις να μας εξαφανίσει; Μ’ ένα παφ! και καμπόσα μεζεδάκια, να σου οι εκλογικοί κατάλογοι ξεκαθαρισμένοι και το συνταξιοδοτικό λυμένο! Και άντε μετά εγώ να προσπαθώ να αποδείξω πως έκαναν λάθος και με σβήσαν κι εμένα μαζί με τους μυρίους, πριν την ώρα μου.
Α πα πα!! Να μου λείπουν τα θαύματα!
*Η κ. Αθηνά Κακούρη είναι συγγραφέας.
