Μπορεί ένα συμμαχικό σχήμα ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – Νέας Αριστεράς να φέρει την πολιτική αλλαγή, εκτοπίζοντας τη Ν.Δ. από την εξουσία;
Σε καμία περίπτωση. Θα πρέπει να το ξέρει ακόμη και ο Σωκράτης Φάμελλος που το πρότεινε, αν το πολιτικό αδιέξοδο του κόμματός του δεν τον έχει οδηγήσει σε πρωτόγονες άμυνες (άρνηση και διάψευση).
Οχι μόνο επειδή η συντριπτική πλειοψηφία της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ παραμένει αντιΣΥΡΙΖΑ σύμφωνα με δημοσκοπήσεις που μελετούν στη Χαριλάου Τρικούπη, αλλά επίσης γιατί η ισχυρή μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ (Πολάκης κ.ο.κ.) δεν θα χωρούσε στο κάδρο, πόσο μάλλον η Ομπρέλα της Νέας Αριστεράς.
Μήπως θα είχε τύχη ένα τέτοιο σχήμα αν αναλάμβανε την ηγεσία του ο Αλέξης Τσίπρας;
Το βέβαιο είναι ότι στο Μέγαρο Μαξίμου θα έβρισκαν τον αντίπαλο που ψάχνουν για να στηρίξουν το εκλογικό δίλημμα «Ν.Δ. ή επιστροφή στο χάος του 2015» και η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα αξιοποιούσε την έξοδό του από το λαγούμι, όπως η ίδια το περιέγραψε, για να στήσει έναν μικρό δικομματισμό στον προοδευτικό χώρο που θα την καθιέρωνε σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αλλά ακόμη και στο σενάριο που θα γινόταν μια βελούδινη ένωση, χωρίς εσωκομματική αιματοχυσία επί τρία, είναι αμφίβολο αν το άθροισμα των δυνάμεών τους θα μπορούσε να πλησιάσει το χαμηλότερο πιθανό ποσοστό της Ν.Δ.
Η αιτία του κακού είναι ότι οι θεμελιώδεις ιδέες του προοδευτικού χώρου, για ισχυρό κοινωνικό κράτος, μείωση των ανισοτήτων, δίκαιη φορολογία κ.ο.κ., έχουν κακοποιηθεί από την κυβερνητική εφαρμογή τους, με πλέον πρόσφατη την περίοδο 2015-2019, και τίποτα δεν δείχνει ότι υπάρχει πλέον η αναγκαία επεξεργασία θέσεων και τα κατάλληλα πρόσωπα για μια δεύτερη φορά Αριστερά που θα είναι αλλιώς, με την καλή έννοια.
Επιβαρυντικό είναι επίσης το ότι δεν εμπνέουν οι ηγεσίες, ενώ έχει γίνει κοινή πεποίθηση ότι οι διαφορές τους είναι περισσότερο προσωπικές παρά πολιτικές, δηλαδή ότι καθορίζονται κυρίως από ανταγωνιστικότητα, ιστορικές αντιπάθειες και αμοιβαία καχυποψία.
Οσο παραμένει αναξιόπιστη η προοδευτική εναλλακτική τόσο ενισχύεται η συντηρητική και υπερσυντηρητική πρόταση.
Στο ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι η λύση είναι η επιμονή στην αυτόνομη πορεία γιατί, νομοτελειακά, θα λειτουργήσει ο χρυσός κανόνας του δικομματισμού (ο δεύτερος κάποια στιγμή γίνεται πρώτος).
Στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι η λύση βρίσκεται στη συνομοσπονδία τριών προοδευτικών κομμάτων, γιατί η ισχύς έρχεται, γενικά, εν τη ενώσει.
Στη Νέα Αριστερά προτάσσουν έναν προγραμματικό διάλογο και κοινές κοινοβουλευτικές δράσεις, γιατί οι μισοί θέλουν να αποφύγουν τη σύμπλευση.
Με άλλα λόγια, όλοι ψάχνουν τη λύση χωρίς να συνειδητοποιούν ότι δεν αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο το πρόβλημα.
Στις περιπτώσεις αυτές ισχύουν οπωσδήποτε τα λόγια του μεγάλου ψυχαναλυτή Ζακ Λακάν προς τους θεραπευόμενούς του, «αν έχετε καταλάβει, έχετε σίγουρα άδικο».
