Ο εθισμένος δεν ξέρει χαρά. Ο κολλημένος με την μπάλα δεν γνωρίζει παρά σπάνια την απόλαυση. Το τόπι τον χαλάει. Αναδεύει εντός του χολή και ξίδι – οπαδική εχθροπάθεια και επιθετικότητα της αγέλης. Εξ ου και η ταύτιση με τη φανέλα ομολογείται σαν «αρρώστια».
Μόνο αν τύχει κανένα καλοκαίρι μουντιαλικό θυμάται ξανά ο κολλημένος τι μαγεία μπορεί να εκλύει αυτό το παιχνίδι. Το βλέμμα του ξεθολώνει και βλέπει πάλι το ποδόσφαιρο να ξαναγίνεται ποδόσφαιρο – μια αυτοσχεδιαστική, διαρκώς αναπάντεχη χορογραφία στο χόρτο που μεταβολίζει τα πολεμικά ένστικτα σε δεξιοτεχνία.
Αντί να σκοτωνόμαστε, παίζουμε. «Μεταφράζουμε» την (αυτο)καταστροφική παρόρμηση σε θεατρικό ανταγωνισμό, τη βία σε ανώδυνο κυνήγι: αυτή πρέπει να είναι η παλιά ρίζα του παιχνιδιού.
Η μετάβαση από την αιματηρή πραγματικότητα στη χαρίεσσα τάξη των συμβόλων αναχαιτίζεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που οργανώνεται και βιώνεται συχνά σαν αρένα για να χτυπιούνται αξόδευτα ένστικτα.
Η εμφάνιση της Γαλανόλευκης στη Γλασκώβη ήταν μια φωτεινή στιγμή όχι επειδή τα δικά μας χρώματα επικράτησαν των Σκώτων. Αλλά επειδή το παιχνίδι το κέρδισαν παιδιά που έπαιζαν και γελούσαν σαν παιδιά. Επειδή ο τρόπος που κέρδισαν ξέπλυνε τη μίζερη όψη του ελληνικού ποδοσφαίρου· αποκατέστησε την παιγνιώδη του φύση.
Οι μικροί ήρωες και ο αντιηρωικός καθοδηγητής τους.
Εντάξει, το βλέπουμε και το ξαναβλέπουμε. Ο Γιαννούλης ίσα που προλαβαίνει να σπάσει την μπάλα για τον Κωνσταντέλια. Κι αν δεις με προσοχή, εκείνος κάνει αντανακλαστικά κάτι κλεμμένο από την ορχηστρική τέχνη: σπάει τον καρπό του χεριού του, σαν τον λαιμό του κύκνου – σημάδι ότι συσπειρώνει χορευτικά το σώμα του και ελέγχει το πόδι που αγγίζει όπως πρέπει, όσο πρέπει την μπάλα, για να τη στείλει μέσα από τις ρωγμές της άμυνας στον συγχορευτή του, τον Καρέτσα.
Ο μικρός είναι μόνος. Αφύλαχτος. Αλλά δεν θα κάνει το προβλέψιμο. Δεν θα πυροβολήσει για να σκίσει τα δίχτυα. Θα ζωγραφίσει μια αψίδα στον αέρα για να χαϊδέψει το πλαϊνό δίχτυ.
Στον πανηγυρισμό, λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, θα λάμψει στα πρόσωπα των νικητών η καθαρή –προεπαγγελματική– λαχτάρα για το άθλημα. Το δόσιμο σε κάτι τόσο άσκοπο και τόσο όμορφο όσο το παιχνίδι.
Ο προπονητής που καθοδηγεί αυτά τα παιδιά δεν είναι ούτε ξένος ούτε γηγενής. Είναι, όπως και ο προηγούμενος που είχε οδηγήσει την εθνική ομάδα στον θρίαμβο, «συγγενής» με την εθνική ψυχή: Μας μοιάζει, μας ξέρει και μας αγαπά, αλλά μπορεί και να μας βλέπει από απόσταση τόση όση χρειάζεται για να καταπραΰνει τα ελαττώματά μας και να ενεργοποιεί τον καλό εαυτό μας.
Ο προπονητής είναι φιγούρα αγέλαστη και αντιηρωική. Οι μικροί του ήρωες είναι το χαμόγελο της εθνικής μας εφηβείας.
