«Σαράντα πέντε χρόνια θέλει ο άνθρωπος για να γεννηθεί/ από τη μέρα που γεννήθηκε./ Μπορεί και πενήντα». Ετσι τα μετράει ο ποιητής. Ο πρωθυπουργός τα μέτρησε αλλιώς, καλωσορίζοντας πολλούς «αγέννητους» στον κόσμο της κυβερνητικής ευθύνης. Χαιρέτισε τη «γενιά των σαραντάρηδων», ερμηνεύοντας ο ίδιος αυθεντικά τη στόχευση του ανασχηματισμού του: Ο κόσμος λέει ότι κουραστήκαμε και κουράσαμε. Ομως, ιδού. Εχουμε ακόμη σφρίγος να αντλήσουμε από τα βάθη της επετηρίδας.
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης δεν είναι ακόμη σαράντα πέντε – είναι 42. Αλλά ανάμεσα στους νέους της κυβέρνησης είναι ο πιο παλιός. Τα ξένα πρακτορεία από το «reshuffle» έστελναν την Παρασκευή μόνο τη δική του φωτογραφία (σε μια παλιά και ελαφρώς παιγνιώδη πόζα). Εκτός Ελλάδος ακόμη μετράει περισσότερο ποιος είναι ο υπουργός Οικονομικών σε αυτή τη μωλωπισμένη χώρα, που, όχι και τόσο παλιά, κυριαρχούσε στα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου για τις οικονομικές της περιπέτειες. Τώρα, ο Πιερρακάκης επιβεβαιώνει το άστρο του, καθώς η ανάληψη του προβεβλημένου χαρτοφυλακίου συνέπεσε με το τυπικό –πλην πανηγυρικό– κλείσιμο του δεκαεξαετούς κύκλου της χρεοκοπίας. Ισα που πρόλαβε ο προκάτοχός του να εκδώσει επινίκια δήλωση για την αναβάθμιση από τη Moody’s – τον τελευταίο οίκο που κρατούσε ακόμη επιφυλάξεις για την ελληνική φερεγγυότητα.
Τύχη; Οχι και τόσο. Ο Πιερρακάκης έχει βοηθήσει την τύχη του. Η ανάρρησή του στο γραφείο της οδού Νίκης –με θέα στο Σύνταγμα, στη Βουλή και ώς πέρα στα μέγαρα επέκεινα του Εθνικού Κήπου– δεν ήταν απρόσκοπτη. Χρειάστηκε να αποφύγει τον σκόπελο του Υγείας και του Υποδομών για να ελλιμενιστεί στη Νίκης – όπου βρίσκει τα δημοσιονομικά στρωμένα, και όχι ράγες με σαπισμένα καλώδια από την πλημμύρα του «Daniel». Ο Πιερρακάκης κατηγορήθηκε ότι απέφυγε δύσκολες αποστολές, προτιμώντας αρχικώς να μείνει ασφαλής στο Παιδείας. Αλλά από πότε το Παιδείας θεωρείται ασφαλές; ρωτούν οι φίλοι του. Σχεδόν κάθε κυβέρνηση στη μεταπολιτευτική ιστορία αντιμετώπισε μια μεγάλη κρίση στα εκπαιδευτικά. Η παρούσα, όχι – παρότι έριξε το πιο τσιμεντωμένο ταμπού, εκείνο του κρατικού μονοπωλίου, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν ήταν «τύχη» το Παιδείας. Τύχη έγινε.
Το οργανόγραμμα δεν λέει πάντα την αλήθεια.
Δεν ήταν τύχη ούτε το Οικονομικών. Χρειάζεσαι επιδεξιότητα στο σλάλομ για να μην εκπαραθυρωθείς – να μη βρεθείς στο πεζοδρόμιο της Βασιλέως Γεωργίου έπειτα από δύο αρνήσεις.
Στο νέο οργανόγραμμα, ο υπουργός Οικονομικών υπάγεται στον αντιπρόεδρο, που θα έχει υπό την εποπτεία του τα παραγωγικά υπουργεία. Αυτή η ιεράρχηση φαίνεται να ανατρέπει το αφήγημα περί τριών ισοδύναμων δελφίνων – αφού ο ένας είναι «υπό» τον άλλον. Η δομή όμως είναι ακόμη άπλαστη. Ο υφιστάμενος είναι σίγουρα υπουργός. Ο προϊστάμενος μπορεί να αποδειχθεί μόνο τιτουλάριος.
Ακόμη κι αν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, δεν προβλέπονται εντάσεις. Ο Πιερρακάκης είναι, παρά το δέμας του, αλαφροπάτητος. Γονιμοποιεί την τύχη του, χωρίς να ακούγεται.
