Το δυστύχημα δεν είναι σκέτο δυστύχημα. Στο κείμενο της πρότασης δυσπιστίας είναι «δυστύχημα – έγκλημα», σαν να μην μπορούσαν να ομονοήσουν οι πολλοί συντάκτες του κειμένου ότι αρκούσε ο λιτός ορισμός του γεγονότος χωρίς ποινικό διάκοσμο. Σαν να χρειαζόταν να δανειστεί το κοινοβουλευτικό διάβημα ένδυμα δικογράφου.
Παρότι το κείμενο πέρασε από πολλά χέρια –ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας– στον τόνο του διακρίνει κανείς το καταγγελτικό οξύ που καθιέρωσε τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Επέβαλε η Κωνσταντοπούλου το ύφος της στους άλλους, ή κατέληξαν οι άλλοι να τη μιμούνται; Σημασία έχει ότι η πρόταση – προκήρυξη διαπνέεται από το πνεύμα της πολιτικού που ασκεί την πολιτική με οίστρο εξορκιστή.
«Η κυβέρνηση», γράφει η πρόταση, «εξακολουθεί να παίζει κορώνα-γράμματα τη ζωή χιλιάδων πολιτών που χρησιμοποιούν τα τρένα». Η κυβέρνηση «περιφρονεί την ανθρώπινη ζωή». Το «Εγκλημα των Τεμπών» (πλέον σκέτο «έγκλημα» και με το έψιλον κεφαλαίο) ήταν «η θρυαλλίδα που κατέδειξε στην ελληνική κοινωνία ότι η Διαφθορά» (κι αυτή με Δέλτα κεφαλαίο, σαν να ήταν κάποια δαιμονική θεότητα) «σκοτώνει». «Η Δικαιοσύνη (κεφαλαίο) είναι υπόθεση της Κοινωνίας» (η καλή θεότητα).
Ποιος ακολουθεί τον συρμό της αντισυστημικής υποτροπής;
Δεν χρειάζεται να επικαλεστεί κανείς τα κεφαλαία της μεγαληγορίας για να πιστοποιήσει το δυσανάλογο αποτύπωμα που έχει στην πολιτική ατμόσφαιρα των ημερών το κωνσταντοπουλικό ιδίωμα. Η πολιτική ζωή τείνει να επιστρέψει σε εκείνη την περίοδο όπου η «Κοινωνία» –δηλαδή η Πλατεία– αναγορευόταν σε δικαστή και νομοθέτη, όχι μεταφορικά, αλλά με ωμή κυριολεξία: Στη βουή του δρόμου –και στη βράση της στιγμής– αποδιδόταν κανονιστική ισχύς, που όφειλε να σπάσει τους «διαμεσολαβητικούς» θεσμούς σαν να ήταν μόνο διαστρεβλωτικά κάτοπτρα της «αυθεντικής» λαϊκής βούλησης.
Αυτού του είδους η αντιπολίτευση, όπου ο αντιπολιτευόμενος ταυτίζει τον εαυτό του με τον λαό και μονοπωλεί την οργή του, ταιριάζει, βέβαια, στην ιδιοσυγκρασία της Κωνσταντοπούλου. Την υπηρετεί ενστικτωδώς και γι’ αυτό μπορεί ήδη, σύμφωνα με τις μετρήσεις, και την καρπώνεται. Στους άλλους όμως, που ακολουθούν, τι προσφέρει;
Η κυβέρνηση προσπαθεί άγαρμπα να χρωματίσει την υπόλοιπη αντιπολίτευση με την πολωτική εικόνα της Ζωής. Προσπαθεί να την χρησιμοποιήσει σαν σκιάχτρο για τους νοικοκυραίους που φοβούνται τα «μπάχαλα». Οσο όμως κατανοητή είναι η κυβερνητική επιχείρηση συλλήβδην στιγματισμού της αντιπολίτευσης, άλλο τόσο ακατανόητη είναι η βουτιά των κομμάτων που κυβέρνησαν –και φιλοδοξούν να ξανακυβερνήσουν– στο οξύ της ξύλινης εισαγγελικής πρόζας. Δεν αντιστρατεύονται έτσι το brand του δικού τους κόμματος – ενός κόμματος που επαίρεται ότι εξακολουθεί να διαθέτει τεχνογνωσία και προσωπικό διακυβέρνησης;
Η αγκίστρωση στον συρμό της Ζωής μοιάζει ολοένα και περισσότερο με οικειοθελή συρρίκνωση. Το κόμμα που επέσπευσε τη δυσπιστία, μοιάζει να δυσπιστεί προς τον εαυτό του.
