Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει «εναρμόνιση». Θέλει αυτά που συμβαίνουν έξω, στην πλατεία, να μπουν και μέσα, στη Βουλή. Αρα, στο ερώτημα ποιοι θα διαδηλώσουν την Παρασκευή, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι ανάμεσα στο πλήθος θα βρει μέλη της φαμελλικής Αριστεράς. Δεν θα βρει τη Λατινοπούλου, που θα αποφύγει τον ψηφοθηρικό πειρασμό να κατηφορίσει στο πεζοδρόμιο. Θα βρει όμως την ψυχή της Λατινοπούλου, που «θα είναι εκεί», ανάμεσα στους σαμαρικούς που δεν την αγαπούν πια, γιατί δεν τους αρκεί σκέτη η ψυχή της. Αν πιστέψει κανείς τον Αδωνι, στο σώμα της διαμαρτυρίας θα βρει κανείς και τα στίφη της Κωνσταντοπούλου – αν και είναι πιο πιθανό να είναι περισσότεροι οι αντιαδωνικοί, που θα κατέβουν από αντίδραση στο τσουβάλιασμα. Θα είναι στον δρόμο και το ανδρουλακικό ΠΑΣΟΚ, που αισθάνεται την εμπιστοσύνη του στη Δικαιοσύνη κλονισμένη, αλλά όχι το διαμαντοπουλικό ΠΑΣΟΚ, που διατηρεί αλώβητη την πίστη του στους θεσμούς.
Τελικά, ποιοι ανυπομονούν να ξημερώσει η Παρασκευή για να βγουν στον δρόμο; Θα είναι στοιχισμένοι σε αντικυβερνητική γραμμή, σύμφωνα με κομματικές ντιρεκτίβες; Θα είναι εμβολιασμένοι από θεωρίες συνωμοσίας και εχθροπαθή μιμίδια; Θα είναι άνθρωποι που ποτέ δεν έχουν πατήσει το πόδι τους σε διαδήλωση, αλλά νιώθουν τώρα να τους πνίγει το άδικο;
Μπορεί και όλα αυτά μαζί. Μπορεί ένας πολίτης να προτιμά ένα κόμμα της αντιπολίτευσης, χωρίς όμως να καθοδηγείται από αυτό. Μπορεί να ενημερώνεται στα πεταχτά από όσα περνούν στην οθόνη του, χωρίς να έχει διαμορφωμένες βεβαιότητες και φανατισμό. Μπορεί με όσα ακούει να αισθάνεται ανασφάλεια, χωρίς να πιστεύει ότι πρέπει να τα παραδώσουμε όλα –σύστημα και θεσμούς– σε μια τάχα εξαγνιστική πυρά. Μπορεί αυτοί που θέλουν τώρα να ακουστούν στον δημόσιο χώρο να είναι φορείς διαφορετικών, ακόμη και αντιφατικών, κινήτρων. Να έχουν εσωτερικεύσει την εγγενή ασυναρτησία της δημοκρατίας, που ευφημιστικά αποκαλούμε «πλουραλισμό».
Ποιοι είναι αυτοί που (δεν) θα κατέβουν την Παρασκευή στους δρόμους.
Δεν είναι απλώς «προσβλητικό» να αποφαινόμαστε για τα ελατήριά τους, από τον τηλεοπτικό άμβωνα, επιχειρώντας να ενοχοποιήσουμε προληπτικά τη διαμαρτυρία τους. Είναι κυρίως λάθος.
Αγνή; Καμία λαϊκή κινητοποίηση δεν μένει «αγνή», γιατί πάντοτε σπεύδουν επίδοξοι ποιμένες να προβάλουν επί του λαϊκού σώματος τις σκοπιμότητές τους. Ομως, κανένας «υποκινητής» δεν μπορεί από μόνος του να «κατασκευάσει» μαζική αντίδραση, χωρίς υποκείμενο ρεύμα. Στην περίπτωση των Τεμπών, το ρεύμα είναι μια ριζική δυσπιστία προς τους θεσμούς. Η Παρασκευή θα είναι η εκδήλωση αυτού του παραλυτικού ελλείμματος: Ούτε στην πολιτική, ούτε στη Δικαιοσύνη υπάρχει πια εμπιστοσύνη. Γι’ αυτό μπορούν και εμφανίζονται ακόμη και αφ’ υψηλού «ιδέες» για υποκατάσταση των θεσμών από «Ανεξάρτητες Επιτροπές». Υποκατάσταση της πολιτείας από ακτιβισμό.
Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Αλλά η εμπιστοσύνη στους θεσμούς δεν ξανακερδίζεται με την κατάλυσή τους.
