Οι κυβερνήσεις, παντού στον κόσμο, και με όποιο χρώμα ιδεολογικού δολώματος κι αν σαγήνευσαν τα ψηφοφόρα πλήθη, προτιμούν την κοινωνία σιωπηλή και ακίνητη. Αν οι πολίτες θέλουν οπωσδήποτε να δηλώσουν την παρουσία τους ενσώματα και διά της φωνής τους, έχουν την ωραία δυνατότητα να σπεύσουν στις πανηγυρικές «λαοσυνάξεις» που σκηνοθετούν μια στο τόσο τα κυβερνώντα κόμματα. Ουδείς θα τους εμποδίσει να αποθεώσουν εκεί τον σοφό αρχηγό, να δοξάσουν τα θαυμαστά στελέχη, να πανηγυρίσουν.
Οτιδήποτε άλλο, οτιδήποτε «εκτός πρωτοκόλλου» που δίνει απτό νόημα στον βαρύτιμο όρο «πολίτης», θεωρείται αντικανονικό (όπου ως κανονικότητα λογίζεται η σιωπηρή συμμόρφωση και ανοχή), αντικυβερνητικό (λαϊκιστικά και τοξικά αντικυβερνητικό βεβαίως) και εντέλει αποσταθεροποιητικά αντεθνικό. Παγίως, το έθνος εννοείται σαν συνώνυμο του κόμματος που κυβερνά και σαν κτήμα του, που του το παραχώρησε η Ιστορία αυτοπροσώπως, του Θεού ευλογούντος.
Χιλιοπαιγμένο το μελόδραμα, ξαναπαίζεται τώρα με αφορμή την απεργία και τα συλλαλητήρια της Παρασκευής, στα δύο χρόνια από την τραγωδία των Τεμπών. Αυτό το «μικρό θέμα», σύμφωνα με τη ζυγαριά του κ. Βορίδη, η οποία, τι περίεργο, έδωσε το ίδιο αποτέλεσμα με τη ζυγαριά του εν ΛΑΟΣ ομογάλακτού του κ. Γεωργιάδη, που αποφαινόταν προ διετίας (μα ναι, έπειτα, στην πολλοστή κυβίστησή του, είπε ότι παρερμηνεύσαμε τα περίφημα ελληνικά του) πως ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για την περί Τεμπών Εξεταστική της Βουλής. Μια Εξεταστική που έτσι απαράδεκτα όπως έδρασε (ακόμα και ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε πρόσφατα να την ψέξει, με ειλικρίνεια αργοπορημένη και μάλλον δημοκοπική) επιβεβαίωσε τον φόβο ότι το τελευταίο που απασχολεί την κυβέρνηση είναι το φως και η αλήθεια. Δύο λέξεις καταταλαιπωρημένες στα επίσημα χείλη.
Τρίτη βασανισμένη λέξη η «αποσταθεροποίηση», αφού σαν «αποσταθεροποιητικό» καταγγέλλεται ακόμα και το πένθος, αν δεν εκδηλώνεται «κοσμίως», «σιωπηρά» και απολίτικα, όπως απαιτούν οι υπουργούντες καθηγητές πενθολογίας και τα θρασύδειλα διαδικτυακά τσιράκια τους. «Εξυφαίνεται μεθοδικά ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας», λέει η κυβερνητική πλευρά και επαναλαμβάνουν τα μιντιακά φερέφωνά της, που η κινδυνολογική βελόνα τους κόλλησε τούτες τις μέρες στο κηλαηδόνειο άσμα «Θα κάτσω σπίτι», δεν θα διαδηλώσω. Ποιος ο υφαντής; Μια και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα αδυνατούν να σχεδιάσουν το παραμικρό, και μάλιστα από κοινού, υφυπουργός τις πιθανολόγησε ότι πρόκειται για τον Πούτιν. Μωραίνει Κύριος…
