Έντυπη έκδοση. O κίνδυνος είναι εντός. Εχει δίκιο ο Τζέι Ντι Βανς. Ο κίνδυνος δεν είναι εκτός – η Κίνα ή η Ρωσία. Η απειλή για τη Δύση είναι εντός και είναι αυτός. Ο ίδιος που θεωρεί την Ευρώπη κίνδυνο για τον εαυτό της.
Το πρόβλημα με την ομιλία του Αμερικανού αντιπροέδρου στο Μόναχο, που άφησε άναυδο το ευρωπαϊκό του ακροατήριο, δεν ήταν η αυτοκρατορική υπεροψία. Αυτήν την έχουμε ξαναδεί. Εχουμε ξαναδεί την αμερικανική ηγεσία να υπαγορεύει στους συμμάχους πώς πρέπει να κινηθούν – τι πρέπει να καταπιούν. Οι ΗΠΑ είχαν κατά κάποιον τρόπο «αγοράσει» το δικαίωμα να καθοδηγούν –και ενίοτε να περιφρονούν– την Ευρώπη.
Η οδυνηρή πρωτοτυπία του Βανς έγκειται στην ένταση και στη στόχευση του παρεμβατισμού του. Δεν ζήτησε ανακατανομή των «τελών» ασφαλείας. Δεν μίλησε για τη στρατηγική της Συμμαχίας και τη διασπορά των δυνάμεών της. Μίλησε για την εσωτερική πολιτική της Ευρώπης. Μίλησε ως προστάτης των κομμάτων που κηρύσσουν την παρακμή της Ε.Ε. και ζητούν τη διάλυσή της – τη διάσπασή της σε περιχαρακωμένα έθνη-κράτη.
Πρόκειται για τα ίδια κόμματα που πριμοδοτεί ποικιλοτρόπως και το Κρεμλίνο. Αυτών των κομμάτων την απενοχοποίηση αξίωσε ο Αμερικανός αντιπρόεδρος, ζητώντας κιόλας να μην επιβάλλονται περιορισμοί στα πληροφοριακά (διάβαζε και προπαγανδιστικά) εργαλεία τους – να μη μιλάμε για «παραπληροφόρηση». Να μην περιορίζουμε το Χ του Μασκ, όταν λειτουργεί ως αντιδραστήρας μισαλλοδοξίας και θεωριών συνωμοσίας.
Η Αμερική δεν αποσύρεται. Είναι πιο παρεμβατική από ποτέ.
Η προσπάθεια ανάμειξης στα εσωτερικά της Ευρώπης και ενίσχυσης των υπονομευτών της είναι όντως πολύ πιο επικίνδυνη από την προβλεφθείσα απόσυρση της αμερικανικής δύναμης από την ήπειρο. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι απομονωτισμός μιας υπερδύναμης που αφήνει τους (πρώην;) συμμάχους της μόνους. Είναι ριζοσπαστικός αναθεωρητισμός εις βάρος του μεταπολεμικού κεκτημένου – μια ευθεία επίθεση στον πυρήνα της ύπαρξης της Ευρώπης, όπως έχει συγκροτηθεί τα τελευταία ογδόντα χρόνια.
Οχι, οι ΗΠΑ του Τραμπ δεν «αποσύρονται». Κάνουν το αντίθετο. Αναλαμβάνουν μονομερή δράση και τείνουν να σχηματίσουν έναν άξονα με τον Πούτιν που θα πιέσει την Ευρώπη να πάψει να υπάρχει ως υπερεθνική κοινότητα δημοκρατιών. Ακούγεται κινδυνολογικό, αλλά αυτό έδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο ο Βανς: ότι το νέο καθεστώς στην Ουάσιγκτον αισθάνεται μεγαλύτερη συγγένεια με τον Πούτιν και τις φιλοπουτινικές δυνάμεις στην Ευρώπη παρά με τις ευρωπαϊκές ηγεσίες.
Η ορμή του τραμπισμού αντιπαραβάλλεται με τη στρατηγική αμηχανία και το κενό εξουσίας στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Η Ευρώπη παρουσιάζεται ως ανίσχυρη και καταδικασμένη να προσυπογράψει την αμερικανορωσική αναχάραξη του ευρωπαϊκού χάρτη. Δέχεται ένα ράπισμα αφύπνισης από ένα χέρι που μοιάζει οδηγημένο από τη μεσοπολεμική της Ιστορία. Αν δεν ξυπνήσει τώρα, δεν θα ξυπνήσει ποτέ.
